Cechy rozpoznawcze — postępowanie w świętości oraz miłość

Chrześcijańscy świadkowie Jehowy żyjący w I wieku nie ograniczali swego świadectwa do wydawania „owocu warg” (Hebr. 13:15). Przynależność do grona uczniów wywierała wpływ na każdą dziedzinę ich życia. Toteż nie tylko głosili swe wierzenia, lecz dostosowywali do nich całe życie. Wyzbywali się starej osobowości z jej grzesznymi praktykami i starali się przyodziać w nową, stworzoną według woli Bożej (Kol. 3:5-10). Byli uczciwi i prawdomówni, a do tego pracowici i godni zaufania (Efez. 4:25, 28). Przestrzegali wysokich zasad moralnych — nieczystość płciowa, pijaństwo i bałwochwalstwo były wśród nich surowo zakazane (Gal. 5:19-21). Słusznie więc chrystianizm znano jako „Drogę”, jako styl życia oparty na wierze w Jezusa i na dokładnym kroczeniu jego śladami (Dzieje 9:1, 2; 1 Piotra 2:21, 22).

[Ramka na stronie 30]

„Tryumf chrystianizmu”

Źródła pozabiblijne potwierdzają, że pierwsi chrześcijanie wyróżniali się przykładnym zachowaniem oraz okazywaniem miłości. Historyk John Lord oznajmił: „Prawdziwy tryumf chrystianizmu polegał na tym, że ludzie przyjmujący jego nauki stawali się lepsi. (...) Posiadamy dowody na to, że wiedli nieposzlakowane życie, mieli nienaganne obyczaje, byli dobrymi obywatelami i zachowywali chrześcijańskie maniery” („The Old Roman World”).