Skoro Saul miał obywatelstwo rzymskie, musiał je uzyskać któryś z jego męskich przodków. W jaki sposób? Możliwości było kilka. Obywatelstwo można było nie tylko odziedziczyć, ale i nadać osobie bądź grupie za konkretne zasługi lub ze względów czysto politycznych albo w nagrodę za niezwykłą służbę dla państwa. Mógł je zdobyć niewolnik, który kupił sobie czy też otrzymał wolność od Rzymianina. Przyznawano je także weteranom wojsk pomocniczych kończącym służbę w armii rzymskiej. Poza tym Rzymianami mogli z czasem zostać rdzenni mieszkańcy rzymskich kolonii. Podobno w pewnych okresach obywatelstwo kupowano za pokaźne sumy. Nie wiadomo jednak, jak uzyskała je rodzina Saula.

Rejestracja i potwierdzenie obywatelstwa rzymskiego

Rejestrowanie ślubnych dzieci obywateli rzymskich uregulował August dwoma ustawami, które wprowadzono w 4 i 9 roku n.e. Tego obowiązku należało dopełnić w ciągu trzydziestu dni po urodzeniu dziecka. W prowincjach rodzina musiała złożyć oświadczenie przed urzędnikiem właściwego „biura meldunkowego”, zapewniając, iż dziecko jest ślubne i posiada obywatelstwo rzymskie. Zapisywano jego płeć, imię i datę urodzenia oraz imiona rodziców. Niemniej jeszcze przed wprowadzeniem tych praw co pięć lat dokonywano spisu ludności w celu rejestracji wszystkich rzymskich obywateli municypiów, kolonii i prefektur.

A zatem chcąc udowodnić swą tożsamość, można się było powołać na dane z odpowiednio prowadzonych archiwów. Były też dostępne wiarogodne kopie takich dokumentów, sporządzane w formie przenośnych drewnianych dyptyków (dwóch połączonych tabliczek). Kiedy Paweł wspomniał o swym obywatelstwie rzymskim, zdaniem niektórych uczonych potrafił to potwierdzić stosownym zaświadczeniem (Dzieje 16:37; 22:25-29; 25:11). Obywatelstwo rzymskie, uznawane niemal za święte, uprawniało do różnych przywilejów, toteż podrabianie takich dokumentów było ciężkim przestępstwem. Sfałszowanie tożsamości karano śmiercią.