W dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. nastąpiło przepowiedziane wylanie ducha Bożego, dzięki czemu uczniowie w Jerozolimie zaczęli ‛prorokować i mieć wizje’. Opowiadali swym słuchaczom „o wspaniałych rzeczach Bożych” i pod wpływem natchnienia wyjaśniali im, kim był Syn Boży i co w związku z tym powinni uczynić (Dz 2:11-40). Warto ponownie przypomnieć, iż prorokowanie nie ogranicza się do przepowiadania przyszłości. Apostoł Paweł zaznaczył, że „kto prorokuje, ten ludzi swą mową buduje i zachęca, i pociesza”, i że wszyscy chrześcijanie powinni szczególnie zabiegać o to, by prorokować. Mówienie obcymi językami było znakiem dla niewierzących, a prorokowanie — dla wierzących. Niemniej nawet niewierzący, który przyszedł na chrześcijańskie zebranie, mógł odnieść pożytek z prorokowania, ponieważ był przez nie ‛upominany, dokładnie osądzany’, dzięki czemu ‛stawały się jawne tajniki jego serca’ (1Ko 14:1-6, 22-25). Wzmianki te potwierdzają, że chrześcijańskie prorokowanie nie polegało głównie na wygłaszaniu przepowiedni, lecz przeciwnie — często dotyczyło spraw bieżących, choć wyraźnie pochodziło z nadprzyrodzonego źródła, było natchnione przez Boga. Paweł zalecał, żeby podczas prorokowania w zborze dbać o porządek i panować nad sobą, tak by wszyscy się uczyli i byli zachęcani (1Ko 14:29-33).

Oczywiście niektórzy chrześcijanie zostali obdarzeni darem prorokowania w szczególnej mierze (1Ko 12:4-11, 27-29). Sam Paweł miał taki dar, jednak znany jest przede wszystkim jako apostoł (por. Dz 20:22-25; 27:21-26, 31, 34; 1Ko 13:2; 14:6). Mężczyźni wyraźnie wyznaczeni na proroków, np. Agabus, Judas czy Sylas, byli najprawdopodobniej wybitnymi rzecznikami zboru chrześcijańskiego, ustępującymi znaczeniem jedynie apostołom (1Ko 12:28; Ef 4:11). I tak jak apostołowie oni również usługiwali nie tylko miejscowemu zborowi, lecz podróżowali w różne miejsca, wygłaszali przemówienia, a także przepowiadali przyszłe wydarzenia (Dz 11:27, 28; 13:1; 15:22, 30-33; 21:10, 11). Podobnie jak w dawniejszych czasach, dar prorokowania otrzymały też niektóre chrześcijanki, chociaż zawsze były podporządkowane zwierzchnictwu mężczyzn należących do zboru (Dz 21:9; 1Ko 11:3-5).

Prorokowanie było jednym z cudownych darów ducha udzielonych nowo powstałemu zborowi chrześcijańskiemu. Niektóre chrześcijanki (np. cztery córki Filipa, będące dziewicami) prorokowały pod wpływem świętego ducha Bożego (Dz 21:9; 1Ko 12:4, 10). W ten sposób spełniło się proroctwo z Joela 2:28, 29: „Wasi synowie oraz wasze córki na pewno będą prorokować” (Dz 2:14-18). Niemniej kobieta mająca taki dar dalej podlegała zwierzchnictwu swego męża lub mężczyzn należących do zboru chrześcijańskiego. Na dowód tego podporządkowania miała podczas prorokowania nakrywać głowę (1Ko 11:3-6); ponadto nie mogła nauczać w zborze (1Ko 14:31-35; 1Tm 2:11-15).