Jednakże w tym samym liście do Koryntian Paweł napisał, że cudowne dary świętego ducha Bożego przeminą. Oświadczył: „Czy są dary prorokowania — zostaną usunięte, czy języki — ustaną, czy poznanie — będzie usunięte” (1 Koryntian 13:8).

W I wieku cudownych uzdrowień dokonywali Jezus Chrystus i niektórzy jego naśladowcy. U zarania chrystianizmu dary ducha, w tym także zdolność uzdrawiania, przynosiły chwałę Bogu oraz potwierdzały, że młody zbór chrześcijański cieszy się Jego poparciem i błogosławieństwem. Ale po ugruntowaniu się i osiągnięciu dojrzałości zbór ten miał przestać się wyróżniać szczególnymi darami, natomiast o aprobacie Bożej miały świadczyć widoczne w nim przejawy niezachwianej wiary, nadziei i miłości (Jana 13:35; 1 Koryntian 13:13). Dlatego około roku 100 cudowne uzdrowienia, stanowiące znak Bożej przychylności, ustałya.