Trwalsza podstawa pokoju

12. Jak Izrael ostatecznie zerwał pokój z Bogiem?

¹² Obiecanym nasieniem, mającym przywrócić pełny pokój, okazał się Jezus. Jego narodzinom towarzyszył śpiew aniołów: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój wśród ludzi dobrej woli” (Łukasza 2:14). Jezus przyszedł do narodu izraelskiego, który był w przymierzu z Bogiem, ale jako całość odrzucił Syna Bożego i wydał go Rzymianom na stracenie. Na krótko przed śmiercią Jezus zapłakał nad Jeruzalem: „Gdybyś i ty poznało w tym to dniu, co służy ku pokojowi. Lecz teraz zakryte to jest przed oczyma twymi” (Łukasza 19:42, Bw; Jana 1:11). Wskutek odrzucenia Jezusa naród izraelski całkowicie utracił pokój z Bogiem.

13. Jaką nową drogę Jehowa otworzył przed ludźmi, aby mogli żyć z Nim w pokoju?

¹³ Nie udaremniło to jednak zamierzenia Jehowy. Jezus został wskrzeszony i przedłożył Bogu wartość swego doskonałego życia jako okup za sprawiedliwie usposobione stworzenia ludzkie (Hebrajczyków 9:11-14). Jego ofiara otworzyła nową, lepszą drogę do osiągnięcia pokoju z Bogiem, dostępną zarówno dla rodowitych Żydów, jak i dla pogan. Paweł napisał w liście do chrześcijan w Rzymie: „Będąc nieprzyjaciółmi zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Jego Syna” (Rzymian 5:10). Osoby, które w I wieku zawarły taki pokój, otrzymywały namaszczenie duchem świętym, dzięki czemu mogły być uznane za synów Bożych i zaliczone w poczet nowego, duchowego narodu — „Izraela Bożego” (Galatów 6:16; Jana 1:12, 13; 2 Koryntian 1:21, 22; 1 Piotra 2:9).

14, 15. Opisz pokój Boży i wyjaśnij, jak chroni chrześcijan pomimo nienawiści ze strony Szatana.

¹⁴ Ci nowi, duchowi Izraelici mieli się stać przedmiotem nienawiści Szatana i jego świata (Jana 17:14). Ale miał ich strzec „pokój od Boga Ojca i Chrystusa Jezusa, Pana naszego” (2 Tymoteusza 1:2, Bw). Jezus rzekł do nich: „To powiedziałem wam, abyście we mnie pokój mieli. Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat” (Jana 16:33, Bw).

¹⁵ Pokój ten pomógł Pawłowi i innym chrześcijanom wytrwać pomimo przeciwności, jakim musieli stawić czoło. Wypływa on z ciepłych, serdecznych stosunków z Bogiem, możliwych dzięki ofierze Jezusa. Niesie ukojenie dla umysłu, gdyż pozwala odczuwać troskliwość Jehowy. Podobnie czuje się dziecko wtulone w ramiona kochającego ojca, pewne jego troskliwej opieki. Paweł zachęcał Filipian: „Niczym się nie zamartwiajcie, lecz we wszystkim przez modlitwę i błaganie połączone z dziękczynieniem swoje prośby przedstawiajcie Bogu; a pokój Boży, który przewyższa wszelką myśl, będzie za pośrednictwem Chrystusa Jezusa strzegł waszych serc i władz umysłowych” (Filipian 4:6, 7).

16. Jak pokój z Bogiem oddziaływał na wzajemne stosunki pierwszych chrześcijan?

¹⁶ Wskutek utraty pokoju z Bogiem zapanowała między ludźmi niezgoda i nienawiść. Natomiast wśród chrześcijan, którzy w pierwszym stuleciu odnaleźli ów pokój, widać było coś wręcz przeciwnego: jedność i harmonię, nazwane przez Pawła „zespalającą więzią pokoju” (Efezjan 4:3). ‛Byli jednomyślni, zachowywali pokój, a Bóg miłości i pokoju był z nimi’. Głosili też „dobrą nowinę o pokoju”, która w istocie rzeczy jest dobrą nowiną o zbawieniu dla ‛przyjaciół pokoju’ — tych, którzy reagują na nią przychylnie (2 Koryntian 13:11, Bw; Dzieje Apostolskie 10:36; Łukasza 10:5, 6).

Przymierze pokoju

17. Co Bóg uczynił dla swego ludu w naszych czasach?

¹⁷ Czy i dziś można znaleźć taki pokój? Owszem. W roku 1914 zostało ustanowione Królestwo Boże pod władzą wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa, po czym Jehowa zgromadził spośród tego świata resztę Izraelitów duchowych i zawarł z nimi przymierze pokoju. Spełnił w ten sposób obietnicę, którą dał przez proroka Ezechiela: „Zawrę z nimi przymierze pokoju. Będzie to wieczne przymierze z nimi. Osadzę ich i rozmnożę, i na zawsze umieszczę pośród nich moje sanktuarium” (Ezechiela 37:26, Bp). Jehowa objął tym przymierzem chrześcijan namaszczonych duchem, którzy podobnie jak ich bracia w pierwszym stuleciu wierzą w ofiarę Jezusa. Uwolnieni od nieczystości duchowej, oddali się swemu Ojcu niebiańskiemu i wytężają siły, aby przestrzegać Jego przykazań, zwłaszcza przez obwieszczanie po całym świecie dobrej nowiny o Królestwie Bożym (Mateusza 24:14).

18. Jak postąpili niektórzy ludzie z narodów, gdy się zorientowali, że nad Izraelem Bożym wzywane jest imię Jehowy?

¹⁸ W proroctwie czytamy dalej: „U nich będzie moje mieszkanie i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. (...) Wtedy poznają narody, że Ja jestem Jahwe, który uświęca Izraela” (Ezechiela 37:27, 28, Bp). Zgodnie z tymi słowami setki tysięcy, a nawet miliony osób z „narodów” rozpoznały, że nad Izraelem Bożym wzywane jest imię Jehowy (Zachariasza 8:23). Ludzie ci napłynęli zewsząd, by służyć Mu wraz z Jego duchowym narodem, i tworzą dziś „wielką rzeszę”, proroczo przedstawioną w Księdze Objawienia. Ponieważ „wyprali swe szaty i wybielili je we krwi Baranka”, przeżyją wielki ucisk i znajdą się w nowym świecie, gdzie będzie panował pokój (Objawienie 7:9, 14).

19. Jakim pokojem cieszy się dzisiaj lud Boży?

¹⁹ Izraelici żyli spokojnie pod panowaniem Salomona i tak samo Izrael Boży wraz z wielką rzeszą cieszy się dziś pokojem duchowym. Prorok Micheasz napisał o nich: „Przekują swoje miecze na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Żaden naród nie podniesie miecza przeciwko drugiemu narodowi i nie będą się już uczyć sztuki wojennej. I będzie siedział każdy pod swoim szczepem winnym i pod drzewem figowym, i nikt nie będzie szerzył popłochu” (Micheasza 4:3, 4, Bw; Izajasza 2:2-4). Zgodnie z tą zapowiedzią członkowie Izraela Bożego i wielkiej rzeszy odmawiają uczestniczenia w wojnach i konfliktach zbrojnych, gdyż w sensie symbolicznym przekuli miecze na lemiesze, a włócznie na sierpy. W całej ich międzynarodowej społeczności panuje pokój i jedność braterska, bez względu na rasę, narodowość, język czy pochodzenie społeczne. Radują się, mając pewność, że Jehowa ich strzeże. ‛Nikt nie szerzy wśród nich popłochu’. Istotnie, ‛sam Jehowa dodał sił swemu ludowi, sam Jehowa pobłogosławił swój lud pokojem’ (Psalm 29:11).

20, 21. (a) Dlaczego musimy usilnie pracować nad zachowaniem naszego pokoju z Bogiem? (b) Co można powiedzieć o wysiłkach Szatana, który stara się zburzyć pokój wśród ludu Bożego?

²⁰ Ale podobnie jak w I wieku, tak i teraz Szatan pieni się ze złości na widok pokoju pośród sług Bożych. Po ustanowieniu Królestwa w roku 1914 został zrzucony na ziemię i wszczął ‛wojnę z pozostałymi z nasienia niewiasty’ (Objawienie 12:17). Już Paweł ostrzegał: „Nie zmagamy się z krwią i ciałem, lecz (...) ze złymi mocami duchowymi w miejscach niebiańskich” (Efezjan 6:12). Dziś, gdy Diabeł może działać tylko w pobliżu ziemi, powinniśmy tym bardziej zważać na tę przestrogę.

²¹ Szatan bezskutecznie chwyta się wszelkich dostępnych środków, aby zburzyć pokój wśród ludu Bożego. W roku 1919 liczba tych, którzy dokładali starań, chcąc wiernie służyć Jehowie, nie przekraczała nawet 10 000. Dzisiaj ponad 4 miliony osób zwycięża świat swoją wiarą (1 Jana 5:4). Cieszą się pokojem z Bogiem i pokojem między sobą, trwając pomimo nienawiści, jaką pała do nich Diabeł i jego nasienie. Ale ze względu na jego wrogą postawę, własną niedoskonałość oraz fakt, iż żyjemy w „czasach krytycznych, trudnych do zniesienia”, musimy się wysilać, aby zachować nasz pokój (2 Tymoteusza 3:1). Następny artykuł wyjaśni, co się z tym wiąże.

‛Szukaj pokoju i zabiegaj o niego’

„Niech będzie wywyższony Jehowa, który raduje się pokojem swego sługi” (PSALM 35:27).

1. Jakiego pokoju dziś zaznajemy?

ILEŻ radości sprawia nam zaznawanie pokoju pośród tego skłóconego świata! Jakże zachwycające jest oddawanie czci „Bogu pokoju” i doświadczanie błogosławieństw wynikających z Jego „przymierza pokoju”! Jakimż pokrzepieniem w naporze codziennych trosk jest „pokój Boży, który przewyższa wszelką myśl”, oraz „zespalająca więź pokoju”, która jednoczy lud Boży bez względu na rasę, narodowość, język czy pochodzenie społeczne! (1 Tesaloniczan 5:23; Ezechiela 37:26; Filipian 4:7; Efezjan 4:3).

2, 3. (a) Co może się przytrafić poszczególnym chrześcijanom, choć lud Boży wytrwa jako całość? (b) Jakiego napomnienia udziela nam Biblia?

² Dla nas, Świadków Jehowy, ten pokój jest bezcennym skarbem. Nie możemy go jednak uważać za coś samo przez się zrozumiałego. Nie zachowuje się go automatycznie, przez samo utrzymywanie łączności ze zborem lub należenie do rodziny chrześcijańskiej. Namaszczony ostatek i towarzyszące mu „drugie owce” wytrwają do końca jako jedna trzoda, ale poszczególne jednostki mogą utracić pokój i odpaść (Jana 10:16; Mateusza 24:13; Rzymian 11:22; 1 Koryntian 10:12).

³ Apostoł Paweł ostrzegał chrześcijan namaszczonych duchem: „Baczcie, bracia, żeby nie było czasem w kimś z was złego niewierzącego serca, które by odpadło od Boga żywego” (Hebrajczyków 3:12, Bw). Odnosi się to również do wielkiej rzeszy. Wszystkim nam Biblia przypomina: ‛Szukaj pokoju i zabiegaj o niego. Oczy Jehowy bowiem są zwrócone na sprawiedliwych, a uszy Jego ku ich błaganiu, ale oblicze Jehowy jest przeciwko tym, którzy popełniają zło’ (1 Piotra 3:10-12; Psalm 34:15, 16, Bw).

„Zamysł ciała”

4. Co mogłoby zakłócić nasz pokój z Bogiem?

⁴ Co może nam utrudniać dążenie do pokoju? Paweł wymienił jedną z takich przeszkód, pisząc: „Zamysł ciała, to śmierć, a zamysł Ducha, to życie i pokój. Dlatego zamysł ciała jest wrogi Bogu” (Rzymian 8:6, 7, Bw). „Ciało” oznacza tu nasz niedoskonały stan z wrodzoną skłonnością do grzechu. Uleganie popędom upadłego ciała prowadzi do utraty pokoju. Chrześcijanin, który dopuszcza się niemoralności, kłamstwa czy kradzieży, zażywa narkotyki lub w inny sposób bez skrupułów łamie prawo Boże, zrywa pokój łączący go przedtem z Jehową (Przysłów 15:8, 29; 1 Koryntian 6:9, 10; Objawienie 21:8). A jeśli ktoś pozwala, by sprawy materialne stały się dla niego ważniejsze od duchowych, to naraża dobre stosunki z Bogiem na poważne niebezpieczeństwo (Mateusza 6:24; 1 Jana 2:15-17).

5. Czego wymaga dążenie do pokoju?

⁵ Z drugiej strony apostoł oznajmia: „Zamysł Ducha, to życie i pokój”. Pokój należy do owoców ducha Bożego, toteż zaprawianie serca w docenianiu spraw duchowych i zanoszenie modlitw, by Bóg wspierał nas w tym swoim duchem, ustrzeże nas przed „zamysłem ciała” (Galatów 5:22-24). W Liście 1 Piotra 3:10-12 powiązano pokój ze sprawiedliwością (Rzymian 5:1). Czytamy tam, że dążenie do pokoju wymaga ‛odwrócenia się od tego, co złe, i czynienia dobrze’. Duch Boży pomoże nam ‛zabiegać o sprawiedliwość’ i tym samym zachowywać pokój z Bogiem (1 Tymoteusza 6:11, 12).

6. Co należy do obowiązków starszych, jeśli chodzi o pokój w zborze?

⁶ Dążenie do pokoju to przedmiot szczególnej troski starszych. Gdy ktoś próbuje wprowadzić do zboru nieczyste praktyki, nadzorcy muszą chronić trzodę przez napominanie grzesznika. Jeśli ich usłucha, sam odzyska pokój (Hebrajczyków 12:11). W przeciwnym wypadku może zajść konieczność wydalenia go na zewnątrz, aby zbór utrzymał pokojowe stosunki z Jehową (1 Koryntian 5:1-5).

Pokój z braćmi

7. Przed jakim niebezpieczeństwem ze strony „zamysłu ciała” Paweł ostrzegał Koryntian?

⁷ „Zamysł ciała” może zrujnować nie tylko nasz pokój z Jehową, lecz także dobre stosunki ze współwyznawcami. Paweł napisał do Koryntian: „Jeszcze bowiem cieleśni jesteście. Bo skoro między wami jest zazdrość i kłótnia, to czyż cieleśni nie jesteście i czy na sposób ludzki nie postępujecie?” (1 Koryntian 3:3, Bw). Zazdrość i kłótnie stanowią przeciwieństwo pokoju.

8. (a) W jakim położeniu może się znaleźć każdy, kto wznieca w zborze zazdrość i kłótnie? (b) Od czego zależy nasz pokój z Bogiem?

⁸ Naruszanie pokoju w zborze przez zazdrość i kłótnie to bardzo poważna sprawa. W związku z pewną cechą, która tak jak pokój jest owocem ducha Bożego, apostoł Jan napisał: „Jeżeli ktoś oświadcza: ‛Miłuję Boga’, a jednak nienawidzi swego brata, to jest kłamcą. Ten bowiem, kto nie miłuje brata, którego widział, nie może miłować Boga, którego nie widział” (1 Jana 4:20). A czy ten, kto skłóca ze sobą braci lub wznieca wśród nich zazdrość, może się cieszyć pokojem z Bogiem? Na pewno nie! Dlatego czytamy: „Radujcie się, poddawajcie się korygowaniu, pocieszajcie się, myślcie zgodnie, żyjcie spokojnie, a będzie z wami Bóg miłości i pokoju” (2 Koryntian 13:11). Tak, Bóg miłości i pokoju jest z nami, jeśli zachowujemy pokój między sobą.

9. Skąd wiadomo, że wśród chrześcijan będą się zdarzać spory i nieporozumienia?

⁹ Nie znaczy to jednak, iż wśród chrześcijan nigdy nie dochodzi do nieporozumień. W jakiś czas po Pięćdziesiątnicy w młodym zborze chrześcijańskim wynikły spory na tle codziennego rozdzielania żywności (Dzieje Apostolskie 6:1). Innym razem różnica zdań między Pawłem i Barnabą doprowadziła do „gwałtownego wybuchu gniewu” (Dzieje Apostolskie 15:39). Paweł musiał też napomnieć Ewodię i Syntychę — niewątpliwie zacne i gorliwe siostry — „aby były jednomyślne w Panu” (Filipian 4:2, Bw). Nic dziwnego, że Jezus udzielił szczegółowych rad co do przywracania pokoju między chrześcijanami i podkreślił, że trzeba to załatwiać szybko! (Mateusza 5:23-25; 18:15-17). Nie zrobiłby tego, gdyby nie przewidywał powstania wśród nich takich sytuacji.

10. Co może się zdarzyć w zborze i jaki obowiązek spoczywa na wszystkich, których to dotyczy?

¹⁰ Toteż i dziś może się zdarzyć, że chrześcijanin poczuje się dotknięty nietaktownym słowem lub zachowaniem współwyznawcy. Czasem kogoś irytuje czyjaś przywara. Mogą wyniknąć konflikty na tle różnicy charakterów. Ktoś może się nie zgadzać z decyzją grona starszych. Wśród nich samych jeden może się odznaczać silną osobowością i próbować narzucić reszcie swoje zdanie. Wszystko to może się zdarzyć, ale mamy szukać pokoju i zabiegać o niego. Chodzi o to, by pokonywać te trudności po chrześcijańsku, strzegąc „zespalającej więzi pokoju” (Efezjan 4:3).

11. Jakie dary udostępnił Jehowa, aby nam pomóc w zabieganiu o pokój między sobą?

¹¹ Biblia mówi: „Niech będzie wywyższony Jehowa, który raduje się pokojem swego sługi” (Psalm 35:27). Jehowa pragnie, byśmy cieszyli się pokojem. Udostępnił nam dwa wspaniałe dary, abyśmy mogli zachowywać pokój z Nim i między sobą. Pierwszym jest duch święty, do którego owoców należy pokój i inne związane z nim przymioty, takie jak wielkoduszność, życzliwość, łagodność i panowanie nad sobą (Galatów 5:22, 23). Drugi dar to mądrość Boża, o której czytamy: „Mądrość z góry jest przede wszystkim czysta moralnie, następnie usposobiona pokojowo, rozważna, gotowa usłuchać, pełna miłosierdzia i dobrych owoców” (Jakuba 3:17, 18).

12. Jak powinniśmy postąpić, gdyby coś naruszyło nasze pokojowe stosunki z braćmi?

¹² Kiedy więc coś naruszy nasze pokojowe stosunki z drugimi, powinniśmy się modlić o mądrość z góry, aby wiedzieć, jak postąpić, oraz o ducha świętego, aby dodał nam sił do właściwego działania (Łukasza 11:13; Jakuba 1:5; 1 Jana 3:22). Potem zgodnie z naszą modlitwą możemy poszukać odpowiednich wskazówek w Biblii, źródle mądrości Bożej, oraz przejrzeć dostępną literaturę biblijną w celu ustalenia, jak je zastosować (2 Tymoteusza 3:16). Może też zechcemy poradzić się starszych w zborze. Na koniec trzeba otrzymane rady wprowadzić w czyn. W Księdze Izajasza 54:13 czytamy: „Wszyscy twoi synowie będą ludźmi wyuczonymi przez Jehowę i synowie twoi będą mieli pod dostatkiem pokoju”. Słowa te wskazują, że nasz pokój zależy od wcielania w życie tego, czego Jehowa nas uczy.

„Szczęśliwi usposobieni pokojowo”

13, 14. (a) Co znaczy użyte przez Jezusa określenie „usposobieni pokojowo”? (b) Jak możemy się stać czynicielami pokoju?

¹³ Jezus powiedział w Kazaniu na Górze: „Szczęśliwi usposobieni pokojowo, gdyż będą zwani ‛synami Bożymi’” (Mateusza 5:9). Określenie „usposobiony pokojowo” nie odnosi się tu do kogoś, kto po prostu jest z natury spokojny. Występujące tu słowo greckie oznacza ludzi „czyniących pokój”, rozjemców. Człowiek taki umie przywrócić pokój, gdy wytworzą się napięte stosunki. Co ważniejsze, w ogóle nie dopuszcza do takich sytuacji, bo ‛pokój włada jego sercem’ (Kolosan 3:15). Gdy słudzy Boży tak zabiegają o pokój, bardzo rzadko dochodzi między nimi do nieporozumień.

¹⁴ Kto chce czynić pokój, musi być świadomy własnych słabości. Na przykład chrześcijanin może łatwo unosić się gniewem lub być wrażliwy i szybko się obrażać. W napiętej sytuacji może pod wpływem emocji zapomnieć o zasadach biblijnych. Nie powinno nas to dziwić u niedoskonałych ludzi (Rzymian 7:21-23). Jednakże nieprzyjazne stosunki, rywalizacja i napady gniewu należą do uczynków ciała (Galatów 5:19-21). Jeżeli zauważymy u siebie takie skłonności albo jeśli drudzy zwrócą nam na nie uwagę, to powinniśmy żarliwie i wytrwale się modlić o ducha Jehowy i pomoc w przejawianiu łagodności i panowania nad sobą. Zresztą każdy powinien pielęgnować w sobie takie przymioty i w ten sposób przyoblekać nową osobowość (Efezjan 4:23, 24; Kolosan 3:10, 15).

15. Czym mądrość z góry różni się od nierozsądnego uporu?

¹⁵ Niekiedy zbór lub grono starszych ma kłopoty z kimś, kto jest uparty lub zawsze usiłuje postawić na swoim. To prawda, że gdy chodzi o prawo Boże, chrześcijanin powinien być stanowczy, nawet nieugięty. A jeśli mamy dobry pomysł, który naszym zdaniem wyszedłby drugim na dobre, to nie będzie nic złego w tym, że otwarcie się wypowiemy, wyłuszczając swoje racje. Nie chcielibyśmy się jednak upodobnić do „nieprzejednanych” ludzi w świecie (2 Tymoteusza 3:1-4). Mądrość z góry jest rozważna i usposobiona pokojowo. Kto postępuje w sposób nacechowany uporem i nieustępliwością, ten powinien skorzystać z rady Pawła, by nie robić nic „przez wzgląd na próżną chwałę” (Filipian 2:3, Bw).

16. Jak rada Pawła z Listu do Filipian pomaga wyzbyć się próżności?

¹⁶ W tym samym liście Paweł nalega, byśmy „w pokorze” szczerze ‛uważali drugich za wyższych od siebie’. Taka postawa jest przeciwieństwem próżności. Dojrzały chrześcijanin nie myśli przede wszystkim o przeforsowaniu własnych poglądów, o zachowaniu twarzy ani o tym, żeby nie stracić swej pozycji bądź autorytetu. Przeczyłoby to napomnieniu Pawła, by ‛każdy baczył nie tylko na to, co jego, lecz i na to, co cudze’ (Filipian 2:4, Bw; 1 Piotra 5:2, 3, 6).

Słowa, które służą pokojowi

17. Jak niewłaściwe posługiwanie się językiem może zakłócić pokój w zborze?

¹⁷ Kto zabiega o pokój, ten starannie zważa na to, co mówi. Jakub ostrzegł: „Język jest małym członkiem, a jednak wielce się przechwala. Jakże małego ognia potrzeba, żeby podpalić wielki las!” (Jakuba 3:5). Bezmyślna plotka, krytykowanie bliźnich za plecami, nieuprzejme i szorstkie wypowiedzi, szemranie i narzekanie, nieszczere schlebianie dla osobistej korzyści — wszystko to należy do uczynków ciała, które mogą zakłócić pokój wśród ludu Bożego (1 Koryntian 10:10; 2 Koryntian 12:20; 1 Tymoteusza 5:13; Judy 16).

18. (a) Co należy zrobić, gdy ktoś nieopatrznie posłuży się językiem? (b) Jak postąpią dojrzali chrześcijanie, gdy jeden z nich swoją mową skrzywdzi drugiego?

¹⁸ Jakub napisał: „Język — nikt z ludzi nie potrafi go poskromić” (Jakuba 3:8). Niekiedy nawet dojrzałym chrześcijanom wyrwie się coś, czego potem szczerze żałują. Wszyscy chcielibyśmy, żeby drudzy wybaczali nam takie potknięcia, podobnie jak my im wybaczamy (Mateusza 6:12). Czasem w gniewie padają nieopatrzne wypowiedzi. Człowiek zabiegający o pokój będzie wtedy pamiętał, że „łagodna odpowiedź uśmierza gniew, lecz przykre słowo wywołuje złość” (Przypowieści [Przysłów] 15:1, Bw). Często wystarczy po prostu na chwilę zamilknąć, żeby nie dolewać oliwy do ognia. Gdy nastroje ostygną, wielkoduszny czyniciel pokoju będzie wiedział, jak przejść do porządku nad tym, co niebacznie powiedziano w ferworze dyskusji, a pokorny chrześcijanin — jak przeprosić i usiłować naprawić wszelkie wyrządzone szkody. Daje dowód siły moralnej, kto potrafi szczerze powiedzieć: „Przepraszam”.

19. Czego uczymy się od Pawła i Jezusa, jeśli chodzi o udzielanie rad?

¹⁹ Czasem trzeba użyć języka, żeby komuś udzielić rady. Paweł publicznie zganił Piotra za niewłaściwe postępowanie w Antiochii. Jezus wypowiedział słowa stanowczej przestrogi w orędziach do siedmiu zborów (Galatów 2:11-14; Księga Objawienia, rozdziały 2, 3). Z przeanalizowania tych fragmentów Biblii jasno wynika, że rada nie powinna być tak łagodna, by trudno było się domyślić, o co w niej chodzi. Ale ani Jezus, ani Paweł nie byli szorstcy czy bezwzględni. Przy udzielaniu rad nie dawali upustu własnym frustracjom. Szczerze chcieli pomagać braciom. Jeśli udzielający rady widzi, że nie całkiem panuje nad swym językiem, to zrobi lepiej, gdy na chwilę zamilknie i trochę się uspokoi. W przeciwnym razie może powiedzieć coś przykrego i stworzyć jeszcze większy problem (Przysłów 12:18).

20. Czym powinniśmy się kierować we wszystkim, co mówimy do naszych braci lub na ich temat?

²⁰ Jak już wspomniano, pokój wiąże się ściśle z innym owocem ducha — miłością. Kiedy wszystko, co mówimy do naszych braci lub na ich temat, wypływa z miłości, nasze wypowiedzi przyczyniają się do pokoju w zborze (Jana 15:12, 13). Mają być ‛ujmujące, przyprawione solą’ (Kolosan 4:6). Powinny też być w dobrym smaku i przypadać do serca. Jezus powiedział: „Miejcie sól w samych sobie i zachowujcie pokój między sobą” (Marka 9:50, Bw).

„Dokładajcie wszelkich starań”

21. Co wyraźnie się uwidacznia na cotygodniowych zebraniach i większych zgromadzeniach ludu Bożego?

²¹ Psalmista napisał: „Oto jak dobrze i jak miło, gdy bracia mieszkają ze sobą w jedności!” (Psalm 133:1). Przebywanie z naszymi braćmi naprawdę sprawia nam radość, zwłaszcza na cotygodniowych zebraniach oraz na kongresach i innych większych zgromadzeniach. Przy takich okazjach nawet osoby postronne dostrzegają, że żyjemy ze sobą w pokoju.

22. (a) Jaki fałszywy pokój osiągną niebawem narody i do czego to doprowadzi? (b) Jaki prawdziwy pokój będzie owocem Boskiego przymierza pokoju?

²² Niebawem narody dojdą do wniosku, że właśnie osiągają pokój bez Jehowy. Ale gdy będą mówić: „Pokój i bezpieczeństwo!”, na wszystkich, którzy nie pozostają w pokojowych stosunkach z Bogiem, spadnie nagła zagłada (1 Tesaloniczan 5:3). Potem wielki Książę Pokoju przystąpi do uwolnienia ludzkości od opłakanych następstw utraty pokoju z Bogiem (Izajasza 9:5, 6, Bw; Objawienie 22:1, 2). Boskie przymierze pokoju zapewni wszystkim wytchnienie. Nawet zwierzęta przestaną okazywać sobie wrogość (Psalm 37:10, 11; 72:3-7; Izajasza 11:1-9; Objawienie 21:3, 4).

23. Co będziemy czynić, jeśli cenimy sobie obietnicę pokojowego nowego świata?

²³ Cóż to będą za wspaniałe czasy! Z pewnością niecierpliwie ich wyglądasz. Jeśli tak, to ‛zabiegaj o pokój ze wszystkimi’. Szukaj pokoju z braćmi, a przede wszystkim z Jehową. ‛Oczekując tego, dokładaj wszelkich starań, aby na koniec znalazł cię bez zmazy i skazy, w pokoju’ (Hebrajczyków 12:14; 2 Piotra 3:14).