Rozdział 15

Powrót do prawdziwego Boga

„Nowe przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja Was umiłowałem; abyście się i wy wzajemnie miłowali. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie” (Jana 13:34, 35).

1, 2. Jak na prawdziwych chrześcijan miała oddziaływać miłość?

SŁOWAMI tymi Jezus ustanowił miernik pozwalający rozpoznać jego prawdziwych naśladowców. Miłość chrześcijańska miała się wznosić ponad wszelkie podziały na tle rasowym, plemiennym czy narodowym. Z tego względu prawdziwym chrześcijanom nie wolno ‛należeć do świata’, podobnie jak Jezus ‛nie należał do świata’ i w dalszym ciągu nie ma z nim nic wspólnego (Jana 17:14, 16, Współczesny przekład; Rzymian 12:17-21).

² W jaki sposób chrześcijanin dowodzi, że ‛nie należy do świata’? Jak na przykład powinien się ustosunkowywać do współczesnych burzliwych przemian politycznych, rewolucji czy wojen? Powyższa wypowiedź Jezusa harmonizuje ze słowami chrześcijańskiego apostoła Jana, który napisał: „Kto nie postępuje sprawiedliwie, nie jest z Boga, jak też ten, kto nie miłuje brata swego. Albowiem to jest zwiastowanie, które słyszeliście od początku, że mamy się nawzajem miłować”. Jezus wyjaśnił też, dlaczego uczniowie nie walczyli w jego obronie: „Królestwo moje nie jest z tego świata; gdyby z tego świata było Królestwo moje, słudzy moi walczyliby (...); bo właśnie Królestwo moje nie jest stąd”. Chociaż w grę wchodziło życie Jezusa, owi słudzy nie uciekli się do wojowniczych metod tego świata (1 Jana 3:10-12; Jana 18:36).

3, 4. (a) Co Izajasz przepowiedział o „końcu czasów”? (b) Jakie nasuwają się w związku z tym pytania?

³ Ponad 700 lat przed Chrystusem prorok Izajasz przepowiedział, że czyste wielbienie Jehowy podejmą ludzie ze wszystkich narodów, którzy nie będą się już uczyć wojowania. Oznajmił: „Stanie się na końcu czasów, że góra świątyni Jahwe stanie mocno na wierzchu gór (...). Wszystkie narody do niej popłyną, mnogie ludy pójdą i rzekną: ‚Chodźcie, wstąpmy na Górę Jahwe do świątyni Boga Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Bo Prawo wyjdzie z Syjonu i słowo Jahwe z Jeruzalem’. On będzie rozjemcą pomiędzy ludami i wyda wyroki dla licznych narodów. Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny” (Izajasza 2:2-4, BT).a

⁴ Która religia tego świata wyróżnia się spełnianiem powyższych wymagań? Kto nawet pod groźbą więzienia, obozu koncentracyjnego czy kary śmierci odmawia zaprawiania się do wojny?

Miłość chrześcijańska a neutralność

5. Jakie dowody chrześcijańskiej neutralności składają poszczególni Świadkowie Jehowy i dlaczego?

⁵ Świadkowie Jehowy są powszechnie znani ze skrupulatnego obstawania przy chrześcijańskiej neutralności. Przez cały XX wiek wtrącano ich do więzień i obozów koncentracyjnych, torturowano, deportowano i prześladowano za to, że nie chcieli się wyrzec miłości i jedności, które cechują ogólnoziemski zbór chrześcijan cieszących się bliską więzią z Bogiem. W nazistowskich Niemczech między rokiem 1933 a 1945 zgładzono mniej więcej tysiąc Świadków, a dalsze tysiące wtrącono do więzień za odmowę poparcia hitlerowskiej machiny wojennej. Również w faszystowskiej Hiszpanii pod rządami Franco setki młodych Świadków wolało stracić wolność — a dla wielu oznaczało to 10 lat więzienia wojskowego — niż zaprawiać się do wojny. Po dziś dzień w niektórych krajach sporo młodych Świadków Jehowy przebywa w więzieniu za przestrzeganie chrześcijańskiej neutralności. Świadkowie Jehowy nie występują bynajmniej przeciw rządowym programom militarnym. Niewzruszona chrześcijańska neutralność w kwestiach politycznych należy do niezmiennych zasad ich wiary, co wykazali w ciągu wszystkich wojen i konfliktów zbrojnych bieżącego stulecia. Postawa taka potwierdza, że są prawdziwymi naśladowcami Chrystusa, i wyróżnia ich spośród wszystkich religii chrześcijaństwa (Jana 17:16; 2 Koryntian 10:3-5).

6, 7. Z jakich cech chrystianizmu zdali sobie sprawę Świadkowie Jehowy?

⁶ Stosowaniem się do Biblii i wzorowaniem na Chrystusie Świadkowie Jehowy dowodzą, iż oddają cześć prawdziwemu Bogu, Jehowie. W życiu i ofierze Jezusa dostrzegają przejaw miłości Bożej. Zdają sobie sprawę, że szczera miłość chrześcijańska prowadzi do powstania zgodnej społeczności braterskiej, nie znającej podziałów na tle politycznym, rasowym i etnicznym. Inaczej mówiąc, chrystianizm ma charakter nie tylko międzynarodowy, lecz ponadnarodowy, nadrzędny wobec granic, władz czy interesów poszczególnych państw. Przedstawia ludzkość jako jedną rodzinę, mającą wspólnego protoplastę oraz jednego Stwórcę, Jehowę Boga (Dzieje 17:24-28; Kolosan 3:9-11).

⁷ Chociaż prawie wszystkie inne religie uczestniczą w wojnach — bratobójczych i ludobójczych — Świadkowie Jehowy dowiedli, że biorą sobie do serca przytoczone już proroctwo z Księgi Izajasza 2:4. Ale może zapytasz: „Skąd się wzięli Świadkowie Jehowy i jak są zorganizowani?”

Długi szereg świadków Bożych

8, 9. Do czego zachęca ludzi Bóg?

⁸ Przeszło 2700 lat temu prorok Izajasz przekazał następującą zachętę: „Poszukujcie Jehowy, dopóki można go znaleźć. Wołajcie do niego, póki się okazuje, że jest blisko. Człowiek niegodziwy niech zostawi swą drogę, a szkodliwy — swoje myśli; niech powróci do Jehowy, który nad nim się zmiłuje, i do Boga naszego, gdyż wspaniałomyślnie mu przebaczy” (Izajasza 55:6, 7, NW).

⁹ Kilkaset lat później chrześcijański apostoł Paweł wyjaśnił Grekom w Atenach, którzy czcili mityczne bóstwa i byli „pod każdym względem bardzo religijni”: „[Bóg] z jednego człowieka wyprowadził cały rodzaj ludzki, aby zamieszkiwał całą powierzchnię ziemi. Określił właściwe czasy i granice ich zamieszkania, aby szukali Boga, czy nie znajdą Go niejako po omacku. Bo w rzeczywistości jest On niedaleko od każdego z nas” (Dzieje 17:22-28, BT).

10. Skąd wiadomo, że Bóg nie był daleko od Adama i Ewy oraz ich dzieci?

¹⁰ Bóg faktycznie nie był daleko od stworzonych przez siebie ludzi, Adama i Ewy. Przemawiał do nich, by mogli poznać Jego przykazania i życzenia. Nie krył się też przed ich synami Kainem i Ablem. Napomniał pałającego nienawiścią Kaina, gdy ten zazdrośnie spoglądał na ofiarę złożoną przez brata. Zamiast jednak zmienić sposób oddawania czci Stwórcy, Kain dał upust zawistnej nietolerancji religijnej i zamordował swego brata Abla (1 Mojżeszowa 2:15-17; 3:8-24; 4:1-16).

11. (a) Co oznacza greckie słowo marʹtyr? (b) W jaki sposób Abel stał się pierwszym męczennikiem?

¹¹ Dochowawszy Bogu wierności aż do śmierci, Abel stał się pierwszym męczennikiem.b Był także pierwszym świadkiem na rzecz Jehowy i zapoczątkował długi szereg niezłomnych świadków, ciągnący się przez całe dzieje człowieka. Dlatego Paweł mógł oznajmić: „Przez wiarę złożył Abel Bogu wartościowszą ofiarę niż Kain, dzięki czemu otrzymał świadectwo, że jest sprawiedliwy, gdy Bóg przyznał się do jego darów, i przez nią jeszcze po śmierci przemawia” (Hebrajczyków 11:4).

12. Jakie mamy dalsze przykłady wiernych świadków na rzecz Jehowy?

¹² W tym samym liście do Hebrajczyków Paweł wymienia cały zastęp wiernych mężczyzn i kobiet, między innymi Noego, Abrahama, Sarę i Mojżesza, którzy dzięki zachowaniu prawości utworzyli „wielki obłok świadków [po grecku: martyʹron]”. Stali się wzorem i zachętą dla osób pragnących poznać prawdziwego Boga i Mu służyć. Zadzierzgnęli ścisłą więź z Jehową Bogiem. Poszukiwali Go i faktycznie znaleźli (Hebrajczyków 11:1 do 12:1).

13. (a) W jakim sensie Jezus okazał się wspaniałym dowodem miłości Bożej? (b) Pod jakim szczególnym względem Jezus jest wzorem dla swych naśladowców?

¹³ Najwybitniejszym z tego grona świadków jest opisany w Księdze Objawienia „Jezus Chrystus, ‚Świadek Wierny’”. Dostarczył kolejnego niezbitego dowodu miłości Bożej, Jan napisał bowiem: „A my widzieliśmy i świadczymy, iż Ojciec posłał Syna jako Zbawiciela świata. Kto tedy wyzna, iż Jezus jest Synem Bożym, w tym mieszka Bóg, a on w Bogu. A myśmy poznali i uwierzyli w miłość, którą Bóg ma do nas”. Jezus, który urodził się Żydem, był prawdziwym świadkiem i poniósł śmierć jako męczennik, dochowawszy wierności swemu Ojcu, Jehowie. W ciągu następnych stuleci autentyczni naśladowcy Chrystusa również mieli być świadkami zarówno jego samego, jak i prawdziwego Boga, Jehowy (Objawienie 1:5; 3:14; 1 Jana 4:14-16; Izajasza 43:10-12; Mateusza 28:19, 20; Dzieje 1:8).

14. Na jakie pytanie warto teraz odpowiedzieć?

¹⁴ Proroctwo Izajasza wskazywało, że powrót do prawdziwego Boga Jehowy miał nastąpić „na końcu czasów”, czyli w okresie nazywanym w innych miejscach Biblii „dniami ostatnimi”.c Zważywszy na opisane w tej książce zróżnicowanie i zamieszanie w dziedzinie religii, można by zapytać: Kto w obecnych dniach ostatnich rzeczywiście poszukuje prawdziwego Boga, aby służyć Mu „w duchu i w prawdzie”? Chcąc znaleźć odpowiedź, przyjrzyjmy się najpierw pewnym wydarzeniom z XIX wieku (Izajasza 2:2-4, BT; 2 Tymoteusza 3:1-5, BT; Jana 4:23, 24).

Młody człowiek poszukuje Boga

15. (a) Kim był Charles Taze Russell? (b) Co do jakich nauk religijnych miał wątpliwości?

¹⁵ W roku 1870 głęboko religijny młodzieniec Charles Taze Russell (1852-1916) zaczął zadawać sobie liczne pytania co do tradycyjnych nauk chrześcijaństwa. Od wczesnej młodości pracował w sklepie z galanterią męską, prowadzonym przez jego ojca w ruchliwym mieście przemysłowym Allegheny w stanie Pensylwania (obecnie dzielnica Pittsburgha). Był prezbiterianinem, a później kongregacjonalistą. Nie potrafił się jednak pogodzić z niektórymi naukami, na przykład o przeznaczeniu i o wieczystych mękach w piekle. Dlaczego powątpiewał w te fundamentalne doktryny wielu religii chrześcijańskich? Oto, co sam napisał: „Bóg, który użyłby swej mocy do stworzenia istot ludzkich, z góry wiedząc, że będą poddane wiecznym mękom, ba, przeznaczając je na to, nie byłby ani mądry, ani sprawiedliwy, ani miłujący. Kierowałby się niższymi miernikami niż wiele ludzi” (Jeremiasza 7:31; 19:5; 32:35; 1 Jana 4:8, 9).

16, 17. (a) Jakimi naukami żywo interesowała się grupka badaczy Biblii, do której należał Russell? (b) W jakiej ważnej kwestii pojawiła się różnica poglądów i jak wypowiedział się w tej sprawie Russell?

¹⁶ Niespełna 20-letni Russell zaczął co tydzień spotykać się z kilkoma młodymi ludźmi w celu badania Pisma Świętego. Dociekali wspólnie, czego Biblia uczy w innych kwestiach, takich jak nieśmiertelność duszy czy ofiarna śmierć Chrystusa i jego drugie przyjście. W 1877 roku Russell, który miał wtedy 25 lat, sprzedał swój udział w dobrze prosperującej firmie ojca i został kaznodzieją pełnoczasowym.

¹⁷ W roku 1878 zaznaczyła się istotna różnica zdań między Russellem a jednym z jego współtowarzyszy, który odrzucił pogląd, iż śmierć Chrystusa mogła dokonać przebłagania za grzeszników. Zbijając jego argumenty, Russell napisał: „Przez swą śmierć i zmartwychwstanie Chrystus dokonał dla nas wiele dobrego. Był naszym substytutem w śmierci; będąc sprawiedliwy, umarł za niesprawiedliwych — a wszyscy byli niesprawiedliwi. Jezus Chrystus z łaski Bożej zakosztował śmierci za każdego człowieka. (...) Stał się sprawcą wiecznego zbawienia wszystkich jemu posłusznych”. Dalej wyjaśniał: „Odkupić to odzyskać przez kupno. A co takiego odzyskał Chrystus dla wszystkich ludzi? Życie. Utraciliśmy je wskutek nieposłuszeństwa pierwszego Adama. Drugi Adam [Chrystus] odkupił je swym własnym życiem” (Marka 10:45; Rzymian 5:7, 8; 1 Jana 2:2; 4:9, 10).

18. (a) Do czego doprowadził spór w kwestii okupu? (b) Jak Badacze Pisma Świętego zapatrywali się na datki?

¹⁸ Jako niestrudzony rzecznik nauki o okupie, Russell zerwał wszelkie stosunki ze wspomnianym współpracownikiem. W lipcu 1879 roku zaczął wydawać czasopismo Strażnica Syjońska i Zwiastun Obecności Chrystusa, znane obecnie na całym świecie jako Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy. W roku 1881 wraz z innymi oddanymi Bogu chrześcijanami założył organizację o charakterze niekomercyjnym: Towarzystwo Traktatowe Strażnica Syjońska, które dziś działa pod nazwą Strażnica — Pensylwańskie Towarzystwo Biblijne i Traktatowe i jest prawnym reprezentantem Świadków Jehowy. Od samego początku Russell obstawał przy tym, by na zebraniach zborowych nie urządzać żadnych zbiórek pieniężnych, a w publikacjach Towarzystwa Strażnica nie prosić o datki. Ludzie, którzy przyłączyli się do Russella we wnikliwym studiowaniu Biblii, stali się znani po prostu jako Badacze Pisma Świętego.

Powrót do prawdy biblijnej

19. Jakie nauki chrześcijaństwa odrzucili Badacze Pisma Świętego?

¹⁹ Dzięki badaniu Biblii Russell i jego współtowarzysze odrzucili głoszoną przez chrześcijaństwo naukę o tajemniczej „Trójcy Przenajświętszej”, o wrodzonej nieśmiertelności duszy ludzkiej oraz o wieczystych mękach w piekle. Uznali też za niepotrzebne tworzenie odrębnej klasy duchownych kształconych w seminariach. Pragnęli powrócić do skromnych początków chrystianizmu, kiedy to zborom przewodzili starsi, którzy odznaczali się kwalifikacjami duchowymi, nie myśleli zaś o pensji czy wynagrodzeniu (1 Tymoteusza 3:1-7; Tytusa 1:5-9).

20. Co odkryli Badacze Pisma Świętego, jeśli chodzi o paruzję Chrystusa i rok 1914?

²⁰ W swych dociekliwych studiach nad Słowem Bożym owi badacze Biblii żywo interesowali się proroctwami Chrześcijańskich Pism Greckich mówiącymi o „końcu świata” i o „przyjściu” Chrystusa (Mateusza 24:3). Sięgnąwszy do tekstu greckiego, przekonali się, że „przyjście” Chrystusa to w rzeczywistości paruzja (parousiʹa), czyli niewidzialna obecność. A zatem Chrystus nie przekazał uczniom informacji o swym powtórnym widzialnym przyjściu, lecz o dowodach pozwalających rozpoznać jego niewidzialną obecność w czasie końca. Analizując to zagadnienie, Badacze Pisma Świętego gorąco pragnęli zrozumieć zawartą w nim chronologię dotyczącą obecności Chrystusa. Russell i jego współtowarzysze nie pojmowali wprawdzie wszystkich szczegółów, lecz uświadomili sobie, że przełomowe znaczenie dla dziejów ludzkości będzie miał rok 1914 (Mateusza 24:3-22; Łukasza 21:7-33).

21. Do jakiego obowiązku poczuwali się Russell i jego współwyznawcy?

²¹ Russell doskonale zdawał sobie sprawę, iż jest do wykonania ogromne dzieło głoszenia. Dobrze znał słowa Jezusa zanotowane przez Mateusza: „Ta zaś Dobra Nowina o królestwie będzie głoszona po całym świecie na świadectwo dla wszystkich narodów. I wtedy przyjdzie koniec” (Mateusza 24:14, Romaniuk; Marka 13:10). Działalność Badaczy Pisma Świętego przed rokiem 1914 odzwierciedlała ich przekonanie, że czas nagli. Ponieważ byli przeświadczeni, iż w tym roku ich praca kaznodziejska osiągnie punkt kulminacyjny, czuli się zobowiązani do wytężania wszystkich sił w celu pomagania innym w poznaniu ‛tej dobrej nowiny o królestwie’. W końcu tysiące gazet na całym świecie publikowało kazania C. T. Russella.

[Ramka na stronie 347]

Neutralność chrześcijańska w pogańskim Rzymie

Kierując się zasadami miłości i pokoju, wpajanymi przez Jezusa i ugruntowanymi dzięki osobistemu studium Słowa Bożego, pierwsi chrześcijanie nie brali udziału w wojnach ani się do nich nie zaprawiali. Jezus oświadczył: „Królestwo moje nie jest z tego świata; gdyby z tego świata było Królestwo moje, słudzy moi walczyliby, abym nie był wydany Żydom; bo właśnie Królestwo moje nie jest stąd” (Jana 18:36).

W roku 295 powołano do służby wojskowej Maksymiliana z Theveste, syna weterana armii rzymskiej. Kiedy prokonsul zapytał go o imię, odparł: „Dlaczego chcesz znać moje imię? Sumienie nie pozwala mi służyć w armii: Jestem chrześcijaninem. (...) Nie mogę wstąpić do służby, nie mogę zgrzeszyć przeciw memu sumieniu”. Prokonsul ostrzegł go, że w razie nieposłuszeństwa straci życie. „Nie podejmę służby. Możesz mnie ściąć, ale nie będę służył mocom tego świata; chcę natomiast służyć memu Bogu” (Arnold Toynbee, An Historian’s Approach to Religion).

W czasach nowożytnych osobiste studium Biblii skłoniło Świadków Jehowy na całym świecie do usłuchania głosu sumienia i zajęcia podobnego stanowiska. W niektórych krajach wielu zapłaciło za to najwyższą cenę, zwłaszcza w nazistowskich Niemczech, gdzie podczas drugiej wojny światowej byli skazywani na śmierć przez rozstrzelanie, powieszenie lub ścięcie. Mimo to nikomu nie udało się zniszczyć ich ogólnoświatowej jedności, której fundamentem jest miłość chrześcijańska. Żaden człowiek nie zginął na wojnie z ręki chrześcijańskiego Świadka Jehowy. Jakże inaczej wyglądałyby dzieje świata, gdyby każdy, kto podaje się za chrześcijanina, przestrzegał Chrystusowego przykazania miłości! (Rzymian 13:8-10; 1 Piotra 5:8, 9).