Mężczyzn i kobiety, którzy nie mieli na utrzymaniu rodziny i mogli przeznaczyć co najmniej połowę swego wolnego czasu wyłącznie na dzieło Pana, zachęcano do podjęcia służby w charakterze kolporterów ewangelii. Ich liczba co rok ulegała znacznym wahaniom, ale do roku 1885 pracowało w tym charakterze już około 300 osób, a szereg innych pełniło tę działalność w nieco mniejszym zakresie. Kolporterom udzielano wskazówek co do wykonywania ich pracy. Pole było jednak rozległe, toteż — przynajmniej początkowo — sami wybierali i zmieniali sobie teren, na ogół według własnego uznania. A kiedy spotykali się na zgromadzeniach, mieli okazję dokonywać niezbędnych zmian w celu skoordynowania swych wysiłków.

W Strażnicy z 1 marca 1917 roku ogłoszono, że odtąd każdy teren dla kolporterów i „robotników” prowadzących w zborach „pracę pasterską”e będzie wyznaczany przez biuro Towarzystwa. Jeżeli w jakimś mieście lub hrabstwie uczestniczyli w takiej służbie polowej zarówno miejscowi „robotnicy”, jak i kolporterzy, teren był rozdzielany między nich przez lokalnie zamianowany komitet okręgowy.