Odpowiednik greckiego określenia parousía, składającego się z członów pará („obok; przy”) oraz ousía („byt; istnienie”, od eimí: „być”). A zatem parousía to dosłownie „bycie obok; bycie przy”, czyli „obecność”. Słowo to występuje w Chrześcijańskich Pismach Greckich 24 razy i często odnosi się do obecności Chrystusa związanej z jego mesjańskim Królestwem (Mt 24:3; zob. Dodatek 6 w GNŚ).

Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words (1981, t. 1, ss. 208, 209) podaje: „PAROUSIA (...) określa zarówno przybycie, jak i następującą po nim obecność. Na przykład w liście napisanym [po grecku] na papirusie pewna dama wspomina, iż konieczna jest jej parousia w jakimś miejscu, by mogła zająć się sprawami dotyczącymi jej posiadłości. (...) W odniesieniu do powrotu Chrystusa i pochwycenia Kościoła nie oznacza po prostu chwili, w której przybędzie On po swych świętych, lecz Jego obecność wśród nich od tego momentu aż do objawienia i ujawnienia się światu”. Jak informuje A Greek-English Lexicon pod red. H. G. Liddella i R. Scotta (zrew. H. Jones, Oksford 1968, s. 1343), w świeckiej literaturze greckiej wyraz parousía oznaczał czasem „wizytę króla lub oficjalnej osobistości”.

Oczywiście greckie teksty pozabiblijne są pomocne w ustaleniu znaczenia tego terminu. Jednakże dużo więcej daje analiza jego zastosowań w samym Piśmie Świętym. Na przykład w Filipian 2:12 Paweł pochwalił chrześcijan z Filippi, że byli posłuszni ‛nie tylko podczas jego obecności [parousíai], ale ze znacznie większą gotowością podczas jego nieobecności [apousíai]’. A w 2 Koryntian 10:10, 11 wspomniał o tych, którzy mówią: „Jego listy są ważkie i pełne siły, ale osobista obecność [parousía] jest słaba, a mowa zasługuje na wzgardę”, po czym dodał: „Niech taki człowiek weźmie pod uwagę, że jacy jesteśmy w słowie za pośrednictwem listów, będąc nieobecnymi [apòntes], tacy też okażemy się w działaniu, gdy będziemy obecni [paròntes]” (por. też Flp 1:24-27). Paweł przeciwstawił więc obecność nieobecności, a nie przyjście (czy przybycie) odejściu.