Zapoznawszy się z pochodzeniem tego święta (zobacz poniższy tekst w ramce), prawdopodobnie nie zdziwimy się wcale, że wróżbici i sataniści w dalszym ciągu czczą 25 grudnia. Gazeta San Francisco Chronicle z 21 grudnia 1991 roku cytuje wypowiedź popularnej pisarki wyznającej pogaństwo i parającej się magią: „Jest to jedno z naszych najpracowitszych świąt. Nie śpimy całą noc”. Kobieta należąca do grupy o nazwie Przymierze Bogini powiedziała: „Odprawiamy wtedy nasz rytuał. (...) Niektórzy kapłani wystawiają misterium o narodzinach dziecka-słońca”.

Dnia 25 grudnia „wyznawcy Mitry obchodzili urodziny swego boga (...) Nie ma najmniejszej podstawy biblijnej, żeby uznawać 25 grudnia za dzień narodzin Chrystusa” (Isaac Asimov).

Jak to się stało, że urodziny Jezusa przeniesiono aż na 25 grudnia i bluźnierczo utożsamiono z pogańskim świętem ku czci narodzin słońca?

Coraz krótsze dni grudniowe wywoływały wśród czcicieli słońca zabobonny lęk, że ich bóg umiera. W nadziei ożywienia konającego bóstwa palono wtedy świece i rozniecano ogniska. Wydawało się, że to odnosi skutek. Po przesileniu zimowym, przypadającym mniej więcej na 21 grudnia, dni stawały się coraz dłuższe, wyglądało więc na to, że bóg-słońce odzyskuje siły.

„Grudzień był najważniejszym miesiącem świąt pogańskich, a 25 grudnia — punktem kulminacyjnym zimowych hulanek” — wyjaśnia gazeta Church Christmas Tab. „Zdaniem niektórych biskup Rzymu wybrał 25 grudnia na datę narodzin Chrystusa, by ‚uświęcić’ pogańskie obrzędy. W rezultacie powstał dziwny zlepek uroczystości pogańskich i chrześcijańskich, określany teraz przez świat mianem Bożego Narodzenia”. W artykule przyznano: „Nazwa ‚Boże Narodzenie’ nie występuje w Biblii. Pismo Święte nie podaje żadnego uzasadnienia obchodów narodzin Jezusa”.