Strumień światła na obecność Chrystusa

„Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale (...) oddzieli jednych ludzi od drugich” (MATEUSZA 25:31, 32, BT).

1. Jak duchowni chrześcijaństwa tłumaczą sens słów z Mateusza 24:3?

NA TRZY dni przed śmiercią Jezusa przystąpili do niego czterej uczniowie i z przejęciem zapytali: „Powiedz nam, kiedy się to stanie i jaki będzie znak twego przyjścia [po grecku: pa·rou·siʹa; spolszczone: paruzja] i końca świata?” Duchowni i różni autorzy z kręgu chrześcijaństwa od wieków interpretują te słowa uczniów Jezusa z Mateusza 24:3 w ten sposób, iż będzie on znowu widziany w ciele i wszyscy będą mogli go ujrzeć. Dlatego nauczają, że powrót Chrystusa nastąpi z wielką pompą i paradą. Nazywają to drugim przyjściem Chrystusa. Ale czy te przypuszczenia są słuszne?

2, 3. (a) Jaką różnicę między pojęciami „przyjście” a „obecność” dostrzeżono już w tomie II Wykładów Pisma Świętego? (b) Jak lud Jehowy pojął znaczenie paruzji Chrystusa?

² Już w roku 1889 namaszczeni duchem słudzy Jehowy, będący w XIX wieku nosicielami światła, skorygowali swe wcześniejsze poglądy na powrót Chrystusa. W tomie II Wykładów Pisma Świętego, na stronach od 172 do 178, pierwszy prezes Towarzystwa Strażnica, Charles T. Russell, napisał: „Greckie słowo parousia (...) oznacza osobistą obecność (...). Stąd też tłumaczenia słowa parousia jako ‚przyjście’ jest błędnem (...). Emphatic Diaglott [bardzo cenny przekład Nowego Testamentu] (...) podaje wyraz parousia jako ‚presence’, a więc obecność (...) — nie jako przyjście, być w drodze, ale jako obecność, już po przyjściu (...). Mówi Pan: ‚Jako było za dni Noego, tak będzie i parousia [obecność] Syna człowieczego’. Zauważcie, że nie ma tu porównania pomiędzy przyjściem Noego i przyjściem naszego Pana (...). Porównanie więc jest pomiędzy czasem obecności Noego wśród ludzi ‚przed potopem’ a czasem i obecnością Chrystusa na świecie, przy Jego wtórem przyjściu, przed ogniem — czyli przed ogromnym uciskiem Dnia Pańskiego [Jehowy], którym kończy się ten wiek” (Mateusza 24:37).

³ Tak więc słudzy Jehowy w XIX wieku prawidłowo zrozumieli, że paruzja Chrystusa miała być niewidzialna. Uświadomili też sobie, iż Czasy Pogan miały się zakończyć jesienią 1914 roku. W miarę rozwoju oświecenia duchowego pojęli później, że w tym samym roku 1914 Jezus Chrystus został wyniesiony w niebie na tron królewski (Przypowieści 4:18; Daniela 7:13, 14; Łukasza 21:24; Objawienie 11:15).

„Obecność Pana naszego”

4. Do czego się odnosi wyrażenie „obecność Pana naszego Jezusa Chrystusa”?

⁴ Jak zatem należy w naszych czasach rozumieć biblijne wyrażenie „obecność Pana naszego Jezusa Chrystusa”? (1 Tesaloniczan 5:23, NW). Pewien autorytet wyjaśnia, że słowo „obecność”, paruzja (pa·rou·siʹa), „stało się w oficjalnej terminologii określeniem wizyty wysoko postawionej osobistości, zwłaszcza królów i cesarzy odwiedzających prowincję”. Stąd wyrażenie to trafnie odnosi się do trwającej od roku 1914 obecności Pana Jezusa Chrystusa jako Króla, po wyniesieniu go na tron niebiański. Jest on obecny w sposób niewidzialny i w charakterze rządzącego Króla spełnia proroczy nakaz, by ‛wyruszył na podbój między swoich nieprzyjaciół’ (Psalm 110:2, NW). Już mniej więcej od 79 lat mieszkańcy ziemi odczuwają skutki niewidzialnej obecności Chrystusa jako Króla.

5. Jaki rozwój wydarzeń w okresie paruzji zostanie omówiony w trzech artykułach do studium z niniejszego czasopisma?

⁵ W niniejszej serii, złożonej z trzech artykułów, rozpatrzymy przekonujące dowody osiągnięć Królestwa Chrystusa w tym okresie. Najpierw omówimy szereg proroczo zapowiedzianych w Biblii wydarzeń, które już się spełniły lub są w trakcie realizacji. W części drugiej przedstawimy wielkie dzieło prowadzone przez klasę niewolnika wiernego i rozumnego, którą Jezus posługuje się podczas całej swej królewskiej obecności (Mateusza 24:45-47, NW). Trzeci artykuł opisze znamienne zakończenie, okres „wielkiego ucisku”. Występując w roli potężnego Wykonawcy wyroków Jehowy, Jezus zgładzi wówczas ludzi niesprawiedliwych, a wybawi sprawiedliwych (Mateusza 24:21, 29-31). Apostoł Paweł w taki sposób opisał ów okres zagłady: „Wam, którzy cierpicie ucisk — [odpłaci] ulgą razem z nami przy objawieniu się z nieba Pana Jezusa wraz z jego potężnymi aniołami w ogniu płomienistym, gdy wywrze pomstę na tych, którzy nie znają Boga i którzy nie są posłuszni dobrej nowinie o Panu naszym, Jezusie” (2 Tesaloniczan 1:7, 8, NW).

Znak

6. Jaki złożony znak jest opisany w rozdziałach 24 i 25 Ewangelii według Mateusza?

⁶ Dziewiętnaście stuleci temu uczniowie Jezusa, będący nosicielami światła, pytali go o znak — czyli o dowód — jego przyszłej obecności z władzą Królestwa. W swej odpowiedzi, zanotowanej w rozdziałach 24 i 25 Ewangelii według Mateusza, nakreślił złożony znak, którego części składowe stopniowo pojawiają się dzisiaj na całej ziemi. Znamienną cechą wystąpienia tego znaku jest nastanie czasu udręki i wielkich prób. Jezus ostrzegł: „Baczcie, żeby was kto nie zwiódł. Albowiem wielu przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Jam jest Chrystus, i wielu zwiodą. Potem usłyszycie o wojnach i wieści wojenne. Baczcie, abyście się nie trwożyli, bo musi się to stać, ale to jeszcze nie koniec” (Mateusza 24:4-6, NW).

7. Jakie szczegóły tego znaku spełniają się na naszych oczach już od roku 1914?

⁷ Jezus zapowiedział niszczycielskie wojny na bezprecedensową skalę. Potwierdzeniem jego słów były wielkie konflikty zbrojne, z których dwa — te z lat 1914-1918 i 1939-1945 — określono mianem wojen światowych. Ponadto miały występować niedobory żywności i trzęsienia ziemi w jednym miejscu po drugim. Szczerzy chrześcijanie mieli przechodzić ciężkie prześladowania. Zgodnie z tym proroctwem Świadkowie Jehowy, nowożytni nosiciele światła, od osiemdziesięciu lat faktycznie doznają prześladowań, głosząc dobrą nowinę o Królestwie Bożym „po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom” (Mateusza 24:7-14, NW). Każdy kolejny Rocznik Świadków Jehowy zawiera nowe dowody na to, że wymienione aspekty znaku się spełniają.

8, 9. (a) Z czym jest związana królewska obecność Jezusa? (b) Jak jego proroctwo o pojawieniu się fałszywych Chrystusów określa sposób i miejsce jego obecności?

⁸ Ponieważ władza Jezusa rozciąga się na całą ziemię, więc prawdziwe wielbienie Boga krzewi się na wszystkich kontynentach. Królewska obecność Jezusa (paruzja) jest okresem ogólnoświatowego przeglądu, inspekcji (1 Piotra 2:12). Czy jednak ma on gdzieś swoją stolicę, jakąś siedzibę, gdzie można byłoby zasięgać jego opinii? Odpowiadając na to pytanie, Jezus zapowiedział pojawienie się fałszywych Chrystusów. Ostrzegł niedwuznacznie: „Gdyby ludzie mówili wam: ‚Oto [Chrystus] jest na pustyni’, nie wychodźcie; ‚oto jest w komnatach wewnętrznych’, nie wierzcie temu. Jak bowiem błyskawica pojawia się ze wschodu i jaśnieje aż na zachodzie, taka będzie obecność [paruzja] Syna Człowieczego” (Mateusza 24:24, 26, 27, NW).

⁹ Jezus, „Syn Człowieczy”, lepiej niż ktokolwiek inny z ludzi wiedział, gdzie będzie przebywał, gdy już naprawdę rozpocznie się jego obecność. Nie zapowiedział, iż pojawi się w tym czy innym określonym miejscu na ziemi. Nie miał przybyć na jakieś odludzie, „na pustynię”, gdzie szukający Mesjasza mogliby się z nim konsultować nie zauważeni przez władze danego kraju i gdzie mógłby pokierować szkoleniem swoich stronników, żeby ich przygotować do dokonania przewrotu politycznego i ustanowienia go mesjańskim Władcą świata. Nie miał się też ukrywać w jakichś „komnatach wewnętrznych” — w miejscu znanym jedynie kilku wybrańcom, gdzie by niepostrzeżenie spiskował ze wspólnikami i układał potajemne plany obalenia rządów tego świata oraz obwołania siebie obiecanym Mesjaszem.

10. W jakim sensie błyskawice prawdy biblijnej rozjaśniają cały glob ziemski?

¹⁰ Przeciwnie, przyjście Jezusa w roli Króla, rozpoczynające jego królewską obecność, bynajmniej nie miało być trzymane w ukryciu. Zgodnie z jego zapowiedzią błyskawice prawdy biblijnej jaśnieją i widać je na całym świecie — od wschodu aż do zachodu. Świadkowie Jehowy jako nowożytni nosiciele światła naprawdę udowadniają, że są ‛światłem narodów, aby wybawienie [od Jehowy] sięgnęło aż po najdalszy kraniec ziemi’ (Izajasza 49:6, NW).

Działalność aniołów

11. (a) Jak zastępy aniołów przyczyniają się do szerzenia światła Królestwa? (b) Kiedy i do jakich grup zebrani zostali członkowie klasy pszenicy?

¹¹ Z innych wersetów odnoszących się do obecności Jezusa dowiadujemy się, że towarzyszą mu zastępy aniołów, których „posyła” ze swymi rozkazami (Mateusza 16:27; 24:31). Na przykład w przypowieści o pszenicy i chwastach Jezus oznajmił, że „polem jest świat”, „żniwem jest zakończenie systemu rzeczy, a żeńcami są aniołowie”. Nie znaczy to jednak, iżby podczas swej przepowiedzianej obecności w mocy i chwale Królestwa wyprawiał z określoną misją na ziemię wyłącznie posłańców anielskich. Od roku 1919 aniołowie pod kierunkiem Jezusa wyodrębniali klasę pszenicy, złożoną ze zrodzonych duchem pomazańców rozproszonych na ziemi wskutek wydarzeń pierwszej wojny światowej; następnie zostali oni przygotowani do prowadzenia w imieniu Króla dalszej działalności (Mateusza 13:38-43, NW). W latach dwudziestych tysiące innych osób opowiedziało się po stronie już ustanowionego Królestwa Bożego i dostąpiło namaszczenia duchem Bożym. Z powodzeniem uzupełnili oni szeregi pierwotnego ostatka. Wszyscy razem tworzą współczesną klasę niewolnika wiernego i rozumnego.

12. W jakim oczyszczaniu wzięli udział aniołowie i co z tego wynikło dla ziemi?

¹² Inny przykład udziału aniołów w wydarzeniach rozgrywających się podczas obecności Jezusa, już po jego wstąpieniu na tron w roku 1914, znajdujemy w Objawieniu 12:7-9: „Michał [Jezus Chrystus] i aniołowie jego stoczyli bój ze smokiem. I walczył smok i aniołowie jego, lecz nie przemógł i nie było już dla nich miejsca w niebie. I zrzucony został ogromny smok, wąż starodawny, zwany diabłem i szatanem, który zwodzi cały świat; zrzucony został na ziemię, zrzuceni też zostali z nim jego aniołowie”. W ten sposób zostały oczyszczone niebiosa, natomiast ziemska dziedzina Królestwa czeka jeszcze na całkowite oczyszczenie, aby mogło być uświęcone imię Jehowy. Obecnie, w roku 1993, dalej rozbrzmiewa Boskie ostrzeżenie: „Biada ziemi (...), gdyż zstąpił do was diabeł pałający wielkim gniewem, bo wie, iż czasu ma niewiele” (Objawienie 12:12).

Zmartwychwstanie niebiańskie

13, 14. (a) Co według Pisma Świętego dzieje się od roku 1918? (b) Co ujawniają apostołowie Paweł i Jan o dzisiejszym ostatku pomazańców?

¹³ Następnym zadziwiającym wydarzeniem podczas obecności Chrystusa było rozpoczęcie zmartwychwstania niebiańskiego. Apostoł Paweł zaznaczył, że namaszczeni chrześcijanie, którzy od dawna spali w grobach, mieli być pierwsi przywróceni do życia, aby się znaleźć u boku Chrystusa Jezusa w dziedzinie duchowej. Od lat przedstawia się dowody wskazujące na to, że najwyraźniej ma to miejsce od roku 1918. Paweł napisał: „W Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni. Ale każdy w swoim rzędzie; Chrystus jako pierwocina, potem należący do Chrystusa podczas jego obecności [paruzji]” (1 Koryntian 15:22, 23, NW). Zmartwychwstanie pomazańców podczas obecności Chrystusa znajduje potwierdzenie w Liście 1 do Tesaloniczan 4:15-17: „To zaś wam mówimy słowem Jehowy, że my żywi, którzy dożyjemy obecności [paruzji] Pana, wcale nie wyprzedzimy tych, co zapadli w sen śmierci, (...) zmarli w jedności z Chrystusem powstaną najpierw. Następnie my żywi, którzy dożyjemy, zostaniemy wespół z nimi porwani w obłoki na spotkanie z Panem w powietrzu” (NW). Tej wspaniałej nagrody dostąpi w końcu całe grono 144 000 pomazańców należących do Chrystusa (Objawienie 14:1).

¹⁴ W ten sposób Paweł wskazuje, że żyjący jeszcze na ziemi członkowie namaszczonego ostatka nie dostaną się do Królestwa przed tymi, którzy już wcześniej dochowali wierności jako uczniowie i męczennicy chrześcijańscy. Z kolei apostoł Jan tak pisze na temat pomazańców umierających w dobie dzisiejszej: „Błogosławieni są odtąd umarli, którzy w Panu umierają. Zaprawdę, mówi Duch, odpoczną po pracach swoich; uczynki ich bowiem idą za nimi”, to znaczy w ich byt po zmartwychwstaniu (Objawienie 14:13). A Paweł dodaje: „Oto tajemnicę wam objawiam: Nie wszyscy zaśniemy [w śmierci], ale wszyscy będziemy przemienieni w jednej chwili, w oka mgnieniu, na odgłos trąby ostatecznej; bo trąba zabrzmi i umarli wzbudzeni zostaną jako nie skażeni, a my zostaniemy przemienieni” (1 Koryntian 15:51, 52). Jakiż to zdumiewający cud!

15, 16. (a) Jaką przypowieść podał Jezus według Łukasza 19:11-15 i w jakim celu? (b) Jakie spełnienie znalazło to proroctwo?

¹⁵ Pewnego razu, gdy Jezus głosił o Królestwie Bożym grupie swoich naśladowców, posłużył się przypowieścią, żeby pomóc im skorygować błędne poglądy. W sprawozdaniu czytamy: „Myśleli, że królestwo Boże zaraz się zjawi. Mówił więc: ‚Pewien człowiek szlachetnego rodu udał się w kraj daleki, aby uzyskać dla siebie godność królewską i wrócić. Przywołał więc dziesięciu sług swoich, dał im dziesięć min i rzekł do nich: „Zarabiajcie nimi, aż wrócę”. (...) Gdy po otrzymaniu godności królewskiej wrócił, kazał przywołać do siebie te sługi, którym dał pieniądze, aby się dowiedzieć, co każdy zyskał’” (Łukasza 19:11-15, BT).

¹⁶ Wspomnianym „człowiekiem” był Jezus, który udał się do nieba, czyli „w kraj daleki”, gdzie miał otrzymać władzę królewską. Objął ją w roku 1914. Wkrótce potem Chrystus, już jako Król, zaczął się rozliczać z ludźmi podającymi się za jego naśladowców, żeby ocenić, jak się troszczyli o powierzone im sprawy Królestwa. Garstka wiernych pomazańców zasługiwała na pochwałę Pana: „Dobrze, sługo [„niewolniku”, NW] dobry; ponieważ w drobnej rzeczy okazałeś się wierny, sprawuj władzę nad dziesięciu miastami” (Łukasza 19:17, BT). Podczas obecności Chrystusa dalej miała być prowadzona energiczna działalność ogłaszania Królestwa, obejmująca też obwieszczanie wyroków Bożych wydanych na niegodziwców, a nadzór nad tym dziełem wchodził w zakres kompetencji ‛dobrego niewolnika’.

Głoszenie po całym świecie

17. Jaka radość charakteryzuje okres paruzji?

¹⁷ Co jeszcze miało się wydarzyć podczas tej paruzji? Miał to być okres wielkiej radości z pracy kaznodziejskiej oraz pomagania nowo przybyłym i przygotowywania ich do przeżycia nadchodzącego wielkiego ucisku. Wspierający ostatek członkowie „wielkiej rzeszy” stają się jego „listami polecającymi” (Objawienie 7:9, NW; 2 Koryntian 3:1-3). O radości, jaką daje ta praca żniwna, wspomina Paweł, kiedy pisze: „Cóż jest bowiem naszą nadzieją bądź radością, bądź też wieńcem chluby — czyż w rzeczy samej nie wy? — przed naszym Panem Jezusem podczas jego obecności [paruzji]?” (1 Tesaloniczan 2:19, NW).

Pozostańmy czyści i nienaganni

18. (a) Jaka modlitwa Pawła odnosi się do paruzji? (b) Jakiego ducha musimy wszyscy w tym czasie wykazywać i jak mamy to robić?

¹⁸ Paweł modlił się także o uświęcenie tych, którzy będą żyli w okresie obecności Chrystusa: „Sam Bóg pokoju niechaj was w zupełności poświęci, a cały duch wasz i dusza, i ciało niech będą zachowane bez nagany na przyjście [paruzję] Pana naszego, Jezusa Chrystusa” (1 Tesaloniczan 5:23). A dzisiaj — niezależnie od tego, czy należymy do namaszczonego duchem ostatka, czy do licznej grupy drugich owiec — łączy nas duch lojalnej współpracy, dzięki czemu w tym niezwykłym czasie potrafimy zachowywać czystość i nienaganność. Podobnie potrzebna jest nam cierpliwość. Jakub napisał: „Trwajcie więc cierpliwie, bracia, aż do przyjścia [paruzji] Pana. (...) Umacniajcie serca wasze, bo przyjście [paruzja] Pana jest już bliskie” (Jakuba 5:7, 8, BT).

19. Jaka przestroga Piotra dotyczy paruzji i jak powinniśmy na nią reagować?

¹⁹ Do nas, żyjących w dobie dzisiejszej, pewne słowa skierował również apostoł Piotr. Ostrzegł nas przed szydercami, których nie brak w żadnym zakątku ziemi. Napisał: „Wiedzcie przede wszystkim to, że w dniach ostatecznych przyjdą szydercy z drwinami, którzy będą postępować według swych własnych pożądliwości i mówić: Gdzież jest przyobiecane przyjście [paruzja] jego? Odkąd bowiem zasnęli ojcowie, wszystko tak trwa, jak było od początku stworzenia” (2 Piotra 3:3, 4). Chociaż jednak podczas obecności Chrystusa szydercy tak bardzo się rozplenili, lud Jehowy dalej świeci jako światło świata, dzięki czemu mnóstwo ludzi będzie mogło dostąpić wybawienia.

Wzmożona działalność podczas obecności Chrystusa

„Wtedy powie król tym po swojej prawicy: Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego, odziedziczcie Królestwo, przygotowane dla was od założenia świata” (MATEUSZA 25:34).

1. Jaka analogia łączy paruzję Chrystusa z „dniami Noego”?

OBECNOŚĆ Chrystusa to wydarzenie oczekiwane od dawna! Czasy przypominające „dni Noego”, o których Jezus wspomniał w związku z „zakończeniem systemu rzeczy”, nastały w roku 1914 (Mateusza 24:3, 37, NW). Ale co obecność, czyli paruzja Chrystusa, miała oznaczać dla członków namaszczonego ostatka klasy „niewolnika wiernego i rozumnego”? (Mateusza 24:45, NW). Otóż powierzono im prowadzenie wzmagającej się coraz bardziej działalności w roli nosicieli światła! Czekały ich cudowne wydarzenia! Miało się rozpocząć bezprecedensowe dzieło zgromadzania.

2. Jakie oczyszczenie nastąpiło w ramach spełnienia Malachiasza 3:1-5?

² Najpierw jednak tym namaszczonym chrześcijanom potrzebne było oczyszczenie. Jak przepowiedziano w Malachiasza 3:1-5, Jehowa Bóg w towarzystwie swego „anioła przymierza”, Jezusa Chrystusa, przybył wiosną 1918 roku do duchowej świątyni na przegląd. Sąd miał się rozpocząć od „domu Bożego” (1 Piotra 4:17). Proroctwo Malachiasza 3:3 zapowiedziało: „Usiądzie więc [Jehowa], jakby miał przetapiać i oczyszczać srebro, i oczyści synów Lewiego, i przecedzi ich jak złoto i srebro” (BT). Nastał zatem okres wytapiania i oczyszczania.

3. Dlaczego przeprowadzenie tego duchowego oczyszczenia było takie ważne?

³ Podczas tego procesu osądzania, którego punkt szczytowy przypadł na rok 1918, ostatek klasy „niewolnika” został wyzwolony od nieczystych praktyk świeckich i religijnych. Dlaczego Jehowa to uczynił? Ponieważ chodziło o Jego duchową świątynię. Jest to przyrównane do świątyni postanowienie co do oddawania czci Jehowie na podstawie ofiary przebłagania, złożonej przez Jezusa Chrystusa. Jehowa życzył sobie, żeby Jego świątynia była czysta; dzięki temu liczni chwalcy ożywieni nadzieją ziemską, jacy w przyszłości mieli być do niej przyprowadzeni, mogliby znaleźć miejsce, gdzie respektuje się Jego zwierzchnictwo nad wszechświatem, uświęca Jego Boskie imię oraz przestrzega Jego sprawiedliwych praw. Miało ich to pobudzać do okazywania Jehowie wdzięczności oraz do udziału w rozgłaszaniu Jego wspaniałych zamierzeń.

Dodatkowe przywileje

4, 5. (a) W jakim sensie pytanie zadane przez Jezusa Chrystusa stanowi wyzwanie dla każdego członka dzisiejszej klasy niewolnika? (b) Co należy rozumieć przez określenia: „niewolnik wierny i rozumny” oraz „domownicy”? (c) Jakie zlecenie Jezus dał „niewolnikowi”?

⁴ W roku 1919 oczyszczeni członkowie klasy niewolnika mogli się spodziewać stałego poszerzania zakresu działalności. Pan ich, Jezus Chrystus, objął władzę w Królestwie niebiańskim jeszcze w roku 1914. Kiedy powrócił, żeby dokonać przeglądu wszystkich swoich „domowników”, piastował już godność królewską, której nie posiadał w czasie swego pobytu na ziemi. I co zastał? Czy klasa niewolnika była pilnie zajęta troszczeniem się o sprawy Pana? Jak zapisano w Mateusza 24:45-47, Jezus zadał pytanie, które od każdego z uczniów namaszczonych duchem wymagało analizy jego osobistego oddania wobec Mesjasza Jehowy: „Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i rozumnym, którego pan jego ustanowił nad domownikami, aby im w słusznym czasie dawał pokarm? Szczęśliwy ten niewolnik, jeśli jego pan, przybywszy, znajdzie go tak czyniącego. Zaprawdę wam powiadam: Ustanowi go nad całą swoją majętnością” (NW).

⁵ Przedstawiony tu przez Jezusa opis wiernego niewolnika najwyraźniej nie pasuje do żadnego pojedynczego człowieka. Odnosi się natomiast do wiernego, namaszczonego duchem zboru Chrystusa jako do zbiorowości. Domownikami są namaszczeni naśladowcy Chrystusa jako poszczególne jednostki. Jezus wiedział, że wykupi tych swoich naśladowców własną krwią, słusznie więc określił ich zbiorowo mianem swego niewolnika. W Liście 1 do Koryntian 7:23 czytamy o nich: „Drogoście kupieni; nie stawajcie się niewolnikami ludzi”. Jezus polecił klasie niewolnika, by pozwoliła świecić swemu światłu w celu zjednywania i pozyskiwania dalszych uczniów; miała też systematycznie karmić domowników przez dostarczanie im strawy duchowej w odpowiednim czasie.

6. Jak został nagrodzony niewolnik po inspekcji przeprowadzonej przez Jezusa?

⁶ Od rozpoczęcia się obecności Chrystusa do roku 1918 klasa niewolnika, choć była niepopularna, prześladowana i do pewnego stopnia zbita z tropu, starała się w porę rozdzielać pokarm domownikom. Stwierdził to jej Pan, kiedy przystąpił do przeglądu. Pan Jezus był zadowolony i w roku 1919 orzekł, że wierna klasa niewolnika zyskała jego uznanie i może się czuć szczęśliwa. Jaką zachwycającą nagrodę miał otrzymać niewolnik za wywiązywanie się z zadań zleconych mu przez Pana? Awans! Tak, powierzono mu szerszy zakres obowiązków w popieraniu spraw Pańskich. A ponieważ Pan był już niebiańskim Królem, więc również cenniejsza stała się jego ziemska majętność.

7, 8. (a) Czym jest ‛cała majętność’ Pana? (b) Czego wymagało od niewolnika przejęcie nadzoru nad tą majętnością?

⁷ Czym wobec tego jest ‛cała majętność’ Pana? Chodzi o wszystkie wartości duchowe na ziemi, które przeszły na własność Chrystusa po objęciu przez niego władzy królewskiej w niebie. Bezsprzecznie zalicza się do tego zlecenie pozyskiwania Chrystusowi uczniów oraz wspaniały przywilej występowania wobec wszystkich narodów świata w roli przedstawicieli ustanowionego Królestwa Bożego.

⁸ Taki awans, polegający na przejęciu nadzoru nad całą majętnością Pana, wymagał od klasy niewolnika, by poświęcał więcej czasu i uwagi dziełu Królestwa oraz powiększał wyposażenie potrzebne do wykonywania zleconej pracy. Klasa ta miała teraz znacznie szersze pole działania — całą zamieszkaną ziemię.

Zgromadzanie owiec

9. Do czego doprowadziła wzmożona aktywność niewolnika?

⁹ W tej sytuacji wierny i rozumny niewolnik Chrystusa posłusznie wzmógł swą aktywność. Z jakim skutkiem? Zgromadzeni zostali ostatni ze 144 000 pomazańców. Następnie zachwycającą, radosną rzeczywistością stała się wizja apostoła Jana, zanotowana w Objawieniu 7:9-17 (NW). W szczególności od roku 1935 klasę niewolnika cieszy nieprzerwane oglądanie na własne oczy spełniania się tej wizji. „Wielka rzesza”, obejmująca już miliony ludzi ze wszystkich zakątków ziemi, gromadzi się tłumnie na dziedzińcach duchowej świątyni Jehowy, gdzie oddaje Mu cześć. Anioł Jehowy wyjaśnił Janowi, iż żaden człowiek nie potrafi określić liczebności owej wielkiej rzeszy. Znaczy to, że liczba ludzi, których klasa niewolnika ma przyprowadzić do duchowej świątyni Jehowy, nie została z góry ograniczona. Dopóki droga jest otwarta, dopóty będzie trwać dzieło zgromadzania.

10. Jaką działalnością zajmuje się dzisiaj niewolnik?

¹⁰ Klasa wiernego niewolnika dźwiga poważną odpowiedzialność, musi się bowiem opiekować coraz liczniejszą rzeszą „drugich owiec”, pamiętając o tym, że Mistrz, Pan Jezus, bardzo ceni te przyrównane do owiec osoby ze wszystkich narodów. W gruncie rzeczy jest to jego trzoda (Jana 10:16, NW; Dzieje 20:28; 1 Piotra 5:2-4). Toteż z miłości do Pana i do owiec klasa niewolnika z zadowoleniem troszczy się o potrzeby duchowe wielkiej rzeszy.

11-13. Jaki stosowny komentarz do działalności niewolnika podał poprzedni prezes Towarzystwa Strażnica?

¹¹ W zasadzie powierzone temu niewolnikowi zadanie niesienia światła polega głównie na zgromadzaniu owych ziemskich poddanych Królestwa Bożego. Omawiając coraz rozleglejsze obowiązki wiernego niewolnika, brat F. W. Franz, wówczas prezes Towarzystwa Strażnica, powiedział na krótko przed śmiercią w grudniu 1992 roku:

¹² „Patrząc wstecz na 99 lat mego życia, stwierdzam, że Jezus Chrystus przez cały czas posługuje się organizacją w coraz wspanialszy sposób. Nie mógłby nią kierować zwykły człowiek — musi to być Pan Jezus Chrystus. Funkcjonuje ona bowiem o wiele bardziej zdumiewająco i bardziej cudownie niż można by sobie wyobrazić. Mamy dziś organizację, która obejmuje swym zasięgiem cały świat. Działa na półkuli północnej i południowej, na Wschodzie i na Zachodzie. Tylko jedna osobistość mogła zapewnić tak niezwykły rozrost — Syn Boży, nadzorujący pracę klasy niewolnika wiernego i rozumnego. Potrafi on sprostać swoim obowiązkom i właśnie tym można wytłumaczyć wspaniały rozwój, którego jesteśmy świadkami.

¹³ „Sprawą tą nie zawiaduje pojedynczy człowiek. Nasza organizacja ma charakter teokratyczny i działa w sposób teokratyczny, a więc jest kierowana przez Boga. Żaden człowiek, nawet założyciel Towarzystwa Strażnica, nie może być wychwalany ani sam nie może przypisywać sobie zasług za to, co się dokonuje na całej ziemi. To po prostu cudowne!” Czyż wszyscy członkowie wielkiej rzeszy nie zgadzają się w pełni z tymi słowami zmarłego brata Franza? Istotnie, są wprost niewymownie wdzięczni za wzmożoną aktywność wiernego niewolnika.

Poddani Królestwa

14, 15. (a) Co unaocznił Jezus w przypowieści o talentach (Mateusza 25:14-30)? (b) Co słusznie podano w dalszej części 25 rozdziału Mateusza?

¹⁴ To ogromne dzieło zgromadzania ziemskich poddanych Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o owcach i kozłach, zanotowanej w 25 rozdziale Ewangelii według Mateusza. W poprzedniej przypowieści, mówiącej o talentach, Jezus wyjaśnia, że namaszczeni duchem uczniowie, którzy spodziewają się panować z nim w Królestwie niebiańskim, muszą pracować nad pomnażaniem jego ziemskich majętności. Całkiem słusznie więc w następnej przypowieści Jezus podaje wymagania stawiane tym, którzy chcą zostać poddanymi tego niebiańskiego Królestwa.

¹⁵ Zwróćmy uwagę na słowa Jezusa z Mateusza 25:31-33: „A gdy przyjdzie Syn Człowieczy w chwale swojej i wszyscy aniołowie z nim, wtedy zasiądzie na tronie swej chwały. I będą zgromadzone przed nim wszystkie narody, i odłączy jedne od drugich, jak pasterz odłącza owce od kozłów. I ustawi owce po swojej prawicy, a kozły po lewicy”.

16. Na jakiej podstawie odbywa się zgromadzanie narodów i rozdział ludzi?

¹⁶ Jezus przyszedł w swej chwale w roku 1914. Przystępując do działania, zaatakował ze swymi aniołami demonicznych nieprzyjaciół i wyrzucił ich z nieba. Dalsza treść przypowieści pozwala nam zrozumieć, że zasiadanie Jezusa na chwalebnym tronie wskazuje, iż podczas swej obecności sprawuje on funkcję sędziowską. Zebranie przed nim wszystkich narodów oznacza, że traktuje te narody — mówiąc w przenośni — jako swoją przypuszczalną trzodę. Jest to wielka gromada przemieszanych ze sobą owiec i kóz (w przytoczonym powyżej wersecie tradycyjnie użyto słowa kozły). W wypadku literalnej trzody oddzielenie owiec od kóz może zająć najwyżej część dnia, ale rozdzielenie na całej ziemi ludzi obdarzonych wolną wolą trwa o wiele dłużej. Dzieje się tak dlatego, że podział dokonywany jest na podstawie postępowania poszczególnych osób.

17. Dlaczego wszyscy ludzie znaleźli się dzisiaj w poważnej sytuacji?

¹⁷ W omawianej przypowieści Król i Pasterz ustawia ludzi przyrównanych do owiec po swojej prawicy, a kozły po lewicy. Znalezienie się po prawicy okazuje się pomyślnym osądem, prowadzącym do życia wiecznego. Lewa strona oznacza wyrok potępiający — wieczną zagładę. A zatem decyzja Króla ma bardzo poważne następstwa.

18. Dlaczego okoliczność, że Król pozostaje niewidzialny, nikogo nie usprawiedliwia?

¹⁸ Wprawdzie panowanie Syna Człowieczego podczas jego obecności, czyli paruzji, jest niewidzialne, nikogo to jednak nie usprawiedliwia. Coraz więcej osób o usposobieniu owiec pozwala dziś świecić swemu światłu, przyłączając się do klasy niewolnika w ogłaszaniu po całym świecie dobrej nowiny o Królestwie Bożym. Świadectwo ich rzeczywiście dociera do najdalszych zakątków ziemi (Mateusza 24:14).

19. Jakie cechy klasy owiec zostały uwypuklone w przypowieści o owcach i kozłach?

¹⁹ Dlaczego Król-Pasterz nagradza członków klasy owiec szczęśliwą przyszłością? Dlatego, że całym sercem popierają dzieło głoszenia o Królestwie i odnoszą się życzliwie do namaszczonych duchem braci Jezusa, co traktuje on tak, jakby chodziło o niego. Toteż obdarzony godnością królewską Syn Człowieczy zwraca się do nich słowami: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego, odziedziczcie Królestwo, przygotowane dla was od założenia świata” (Mateusza 25:34; 28:19, 20).

Dopomaganie Królowi

20, 21. Jak owce dają dowód, że stoją po stronie Królestwa?

²⁰ Warto zauważyć, że gdy Król zaprasza owce, by odziedziczyły ziemską dziedzinę Królestwa Bożego, wyrażają one zdziwienie. Pytają go: Panie, kiedy uczyniliśmy to wszystko dla ciebie? W odpowiedzi słyszą: „Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście” (Mateusza 25:40). Kiedy w dniu swego zmartwychwstania Jezus ukazał się Marii Magdalenie i rzekł do niej: „Idź do braci moich”, chodziło mu o braci duchowych (Jana 20:17). Podczas swej niewidzialnej obecności ma on na ziemi tylko niewielki, pozostający jeszcze w ciele ostatek z ogólnej liczby 144 000 duchowych braci.

²¹ Ze względu na to, że Jezus znajduje się w niebiosach i jest niewidzialny, ludzie o usposobieniu owiec mogą mu oddawać życzliwe usługi jedynie pośrednio. Widzą go na tronie tylko oczyma wiary. Jezus docenia wszelkie wysiłki, na jakie się zdobywają, żeby wspierać jego duchowych braci, którzy mają razem z nim odziedziczyć władzę w niebie. Wszystko, co dla nich robią, traktuje tak, jakby to czynili osobiście dla niego. Osoby przyrównane do owiec świadomie odnoszą się do nich dobrze, gdyż rozpoznają w nich braci Chrystusa. Cenią sobie fakt, że ci duchowi bracia Jezusa są ambasadorami Królestwa Jehowy, i chcą wyraźnie dawać do zrozumienia, iż razem z nimi opowiadają się po stronie tego Królestwa.

22. Jaka nagroda czeka klasę owiec? (Porównaj Objawienie 7:14-17).

²² Jehowa przewidział, że ta klasa ludzi o usposobieniu owiec pojawi się w okresie obecności Jego Syna. Przygotował dla nich wspaniałą nagrodę! Podczas szczęśliwego tysiącletniego panowania Jezusa Chrystusa, Króla z ramienia Jehowy, wielka rzesza odziedziczy tu na ziemi błogosławieństwa pokoju.

23. Jakimi sposobami owce świadomie wspierają braci Króla?

²³ Jaki nasuwa się wniosek przy rozważaniu proroctw biblijnych spełniających się podczas obecności Chrystusa, w tym również podanej przez Jezusa przypowieści o owcach i kozłach? Otóż nikt nie staje się owcą, która przed Bogiem i ustanowionym przez Niego Królem cieszy się pozycją człowieka prawego, jeśli komuś z duchowych braci Króla wyświadczy dobro w sposób nieświadomy lub przypadkowy. Należący do klasy owiec wiedzą, co czynią, chociaż nie oglądają panującego Króla literalnymi oczami. Starają się pomagać braciom Króla nie tylko pod względem materialnym, ale też duchowym. W jaki sposób? Przez wspieranie ich w głoszeniu dobrej nowiny o Królestwie Bożym oraz w prowadzeniu studiów biblijnych celem pozyskiwania uczniów Chrystusa. Toteż obecnie działa ponad cztery miliony nosicieli światła, obwieszczających Królestwo Boże.

Wzmożona działalność

24. Jaki życzliwie podjęty trud sprawił, że klasa niewolnika to dziś najszczęśliwsi ludzie na ziemi?

²⁴ Wymieńmy niektóre z licznych cennych usług klasy wiernego niewolnika. Po pierwsze, klasa ta została ustanowiona nad całą majętnością Pana — czyli nad wszystkimi sprawami jego Królestwa na ziemi — i ta majętność ciągle się powiększa. Po drugie, klasa owa zaopatruje w pokarm duchowy nie tylko namaszczonych domowników, ale też coraz liczniejszą „wielką rzeszę” drugich owiec. Po trzecie, klasa niewolnika przewodzi w rozprzestrzenianiu światła Królestwa. Po czwarte, jej wzmożona działalność uwidacznia się głównie w zgromadzaniu drugich owiec i prowadzeniu ich ku duchowej świątyni Jehowy. Po piąte, klasa niewolnika przy szczerym poparciu ludzi przyrównanych do owiec rozbudowuje na całym świecie obiekty biur oddziałów, jak również Biuro Główne w Stanach Zjednoczonych. Ten trud podejmowany z miłości sprawia, że klasa niewolnika jest dziś najszczęśliwszym ludem na ziemi i do tego uszczęśliwia miliony innych osób. Wszyscy składają za to dzięki Jehowie Bogu i Jezusowi Chrystusowi, którzy kierują tą wzmożoną działalnością rozumnego niewolnika!

25. W jaki sposób owce dalej mogą wspierać klasę niewolnika i czego mogą oczekiwać?

²⁵ Klasa niewolnika bardziej niż kiedykolwiek w przeszłości trudzi się przy pełnieniu obowiązków przydzielonych jej przez Boga. Czas pozostały do wybuchu „wielkiego ucisku” już prawie upłynął! (Mateusza 24:21). Jakież to ważne, by należący do owiec Bożych stali wytrwale po prawicy, po stronie łaski Pasterza i Króla z ramienia Boga! A zatem wszyscy dalej popierajmy gorliwie wiernego i rozumnego niewolnika. Jedynie pod tym warunkiem ludzie o usposobieniu owiec będą mogli już wkrótce usłyszeć uszczęśliwiające słowa: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego, odziedziczcie Królestwo, przygotowane dla was od założenia świata”.

Wyzwolenie podczas objawienia się Jezusa Chrystusa

„Radujcie się, abyście i podczas objawienia chwały jego radowali się i weselili” (1 PIOTRA 4:13).

1. Czym Jehowa wzbogacił swoich sług?

JEHOWA obsypuje swych Świadków licznymi darami. Jest naszym Wspaniałym Nauczycielem, toteż oświecił nas pełnią wiedzy co do swej woli i zamierzenia. Za pośrednictwem swojego świętego ducha wszczepił w nas zdolność odważnego roztaczania światła. W Liście 1 do Koryntian 1:6, 7 apostoł Paweł napisał pod wpływem natchnienia: „Świadectwo o Chrystusie zostało utwierdzone w was, tak iż nie brak wam żadnego daru łaski, wam, którzy oczekujecie objawienia Pana naszego Jezusa Chrystusa”.

2. Jakie radosne widoki otwiera „objawienie Pana naszego Jezusa Chrystusa”?

² „Objawienie Pana naszego Jezusa Chrystusa” — jak to rozumieć? Chodzi o czas, w którym Jezus objawi się jako chwalebny Król, przystępując do działania, żeby nagrodzić swych wiernych naśladowców i wywrzeć pomstę na ludziach bezbożnych. Jak wynika z Listu 1 Piotra 4:13, dla zachowujących prawość chrześcijan namaszczonych duchem i ich lojalnych towarzyszy z wielkiej rzeszy nastanie wtedy pora na ‛radowanie się i weselenie’, gdyż będzie to zapowiedź końca szatańskiego systemu rzeczy.

3. Dlaczego musimy stać mocno, jak nasi bracia w Tesalonice?

³ Ponieważ ta chwila się przybliża, uniesiony gniewem Szatan wywiera na nas coraz większą presję. Usiłuje nas pożreć, w czym przypomina ryczącego lwa. Musimy stać mocno! (1 Piotra 5:8-10). Kiedy nasi bracia w starożytnej Tesalonice poznawali prawdę, przechodzili cierpienia podobne do przeżyć wielu dzisiejszych Świadków Jehowy. Stąd skierowane do nich słowa apostoła Pawła mają niemałe znaczenie i dla nas; napisał on: „Będzie to sprawiedliwe, że Bóg odpłaci uciskiem tym, którzy was uciskają, a wam, uciśnionym, da odpoczynek razem z nami w dniu objawienia, gdy Pan Jezus zstąpi z nieba w płomieniach ognia, z aniołami, zwiastunami swej mocy. Wymierzy On zapłatę tym, którzy nie chcą uznać Boga i nie są posłuszni ewangelii Pana naszego Jezusa” (2 Tesaloniczan 1:6-8, Bp). Z całą pewnością doczekamy się wytchnienia!

4. Dlaczego duchowieństwo zasługuje na wyrok, który zostanie wykonany podczas objawienia się Jezusa?

⁴ W czasach Pawła inicjatorami ucisku byli w dużej mierze żydowscy przywódcy religijni. Podobnie dzisiaj przeciwko miłującym pokój Świadkom Jehowy występują częstokroć ludzie, którzy twierdzą, iż reprezentują Boga — w szczególności duchowni chrześcijaństwa. Utrzymują, że uznają Boga, a tymczasem odtrącają „jednego Jehowę” przedstawionego w Biblii, a na Jego miejscu stawiają tajemniczą Trójcę (Marka 12:29, NW). Nie są posłuszni ewangelii o naszym Panu Jezusie, oczekują bowiem ulgi od rządów ludzkich i odrzucają dobrą nowinę o zbliżającym się Królestwie sprawiedliwości pod władzą Chrystusa. „W dniu objawienia, gdy Pan Jezus zstąpi z nieba”, wszyscy ci przeciwnicy religijni muszą wyginąć!

‛Przyjście’ Jezusa Chrystusa

5. Jak w Mateusza 24:29, 30 opisano obrazowo objawienie się Jezusa?

⁵ Swoje objawienie się Jezus opisuje barwnie w Mateusza 24:29 i 30. Przedstawiając różne szczegóły znaku swej obecności i zakończenia systemu rzeczy, oznajmia on: „Słońce się zaćmi i księżyc nie zajaśnieje swoim blaskiem, i gwiazdy spadać będą z nieba, i moce niebieskie będą poruszone”. Właśnie w tym czasie „ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego”. Narody ziemi „biadać będą (...) i ujrzą Syna Człowieczego [mesjańskiego Króla ustanowionego przez Boga], przychodzącego na obłokach nieba z wielką mocą i chwałą”. To ‛przyjście’ (po grecku: er·choʹme·non) odnosi się do wystąpienia Jezusa w roli Obrońcy czci Jehowy.

6, 7. Jak to rozumieć, że „ujrzy go wszelkie oko”, i kogo to dotyczy?

⁶ Owo ‛przyjście’ opisał również apostoł Jan w Księdze Objawienia 1:7, gdzie czytamy: „Oto przychodzi wśród obłoków”. Oczywiście nieprzyjaciele nie będą dosłownie oglądać Jezusa literalnymi oczyma, bo określenie „obłoki” oznacza tu niewidzialne nadejście celem wykonania wyroku. Gdyby zwykli ludzie mieli ujrzeć jego niebiańską chwałę gołym okiem, straciliby wzrok, tak jak Saul, który oślepł w drodze do Damaszku, gdy okryty chwałą Jezus ukazał mu się w wielkim blasku światła (Dzieje 9:3-8; 22:6-11).

⁷ W doniesieniu z Objawienia oznajmiono, że „ujrzy go wszelkie oko, a także ci, którzy go przebili, i będą biadać nad nim [„z jego powodu”, NW] wszystkie plemiona ziemi”. Znaczy to, że klęski zadawane przez Jezusa uświadomią jego przeciwnikom na ziemi, iż nadszedł w roli Wykonawcy wyroków Jehowy, wyposażony w moc i wielką chwałę. Dlaczego owi nieprzyjaciele są opisani jako „ci, którzy go przebili”? Dlatego, że ich zaciekłość w stosunku do dzisiejszych sług Jehowy zupełnie przypomina postawę prześladowców Jezusa. Doprawdy, gorzko ‛biadać będą z jego powodu’.

8. Jakich ostrzeżeń przed nagłą zagładą udzielili nam Jezus i Paweł?

⁸ Jak nadejdzie ten dzień pomsty Jehowy? W proroctwie zanotowanym w 21 rozdziale Łukasza Jezus kreśli katastrofalne wydarzenia, które od roku 1914 stanowią znak jego obecności. Następnie w wersetach 34 i 35 ostrzega: „Baczcie na siebie, aby serca wasze nie były ociężałe wskutek obżarstwa i opilstwa oraz troski o byt i aby ów dzień was nie zaskoczył niby sidło; przyjdzie bowiem znienacka na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi”. A więc dzień pomsty Jehowy nadejdzie nagle, niespodziewanie! Potwierdza to apostoł Paweł w 1 Tesaloniczan 5:2, 3, pisząc: „Dzień Pański przyjdzie jak złodziej w nocy. Gdy mówić będą: Pokój i bezpieczeństwo, wtedy przyjdzie na nich nagła zagłada”. Już teraz narody dużo debatują na temat pokoju i bezpieczeństwa oraz umocnienia Organizacji Narodów Zjednoczonych, by mogła środkami militarnymi wygaszać ogniska niepokoju.

9. Dla kogo ‛wschodzi światło’ i dlaczego?

⁹ W wersetach 4 i 5 apostoł kontynuuje: „Ale wy, bracia, nie jesteście w ciemności, żebyście niby złodzieje mieli być zaskoczeni tym dniem, bo jesteście wszyscy synami światła i synami dnia. Nie należymy ani do nocy, ani do ciemności” (NW). Radujemy się, że jesteśmy synami światła, że zanosimy światło drugim, którzy tęsknią za prawdziwym pokojem i bezpieczeństwem w Bożym nowym świecie. W Psalmie 97:10, 11 czytamy: „Wy, miłujący Pana, miejcie w nienawiści zło. On, który strzeże wiernych swoich, wyrwie ich z ręki nieprawych. Światło wschodzi dla sprawiedliwego, a dla ludzi prawego serca radość” (Miłosz).

Porządek wydarzeń

10. Jaką przestrogę przed Bożym dniem rozrachunku powinniśmy wziąć sobie do serca? (Objawienie 16:15).

¹⁰ Jakie wydarzenia nastąpią kolejno po sobie w wielkim ucisku? Zajrzyjmy do 16 rozdziału Księgi Objawienia. Zwróćmy uwagę na fakt opisany w wersetach od 13 do 16, mianowicie że nieczyste duchy demoniczne gromadzą narody całej ziemi na wojnę wielkiego dnia Boga Wszechmocnego, na Armagedon. Ponownie podkreślono tu, iż dzień rozrachunku przyjdzie jak złodziej, i udzielono nam przestrogi, żebyśmy czuwali — żebyśmy strzegli szat duchowych, które oznaczają szansę wybawienia. Nastał czas sądu dla mieszkańców ziemi — czas sądu dla narodów — i jeszcze dla kogoś. O kim tu mowa?

11. Kim okazuje się kobieta z Objawienia 17:5?

¹¹ Chodzi o symboliczną kobietę, która ze wszystkich sił starała się być „kimś”. W Objawieniu 17:5 powiedziano, że jest to „tajemnica: ‚Babilon Wielki, matka nierządnic i obrzydliwości ziemi’” (NW). Ale dla Świadków Jehowy nie jest ona już tajemnicą. Wyraźnie dała się rozpoznać jako ogólnoświatowe imperium religii fałszywej, w którym dominującą rolę odgrywają różne odłamy chrześcijaństwa. Jehowa z odrazą patrzy na to, jak miesza się ona w sprawy polityczne, jak ‛upija się krwią świętych’, gdy prześladuje prawdziwych chrześcijan, i jak obarcza się winą za krew „wszystkich, którzy zostali pomordowani na ziemi”, w tym ponad stu milionów ofiar wojen stoczonych w samym tylko XX wieku (Objawienie 17:2, 6; 18:24).

12. Czym odłamy chrześcijaństwa zasłużyły sobie na potępienie?

¹² A co najgorsze, poszczególne odłamy chrześcijaństwa przynoszą ujmę imieniu Boga, którego według swoich obłudnych zapewnień rzekomo reprezentują. Zamiast czystych prawd ze Słowa Bożego nauczają filozofii babilońskich i greckich oraz przyczyniają się do moralnego upadku całych narodów, aprobując rozwiązły styl życia, który kpi z zasad biblijnych. Chciwych szalbierzy z ich grona potępiono w Jakuba 5:1, 5 słowami: „A teraz wy, bogacze, opłakujcie gorzko cierpienia, które was czekają. Żyliście na ziemi w zbytku i rozkoszy, utuczyliście się na dzień rzezi” (Bp).

Precz z Babilonem Wielkim!

13. Od czego zacznie się wielki ucisk i jaką pilną konieczność podkreślono w Objawieniu 18:4, 5?

¹³ Wielki ucisk rozpocznie się od wykonania wyroku Jehowy na Babilonie Wielkim. W Księdze Apokalipsy (Objawienia) 17:15-18 przedstawiono obrazowo pewien „zamysł” Boży: Chodzi o pokierowanie „dziesięcioma rogami” — potężnymi siłami należącymi do międzynarodowej „Bestii”, to jest Organizacji Narodów Zjednoczonych — by pozbyły się fałszywej religii. „A dziesięć rogów, które widziałeś, i Bestia — ci nienawidzić będą Nierządnicy i sprawią, że będzie spustoszona i naga, i będą jedli jej ciało, i spalą ją ogniem, bo Bóg natchnął ich serca, aby wykonali Jego zamysł” (BT). Nic więc dziwnego, że w Apokalipsie 18:4, 5 głos z nieba oznajmia pilne ostrzeżenie: „Ludu mój, wyjdźcie z niej, byście nie mieli udziału w jej grzechach i żadnej z jej plag nie ponieśli: bo grzechy jej narosły — aż do nieba, i wspomniał Bóg na jej zbrodnie” (BT). Wezwanie to rozbrzmiewa w dalszym ciągu: Zerwijcie wszelkie więzy z religią fałszywą, dopóki nie jest za późno!

14. Kto będzie opłakiwał spustoszenie Babilonu Wielkiego i dlaczego?

¹⁴ Jak na spustoszenie Babilonu Wielkiego zareaguje świat? Skorumpowani politycy — „królowie ziemi” — z daleka opłakują to imperium, gdyż przez całe stulecia znajdowali przyjemność w uprawianiu z nim rozpusty duchowej. Podobnie płaczą i lamentują zachłanni finansiści — „kupcy (...), którzy wzbogacili się na niej”, na religii. Również ci, trzymając się z dala od niej, powiadają: „Biada, biada, wielka stolico, odziana w bisior, purpurę i szkarłat, cała zdobna w złoto, drogi kamień i perłę, bo w jednej godzinie przepadło tak wielkie bogactwo!” Wszelkie jej strojne szaty liturgiczne i rozsiane po świecie, potężne katedry olśniewające przepychem znikną na zawsze! (Apokalipsa 18:9-17, BT). Ale czy wszyscy będą opłakiwać Babilon Wielki?

15, 16. Jaki powód do radości będzie mieć lud Boży?

¹⁵ Odpowiedzi dostarcza Apokalipsa 18:20, 21: „Wesel się nad nią, niebo, i święci, apostołowie, prorocy, bo Bóg przeciw niej rozsądził waszą sprawę”. Jak wielki kamień młyński ciśnięty w morze, „tak z rozmachem Babilon, wielka stolica, zostanie rzucona i już się wcale nie znajdzie” (BT).

¹⁶ Czyż nie jest to powód do radości? Na pewno, a potwierdza to Objawienie 19:1-8. Czterokrotnie rozbrzmiewa z nieba wezwanie: „Alleluja!” („Wysławiajcie Jah!”). Pierwsze trzy okrzyki wychwalają Jehowę za wykonanie sprawiedliwego wyroku na osławionej nierządnicy, Babilonie Wielkim. Ogólnoświatowe imperium religii fałszywej przestało istnieć! Od tronu Bożego dobiega głos, mówiący: „Chwalcie Boga naszego, wszyscy słudzy jego, którzy się go boicie, mali i wielcy”. Jakimż zaszczytem będzie dla nas przyłączenie się do tego hymnu!

Zaślubiny Baranka

17. Jakich dwóch sytuacji dotyczą wzmianki o rozpoczęciu się królowania Jehowy, jeśli wziąć pod uwagę Objawienie 11:17 i 19:6?

¹⁷ Przy czwartym powtórzeniu zostaje wprowadzony inny temat: „Alleluja! Oto Pan, Bóg nasz, Wszechmogący, objął panowanie”. Czy nie przypomina to wypowiedzi zanotowanej w Objawieniu 11:17? Czytamy tam: „Dziękujemy ci, Panie, Boże Wszechmogący, (...) że przejąłeś potężną władzę swoją i zacząłeś panować”. Owszem. Niemniej kontekst Objawienia 11:17 nawiązuje do ustanowienia przez Jehowę w roku 1914 mesjańskiego Królestwa, które „rządzić będzie wszystkimi narodami laską żelazną” (Objawienie 12:5). Natomiast słowa z Objawienia 19:6 wiążą się z zagładą Babilonu Wielkiego. Po usunięciu religii, przyrównanej do nierządnicy, na zawsze usprawiedliwiona będzie Boskość Jehowy. Odtąd po wsze czasy tylko On będzie odbierał cześć jako Najwyższy Władca i Król!

18. Jakie tryumfalne obwieszczenie następuje po usunięciu Babilonu Wielkiego?

¹⁸ Dlatego rozlega się tryumfalne obwieszczenie: „Weselmy się i radujmy się, i oddajmy mu [Bogu] chwałę, gdyż nastało wesele Baranka, i oblubienica jego przygotowała się; i dano jej przyoblec się w czysty, lśniący bisior, a bisior oznacza sprawiedliwe uczynki świętych” (Objawienie 19:7, 8). Nie jest tu powiedziane, kiedy dokładnie pomazańcy pozostający jeszcze na ziemi dostąpią zmartwychwstania niebiańskiego. Niemniej kontekst upewnia nas, że ich udział w zaślubinach z Barankiem, Chrystusem Jezusem, będzie niezwykle radosny, zwłaszcza iż wcześniej staną się naocznymi świadkami upokorzenia bezwstydnej nierządnicy, Babilonu Wielkiego.

Zniszczenie szatańskiego świata

19. Jaki dalszy rozwój wypadków opisano w Objawieniu 19:11-21?

¹⁹ Znowu pojawia się na scenie biały koń, opisany już w Objawieniu 6:2. Teraz w rozdziale 19, a wersecie 11, czytamy: „Ten, który na nim siedział, nazywa się Wierny i Prawdziwy, gdyż sprawiedliwie sądzi i sprawiedliwie walczy”. W ten sposób „Król królów i Pan panów” wyrusza, żeby pobić narody i wytłoczyć „kadź wina zapalczywego gniewu Boga, Wszechmogącego”. Daremnie się gromadzą ‛królowie ziemi i wojska ich’, by walczyć w wojnie Armagedonu. Jeździec na białym koniu dopełnia swego zwycięstwa. Ziemska organizacja Szatana zostaje doszczętnie zdruzgotana (Objawienie 19:12-21).

20. Co spotka samego Diabła?

²⁰ A co się stanie z samym Diabłem? W Objawieniu 20:1-6 opisano Chrystusa Jezusa jako „anioła zstępującego z nieba, który miał klucz od otchłani i wielki łańcuch w swojej ręce”. Chwyta on smoka, pradawnego węża, którym jest Diabeł i Szatan, wiąże go, wtrąca do otchłani, a potem zamyka ją nad nim i opatruje pieczęcią. Z chwilą usunięcia Szatana, który odtąd nie może już zwodzić narodów, rozpoczyna się chwalebne tysiącletnie panowanie Baranka i jego oblubienicy. Nie będzie już łez wylewanych z żalu! Nie będzie śmierci Adamowej! Nie będzie żałoby, krzyku ani bólu! „Pierwsze rzeczy przeminęły” (Objawienie 21:4).

21. Na co powinniśmy być zdecydowani, wyczekując z utęsknieniem objawienia się Jezusa Chrystusa?

²¹ Tęsknie wyczekując objawienia się naszego Pana, Jezusa Chrystusa, gorliwie opowiadajmy drugim o cudownych obietnicach Bożych, związanych z Królestwem. Wyzwolenie jest bliskie! Naprzód więc, podążajmy bezustannie naprzód jako oświecone dzieci Pana Wszechwładnego, Jehowy!