„Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana, Jezusa Chrystusa, Ojciec tkliwych zmiłowań i Bóg wszelkiego pocieszenia” (2 KOR. 1:3).

1. Czego potrzebują wszyscy ludzie, niezależnie od wieku?

JUŻ od chwili narodzin potrzebujemy pocieszenia. Dziecko sygnalizuje tę potrzebę głosem. Daje w ten sposób znać, że chce być wzięte na ręce lub że odczuwa głód. Nawet kiedy jesteśmy starsi, nierzadko pragniemy pocieszenia. Szukamy go zwłaszcza wtedy, gdy zmagamy się z różnymi problemami.

2. Jak Jehowa zapewnia, że będzie pocieszał tych, którzy Mu ufają?

² Często w mniejszym lub większym stopniu potrafią nas podnieść na duchu członkowie rodziny i przyjaciele. Czasami jednak przytłaczającym okolicznościom człowiek nie jest w stanie zaradzić. Jedynie Bóg może nas pokrzepić niezależnie od tego, w jak przygnębiającej sytuacji się znajdujemy. Jego Słowo zapewnia: „Jehowa jest blisko wszystkich, którzy go wzywają, (...) a ich wołanie o pomoc usłyszy” (Ps. 145:18, 19). Rzeczywiście, „oczy Jehowy są zwrócone ku ludziom prawym, a jego uszy ku wołającym o pomoc” (Ps. 34:15). Ale żeby otrzymać wsparcie i pocieszenie od Boga, musimy Mu zaufać. Wyraźnie wskazał na to psalmista Dawid, gdy śpiewał: „Stanie się Jehowa bezpiecznym wzniesieniem dla każdego, kto jest zdruzgotany, bezpiecznym wzniesieniem w czasach udręki. A znający twe imię będą ci ufali, bo nie opuścisz tych, którzy cię szukają, Jehowo” (Ps. 9:9, 10).

3. Jak Jezus unaocznił fakt, że Jehowa miłuje swój lud?

³ Jehowa ceni swoich czcicieli. Potwierdził to Jezus, gdy powiedział: „Czyż nie sprzedaje się pięciu wróbli za dwie monety małej wartości? A przecież ani jeden z nich nie jest zapomniany przed Bogiem. Lecz nawet wasze włosy na głowie wszystkie są policzone. Nie bójcie się; jesteście warci więcej niż wiele wróbli” (Łuk. 12:6, 7). A poprzez proroka Jeremiasza Jehowa oznajmił swemu starożytnemu ludowi: „Umiłowałem cię miłością po czas niezmierzony. Dlatego przyciągnąłem cię lojalną życzliwością” (Jer. 31:3).

4. Dlaczego możemy ufać obietnicom Jehowy?

⁴ Pociechę w trudnych chwilach może nam przynieść zaufanie do Jehowy oraz przekonanie, że Jego obietnice się spełnią. Powinniśmy przejawiać taką samą ufność jak Jozue, który oświadczył: „Nie zawiodło ani jedno słowo ze wszystkich dobrych słów, które do was wyrzekł Jehowa, wasz Bóg. Wszystkie się wam spełniły. Ani jedno słowo z nich nie zawiodło” (Joz. 23:14). Możemy też być pewni, że nawet jeśli przez jakiś czas przytłaczają nas problemy, „Bóg jest wierny” i nigdy nie opuści swych lojalnych sług (odczytaj 1 Koryntian 10:13).

5. Dzięki czemu możemy pocieszać drugich?

⁵ Apostoł Paweł określił Jehowę mianem „Boga wszelkiego pocieszenia”. „Pocieszać” znaczy podnosić na duchu kogoś, kto cierpi albo się smuci. Robimy to, gdy łagodzimy jego ból lub rozpacz i niesiemy mu ulgę. Z pewnością tak właśnie czyni Jehowa (odczytaj 2 Koryntian 1:3, 4). Ponieważ nic ani nikt nie ogranicza naszego niebiańskiego Ojca, potrafi On w dowolny sposób zapewnić ukojenie tym, którzy Go kochają. Z kolei my możemy krzepić współbraci będących „w jakimkolwiek ucisku”. Możemy ich „pocieszać tym pocieszeniem, którym sami jesteśmy pocieszani przez Boga”. W jakże niezrównany sposób Jehowa potrafi nieść ulgę przygnębionym!

Radzenie sobie z przyczynami przygnębienia

6. Podaj przykłady czynników wywołujących przygnębienie.

⁶ Pocieszenia potrzebujemy w przeróżnych okolicznościach. Jedną z najtragiczniejszych rzeczy, jakie spotykają ludzi, jest śmierć bliskiej osoby, zwłaszcza ukochanego współmałżonka lub dziecka. Pokrzepienia pragniemy również wtedy, gdy padamy ofiarą dyskryminacji albo uprzedzeń. Słabe zdrowie, podeszły wiek, ubóstwo, problemy małżeńskie bądź przygnębiające warunki na świecie także mogą spowodować, że będziemy coraz bardziej łaknąć pocieszenia.

7. (a) Jakiego pocieszenia potrzebujemy w chwilach udręki? (b) Co może zrobić Jehowa, by uzdrowić serce „skruszone i zdruzgotane”?

⁷ W chwilach udręki możemy potrzebować czegoś, co ukoiłoby nasze serce, umysł i emocje oraz wzmocniło zdrowie fizyczne i duchowe. Dla przykładu zwróćmy uwagę na serce. W Słowie Bożym przyznano, że może ono być „skruszone i zdruzgotane” (Ps. 51:17). Jehowa z pewnością zdoła zaradzić takiej sytuacji, gdyż On „uzdrawia mających złamane serce i przewiązuje im obolałe miejsca” (Ps. 147:3). Nawet w dramatycznych okolicznościach Bóg potrafi ulżyć zranionemu sercu, jeśli pełni wiary modlimy się do Niego i przestrzegamy Jego przykazań (odczytaj 1 Jana 3:19-22; 5:14, 15).

8. Jak Jehowa może nam pomóc, gdy zmagamy się z silnym stresem?

⁸ Nasz umysł często potrzebuje pocieszenia, ponieważ rozmaite próby wiary mogą wywoływać ogromne napięcie psychiczne. O własnych siłach zapewne nie bylibyśmy w stanie im sprostać. Psalmista śpiewał jednak: „Kiedy się we mnie namnożyło niepokojących myśli, twoje pocieszenia zaczęły pieścić mą duszę” (Ps. 94:19). A apostoł Paweł napisał: „O nic się nie zamartwiajcie, ale we wszystkim niech wasze gorące prośby zostaną przedstawione Bogu w modlitwie i błaganiu wraz z dziękczynieniem; a pokój Boży, który przewyższa wszelką myśl, będzie strzegł waszych serc i władz umysłowych przez Chrystusa Jezusa” (Filip. 4:6, 7). Czytanie Słowa Bożego i rozmyślanie o jego treści może bardzo nam pomóc w radzeniu sobie ze stresem (2 Tym. 3:15-17).

9. Jak sobie radzić z negatywnymi emocjami?

⁹ Czasami mogłoby nas opanować takie zniechęcenie, że groziłoby nam poddanie się negatywnym emocjom. Być może odnosimy wrażenie, że nie potrafimy sprostać jakimś biblijnym obowiązkom lub zadaniom teokratycznym. Również w takiej sytuacji Jehowa jest gotowy nas wesprzeć i pocieszyć. Zilustrujmy to przykładem: Gdy Jozuemu powierzono poprowadzenie Izraelitów przeciwko silnym wrogim narodom, Mojżesz przemówił do ludu: „Bądźcie odważni i silni. Nie bójcie się ani nie drżyjcie przed nimi, gdyż Jehowa, twój Bóg idzie z tobą. Nie porzuci cię ani nie opuści cię całkowicie” (Powt. Pr. 31:6). Dzięki wsparciu Jehowy Jozue zdołał wprowadzić lud Boży do Ziemi Obiecanej i pokonać wszystkich wrogów. Wcześniej nad Morzem Czerwonym podobną pomoc od Boga otrzymał Mojżesz (Wyjścia 14:13, 14, 29-31).

10. Co może przynieść nam korzyść, jeśli przygnębiające wydarzenia odbiły się na naszym zdrowiu fizycznym?

¹⁰ Przygnębiające wydarzenia mogą niekorzystnie wpływać na zdrowie fizyczne. Oczywiście dobre efekty daje właściwe odżywianie się, odpowiedni wypoczynek, ćwiczenia oraz dbanie o higienę. Ale zdrowiu sprzyja także zrównoważone, oparte na Biblii duchowe spojrzenie na życie. A zatem gdy napotykamy trudności, warto pamiętać o przeżyciach Pawła oraz o jego pokrzepiających słowach: „Na wszystkie sposoby jesteśmy uciskani, ale nie tak ściśnięci, żebyśmy nie mogli się poruszyć; jesteśmy w rozterce, ale wcale nie bez wyjścia; jesteśmy prześladowani, ale nie pozostawieni własnemu losowi; jesteśmy powaleni, ale nie zgładzeni” (2 Kor. 4:8, 9).

11. Jak przeciwdziałać chorobie duchowej?

¹¹ Niektóre problemy mogą negatywnie odbić się na zdrowiu duchowym. Również w takim wypadku Jehowa może nam przyjść z pomocą. Jego Słowo upewnia nas: „Jehowa wspiera wszystkich, którzy upadają, i podnosi wszystkich pochylonych” (Ps. 145:14). Aby przeciwdziałać chorobie duchowej, powinniśmy szukać wsparcia u chrześcijańskich starszych (Jak. 5:14, 15). Ponadto gdy przechodzimy próby wiary, umocni nas stałe pamiętanie o biblijnej nadziei na życie wieczne (Jana 17:3).

Przykłady osób, które zaznały pocieszenia od Boga

12. Opisz, jak Jehowa pocieszył Abrahama.

¹² Psalmista oznajmił pod natchnieniem: „Wspomnij na słowo do swego sługi, na które kazałeś mi czekać. To jest mą pociechą w moim uciśnieniu, bo wypowiedź twoja zachowała mnie przy życiu” (Ps. 119:49, 50). Obecnie dysponujemy spisanym Słowem Jehowy, zawierającym przykłady osób, które zaznały Bożego pocieszenia. Abraham niewątpliwie bardzo się zmartwił, gdy usłyszał, że Jehowa postanowił zniszczyć Sodomę i Gomorę. Ten wierny patriarcha zapytał Boga: „Czy istotnie zmieciesz prawego razem z niegodziwym?”. Jehowa pocieszył Abrahama, zapewniając, że jeśli tylko znajdzie się 50 prawych, to oszczędzi Sodomę. Ale Abraham jeszcze pięciokrotnie się dopytywał: A co, jeśli znajdzie się ich 45? 40? 30? 20? 10? Za każdym razem Jehowa bardzo cierpliwie i życzliwie upewniał Abrahama, że wtedy zaniecha wykonania wyroku. I chociaż nie było tam nawet 10 prawych, Jehowa ocalił Lota i jego córki (Rodz. 18:22-32; 19:15, 16, 26).

13. Jak Anna pokazała, że ufa Jehowie?

¹³ Anna, żona Elkany, bardzo pragnęła mieć dziecko. Niestety, była bezpłodna i ogromnie się tym trapiła. W sprawie tej modliła się do Jehowy i wtedy arcykapłan Heli powiedział jej: „Oby Bóg Izraela przychylił się do twej gorącej prośby”. Słowa te pocieszyły Annę, „a jej twarz już więcej nie była zatroskana” (1 Sam. 1:8, 17, 18). Kobieta ta zaufała Jehowie i pozostawiła sprawy w Jego rękach. Chociaż nie wiedziała, co przyniesie przyszłość, zaznała wewnętrznego spokoju. Z czasem Jehowa odpowiedział na jej modlitwę. Anna zaszła w ciążę i urodziła syna, którego nazwała Samuel (1 Sam. 1:20).

14. Dlaczego Dawid potrzebował pocieszenia i u kogo go szukał?

¹⁴ Król starożytnego Izraela Dawid jest kolejnym przykładem osoby, która zaznała Bożego pocieszenia. Ponieważ Jehowa „widzi, jakie jest serce”, więc wybierając go na przyszłego władcę, wiedział, że to człowiek szczery i oddany prawdziwemu wielbieniu (1 Sam. 16:7; 2 Sam. 5:10). Później jednak Dawid popełnił cudzołóstwo z Batszebą, a chcąc ukryć swój grzech, doprowadził do zabicia jej męża. Gdy uświadomił sobie ogrom swej winy, błagał Jehowę: „Stosownie do obfitości swych zmiłowań zmaż moje występki. Dokładnie mnie obmyj z mego przewinienia i oczyść mnie z mego grzechu. Sam bowiem znam swe występki, a grzech mój ciągle jest przede mną” (Ps. 51:1-3). Dawid okazał szczerą skruchę i uzyskał przebaczenie Boga. Niemniej musiał zmagać się z następstwami swoich grzechów (2 Sam. 12:9-12). Mimo to miłosierdzie Jehowy było dla tego pokornego człowieka źródłem pokrzepienia.

15. Jakiego wsparcia Jehowa udzielił Jezusowi na krótko przed jego śmiercią?

¹⁵ Gdy Jezus przebywał na ziemi, musiał stawić czoła wielu trudnym sytuacjom. Bóg dopuścił te próby wiary. A Jezus jako doskonały człowiek dochował lojalności — zawsze ufał Jehowie i wykazywał słuszność Jego zwierzchnictwa. Tuż przed tym, jak został zdradzony i uśmiercony, modlił się do Ojca: „Nie moja wola, lecz twoja niech się dzieje”. Wówczas ukazał się Jezusowi anioł i go umocnił (Łuk. 22:42, 43). Bóg dodał Jezusowi otuchy, udzielił sił i wsparcia, które właśnie wtedy były mu potrzebne.

16. Jak Bóg może podtrzymać nas na duchu, gdy chcąc dochować lojalności, stajemy oko w oko ze śmiercią?

¹⁶ Nawet jeśli ze względu na zdecydowaną chrześcijańską postawę mielibyśmy osobiście stanąć oko w oko ze śmiercią, Jehowa może nas wesprzeć i z pewnością to uczyni, byśmy zdołali dochować lojalności. Ponadto pociesza nas nadzieja zmartwychwstania. Jakże wyczekujemy dnia, w którym śmierć jako ostatni nieprzyjaciel „ma zostać unicestwiona”! (1 Kor. 15:26). Lojalni słudzy Jehowy oraz inni ludzie, którzy pomarli, znajdują się w Jego niezawodnej pamięci i będą wskrzeszeni (Jana 5:28, 29; Dzieje 24:15). Przekonanie o prawdziwości Bożej obietnicy zmartwychwstania podnosi nas na duchu i daje nadzieję w czasie prześladowań.

17. Jak Jehowa może nas pocieszyć, gdy umiera ktoś z naszych bliskich?

¹⁷ Jakże pokrzepiająca jest świadomość, że kochane przez nas osoby, które spoczywają w powszechnym grobie ludzkości, mają perspektywę powrotu do życia we wspaniałym nowym świecie, wolnym od wszelkich dzisiejszych udręk! I jakim zaszczytem będzie dla „wielkiej rzeszy” sług Jehowy, która przeżyje koniec tego niegodziwego systemu rzeczy, witać i uczyć wskrzeszonych do życia na ziemi! (Obj. 7:9, 10).

„Poniżej są ramiona istniejące po czas niezmierzony”

18, 19. Jakiego pocieszenia zaznawali słudzy Boży, którzy spotykali się z prześladowaniami?

¹⁸ W słowach dobitnej, wzruszającej pieśni Mojżesz zapewnił naród izraelski: „Schronieniem jest Bóg czasu pradawnego, a poniżej są ramiona istniejące po czas niezmierzony” (Powt. Pr. 33:27). W późniejszym okresie prorok Samuel powiedział swym rodakom: „Nie odstępujcie od podążania za Jehową, a służcie Jehowie całym swym sercem. (...) Jehowa nie porzuci swego ludu — przez wzgląd na swe wielkie imię” (1 Sam. 12:20-22). Dopóki wielbimy Boga w sposób cieszący się Jego uznaniem, On nas nie opuści. Zawsze będzie nam udzielał niezbędnego wsparcia.

¹⁹ W obecnych krytycznych dniach ostatnich Bóg niezawodnie pomaga swym sługom i ich pociesza. Od przeszło stu lat tysiące naszych współwyznawców na całym świecie było i nadal jest prześladowanych oraz więzionych tylko i wyłącznie za służenie Jehowie. Ich przeżycia dowodzą, że w chwilach próby nasz niebiański Ojciec rzeczywiście dodaje otuchy. Na przykład jeden z naszych braci w byłym Związku Radzieckim za swą wiarę został skazany na 23 lata więzienia. Ale nawet w takich warunkach udało się znaleźć sposób, by dostarczać mu pokarm duchowy, dzięki czemu mógł się umacniać i krzepić. On sam powiedział o Jehowie: „Przez wszystkie te lata nauczyłem się Mu ufać i czułem Jego wsparcie” (odczytaj 1 Piotra 5:6, 7).

20. Dlaczego możemy być pewni, że Jehowa nas nie opuści?

²⁰ Niezależnie od tego, co nas jeszcze czeka, warto pamiętać o pocieszających słowach psalmisty: „Jehowa bowiem nie opuści swego ludu ani nie pozostawi swojego dziedzictwa” (Ps. 94:14). Chociaż sami nieraz potrzebujemy pokrzepienia, to mamy też wspaniałą sposobność udzielania go innym. Jak wykaże następny artykuł, możemy pocieszać ludzi, którzy w dzisiejszym udręczonym świecie są pogrążeni w żałości.

„Jehowa mnie namaścił, (...) abym pocieszał wszystkich pogrążonych w żałości” (IZAJ. 61:1, 2).

1. Co Jezus robił dla ludzi pogrążonych w żałości i dlaczego tak postępował?

JEZUS CHRYSTUS powiedział: „Moim pokarmem jest wykonywanie woli tego, który mnie posłał, i dokończenie jego dzieła” (Jana 4:34). Wywiązując się z zadania zleconego przez Boga, Jezus odzwierciedlał wspaniałe przymioty swego Ojca, między innymi Jego wielką miłość do ludzi (1 Jana 4:7-10). Apostoł Paweł zwrócił uwagę na jeden z przejawów tej miłości, gdy nazwał Jehowę „Bogiem wszelkiego pocieszenia” (2 Kor. 1:3). Jezus okazywał taką miłość, postępując zgodnie z zapowiedzią z Księgi Izajasza (odczytaj Izajasza 61:1, 2). Proroctwo to Chrystus zacytował w synagodze nazaretańskiej i odniósł je do siebie (Łuk. 4:16-21). W trakcie całej swej służby życzliwie pocieszał pogrążonych w żałości, udzielając im zachęt i obdarzając spokojem umysłu.

2, 3. Dlaczego uczniowie Chrystusa powinni go naśladować w pocieszaniu innych?

² Wszyscy uczniowie Jezusa powinni go naśladować, pokrzepiając osoby pogrążone w smutku (1 Kor. 11:1). Paweł powiedział: „Jedni drugich pocieszajcie i jedni drugich budujcie” (1 Tes. 5:11). Jest to ważne zwłaszcza dlatego, że żyjemy w „krytycznych czasach trudnych do zniesienia” (2 Tym. 3:1). Coraz więcej szczerych osób na całym świecie styka się z ludźmi, którzy swą mową lub postępowaniem wywołują rozpacz, ból i smutek.

³ Zgodnie z proroctwem biblijnym opisującym dni ostatnie tego niegodziwego systemu rzeczy otaczają nas ludzie „rozmiłowani w samych sobie, rozmiłowani w pieniądzach, zarozumiali, wyniośli, bluźniercy, nieposłuszni rodzicom, niewdzięczni, nielojalni, wyzuci z naturalnego uczucia, nieskłonni do jakiejkolwiek ugody, oszczercy, nie panujący nad sobą, zajadli, nie miłujący dobroci, zdrajcy, nieprzejednani, nadęci pychą, miłujący bardziej rozkosze niż miłujący Boga”. Obecnie takie zachowania występują na niespotykaną dotąd skalę, gdyż ‛ludzie niegodziwi i oszuści posuwają się od złego ku gorszemu’ (2 Tym. 3:2-4, 13).

4. Co można powiedzieć o dzisiejszej sytuacji na świecie?

⁴ To, co obserwujemy, nie powinno być dla nas zaskoczeniem, ponieważ Słowo Boże wyraźnie oznajmia, iż „cały świat podlega mocy niegodziwca” (1 Jana 5:19). Wyrażenie „cały świat” obejmuje czynniki polityczne, religijne i handlowe, a także wszelkie narzędzia propagandy. Nie ulega wątpliwości, że Szatan Diabeł słusznie został nazwany „władcą świata” i „bogiem tego systemu rzeczy” (Jana 14:30; 2 Kor. 4:4). Warunki na ziemi wciąż się pogarszają, ponieważ Szatan pała dziś wielkim gniewem — wie, że Jehowa już wkrótce go usunie (Obj. 12:12). Jakże pokrzepia fakt, iż niebawem Bóg przestanie tolerować Szatana i jego niegodziwy system, a podniesiona przez tego wroga kwestia dotycząca Bożego zwierzchnictwa zostanie ostatecznie rozstrzygnięta! (Rodz. 3; Hioba 2).

Dobra nowina jest głoszona po całej ziemi

5. Jak proroctwo dotyczące dzieła głoszenia spełnia się w obecnych dniach ostatnich?

⁵ W tym trudnym okresie historii ludzkości spełnia się zapowiedź Jezusa: „Ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a potem nadejdzie koniec” (Mat. 24:14). Ogólnoświatowe dzieło świadczenia o Królestwie Bożym wykonywane jest na coraz większą skalę. Obecnie ponad 7 500 000 Świadków Jehowy, należących do przeszło 107 000 zborów na całym globie, głosi o tym Królestwie tak jak Jezus, który uczynił je głównym tematem swego orędzia (Mat. 4:17). W rezultacie osobom pogrążonym w żałości zanoszone jest prawdziwe pocieszenie. Nic dziwnego, że w dwóch ostatnich latach w sumie 570 601 osób zostało ochrzczonymi Świadkami Jehowy!

6. Co sądzisz o zakresie prowadzonego przez nas dzieła ewangelizacji?

⁶ Ogromny zakres tego dzieła ewangelizacji najlepiej widać, gdy się uwzględni, że obecnie Świadkowie Jehowy wydają i rozpowszechniają literaturę biblijną w przeszło 500 językach. Coś takiego nie zdarzyło się jeszcze nigdy w historii! Istnienie, działalność i rozwój ziemskiej części organizacji Jehowy są doprawdy czymś wyjątkowym. Bez kierownictwa i pomocy potężnego świętego ducha Bożego nic takiego nie miałoby szans funkcjonować w dzisiejszym świecie kontrolowanym przez Szatana. Ponieważ dobra nowina jest głoszona po całej zamieszkanej ziemi, pociechy z Biblii zaznają nie tylko nasi współwyznawcy, ale również pogrążeni w żałości ludzie, którzy przyjmują orędzie o Królestwie.

Pocieszanie współwyznawców

7. (a) Dlaczego nie możemy oczekiwać, że Jehowa już teraz usunie wszelkie sytuacje wywołujące przygnębienie? (b) Skąd wiemy, że potrafimy znieść prześladowania i uciski?

⁷ W świecie pełnym niegodziwości i cierpień z pewnością napotkamy sytuacje wywołujące przygnębienie. Nie możemy oczekiwać, że Bóg usunie wszelkie przyczyny smutku lub rozpaczy, zanim wykona wyrok na obecnym systemie. Tymczasem z powodu przepowiedzianych prześladowań musimy się liczyć z tym, że nasza lojalność jako rzeczników zwierzchnictwa Jehowy będzie wystawiona na próbę (2 Tym. 3:12). Ale dzięki pomocy i pokrzepieniu, które zapewnia nam niebiański Ojciec, możemy znosić prześladowania oraz uciski z wiarą i wytrwałością, podobnie jak czynili to namaszczeni chrześcijanie w starożytnej Tesalonice (odczytaj 2 Tesaloniczan 1:3-5).

8. Jak Biblia dowodzi, że Jehowa pociesza swych sług?

⁸ Nie mamy żadnych wątpliwości co do tego, że Jehowa zapewnia swym sługom niezbędne pokrzepienie. Na przykład gdy na życie Eliasza nastawała niegodziwa królowa Jezebel, prorok ten się przestraszył i uciekł, a nawet mówił, że chce umrzeć. Ale Jehowa nie zganił Eliasza, tylko go pocieszył i dodał mu odwagi do wykonywania zleconych zadań (1 Król. 19:1-21). Tego, że Bóg dodaje otuchy swym chwalcom, dowodzi również historia zboru wczesnochrześcijańskiego. W Biblii czytamy, że w pewnym okresie „zbór w całej Judei i Galilei, i Samarii (...) wszedł w okres pokoju i się budował”. Ponadto, „chodząc w bojaźni przed Jehową i w pociesze ducha świętego, stale się pomnażał” (Dzieje 9:31). Jakże jesteśmy wdzięczni, że my również korzystamy z „pociechy ducha świętego”!

9. Dlaczego nabywanie wiedzy o Jezusie może przynieść nam pocieszenie?

⁹ Jako chrześcijanie zaznajemy pocieszenia, gdy uczymy się o Jezusie Chrystusie i podążamy jego śladami. On sam powiedział: „Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy się mozolicie i jesteście obciążeni, a ja was pokrzepię. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, bo jestem łagodnie usposobiony i uniżony w sercu, a znajdziecie pokrzepienie dla dusz waszych. Albowiem moje jarzmo jest miłe, a moje brzemię lekkie” (Mat. 11:28-30). Dowiadywanie się o tym, jak życzliwie Jezus obchodził się z ludźmi, i wzorowanie się na jego pozytywnym przykładzie samo w sobie może przynieść nam ogromną ulgę, gdy jesteśmy czymś przytłoczeni.

10, 11. Kto może nieść pociechę w zborze chrześcijańskim?

¹⁰ Źródłem pociechy mogą być też współwyznawcy. Zastanówmy się chociażby, jak starsi zboru pomagają osobom przeżywającym trudności. Uczeń Jakub napisał: „Choruje ktoś wśród was [duchowo]? Niech przywoła starszych zboru i niech się modlą nad nim”. Jaki miało to przynieść rezultat? „Modlitwa wiary uzdrowi niedomagającego i Jehowa go podniesie. Jeśli zaś popełnił grzechy, będzie mu to przebaczone” (Jak. 5:14, 15). Pokrzepienie mogą nieść również inni członkowie zboru.

¹¹ Kobietom często łatwiej jest rozmawiać o różnych kłopotach z innymi kobietami. Zwłaszcza starsze, bardziej doświadczone i dojrzałe chrześcijanki potrafią służyć dobrymi radami młodszym siostrom. Niewykluczone, że same przeszły w życiu podobne trudności. Ich współczucie i kobiece podejście bywa nieocenione (odczytaj Tytusa 2:3-5). Oczywiście w zborze zarówno starsi, jak i wszyscy pozostali mogą i powinni ‛pocieszać swą mową dusze przygnębione’ (1 Tes. 5:14, 15). Warto też pamiętać, że Bóg „nas pociesza we wszelkim naszym ucisku, abyśmy tych, co są w jakimkolwiek ucisku, mogli pocieszać” (2 Kor. 1:4).

12. Dlaczego tak ważna jest obecność na zebraniach?

¹² Jednym z kluczowych sposobów czerpania pokrzepienia jest obecność na zebraniach, gdzie korzystamy z zachęcającego programu biblijnego. W Piśmie Świętym czytamy, że Judas i Sylas „niejedną przemową zachęcili i umocnili braci” (Dzieje 15:32). Przed zebraniami i po nich członkowie zboru prowadzą ze sobą budujące rozmowy. Dlatego nawet jeśli coś nas przygnębia, nie izolujmy się, gdyż to nie poprawi sytuacji (Prz. 18:1). Zastosujmy się raczej do natchnionej rady apostoła Pawła: „Zważajmy jedni na drugich, żeby się pobudzać do miłości i do szlachetnych uczynków, nie opuszczając naszych wspólnych zebrań, jak to niektórzy mają w zwyczaju, ale zachęcając się nawzajem, i to tym bardziej, gdy widzicie przybliżanie się dnia” (Hebr. 10:24, 25).

Czerp pociechę ze Słowa Bożego

13, 14. Wyjaśnij, jak Pismo Święte może nieść nam pociechę.

¹³ Niezależnie od tego, czy już jesteśmy ochrzczonymi sługami Jehowy, czy dopiero zaczynamy nabywać wiedzy o Nim i Jego zamierzeniu, możemy czerpać ogromną pociechę ze spisanego Słowa Bożego. Paweł oznajmił: „Wszystko, co niegdyś napisano, napisano dla naszego pouczenia, abyśmy przez naszą wytrwałość i przez pociechę z Pism mieli nadzieję” (Rzym. 15:4). Pismo Święte może nas pokrzepiać i sprawić, że będziemy ‛w pełni umiejętni, całkowicie wyposażeni do wszelkiego dobrego dzieła’ (2 Tym. 3:16, 17). Prawda o zamierzeniu Bożym i realna nadzieja na przyszłość z pewnością będą źródłem otuchy. Dlatego w pełni wykorzystujmy Biblię i oparte na niej publikacje, które podnoszą nas na duchu i przysparzają nam wielu korzyści.

¹⁴ Jezus dał nam wspaniały wzór, jak na podstawie Słowa Bożego pouczać i pocieszać innych. Gdy po zmartwychwstaniu objawił się pewnego razu dwóm swoim uczniom, ‛w pełni objaśniał im Pisma’. Ta rozmowa bardzo poruszyła ich serca (Łuk. 24:32). Wzorując się na Jezusie, apostoł Paweł ‛prowadził rozważania na podstawie Pism’. W Berei jego słuchacze „przyjęli słowo z największą gotowością umysłu, każdego dnia starannie badając Pisma” (Dzieje 17:2, 10, 11). Słusznie więc powinniśmy codziennie czytać Biblię. Odnośmy pożytek z tej Księgi oraz z opartych na niej publikacji, które zarówno nam, jak i innym zapewniają pociechę i nadzieję w obecnych trudnych czasach.

Inne sposoby pocieszania drugich

15, 16. Jak możemy nieść współwyznawcom pomoc i pocieszenie?

¹⁵ Naszym braciom i siostrom możemy nieść pomoc na różne praktyczne sposoby i tym samym ich pokrzepiać. Na przykład chorym lub starszym wiekiem moglibyśmy zrobić zakupy. Innym okażemy osobiste zainteresowanie, gdy pomożemy w obowiązkach domowych (Filip. 2:4). Warto też pochwalić współwyznawcę za jego wspaniałe przymioty, takie jak miłość, zaradność, odwaga czy wiara.

¹⁶ Aby podnosić na duchu osoby w podeszłym wieku, warto składać im wizyty i uważnie słuchać, gdy opowiadają o swoich przeżyciach i błogosławieństwach zaznanych w służbie dla Jehowy. W gruncie rzeczy będzie to zachęcające i pokrzepiające dla nas samych! Z tymi, których odwiedzamy, moglibyśmy czytać Pismo Święte i oparte na nim publikacje. Możemy na przykład omówić bieżący artykuł ze Strażnicy do studium lub materiał analizowany w danym tygodniu na zborowym studium Biblii. Możemy także wspólnie obejrzeć jakiś teokratyczny film oraz przeczytać lub opowiedzieć kilka budujących przeżyć opisanych w naszej literaturze.

17, 18. Skąd możemy mieć pewność, że gdy dochowujemy lojalności wobec Jehowy, On będzie nas pocieszał i wspierał?

¹⁷ Jeżeli zauważymy, że jakiś sługa Jehowy potrzebuje pokrzepienia, moglibyśmy o nim wspominać w osobistych modlitwach (Rzym. 15:30; Kol. 4:12). Gdy staramy się przezwyciężać problemy życiowe i wyszukujemy sposobności, by pocieszać drugich, możemy żywić taką samą wiarę i przekonanie jak psalmista, który śpiewał: „Zrzuć swe brzemię na Jehowę, a on cię wesprze. Nigdy nie pozwoli, by prawy się zachwiał” (Ps. 55:22). Bóg rzeczywiście zawsze będzie pocieszał i wspierał swych lojalnych sług.

¹⁸ W starożytności Jehowa powiedział swoim wiernym chwalcom: „Ja jestem Tym, który was pociesza” (Izaj. 51:12). Podobnie będzie działał na naszą rzecz i pobłogosławi naszym wysiłkom, gdy dobrymi uczynkami i słowami pocieszamy pogrążonych w żałości. Bez względu na to, czy mamy nadzieję niebiańską, czy ziemską, wszyscy możemy czerpać pociechę ze słów Pawła skierowanych do namaszczonych współwyznawców: „Sam nasz Pan, Jezus Chrystus, oraz Bóg, nasz Ojciec, który nas umiłował i ze swej życzliwości niezasłużonej dał wiecznotrwałe pocieszenie oraz dobrą nadzieję, niech pocieszy wasze serca i utwierdzi was we wszelkim dobrym uczynku i słowie” (2 Tes. 2:16, 17).