Na mocy zawartego z Dawidem wiecznotrwałego przymierza co do Królestwa plemię Judy przez 470 lat dzierżyło berło i laskę rozkazodawcy (Rdz 49:10; 2Sm 7:16).

Władza nie utracona na zawsze. Ten tragiczny koniec królestwa judzkiego nie oznaczał jednak, że berło i laska rozkazodawcy zostały odebrane plemieniu Judy na zawsze. Zgodnie z proroctwem wypowiedzianym na łożu śmierci przez Jakuba w plemieniu tym miał się kiedyś pojawić Szilo (co znaczy: „ten, którego to jest; ten, do którego to należy”), by na zawsze odziedziczyć władzę królewską (Rdz 49:10). Słusznie więc przed upadkiem królestwa Judy Jehowa za pośrednictwem Ezechiela skierował do Sedekiasza następujące słowa: „Usuń zawój i zdejmij koronę. To nie będzie takie samo. Wynieś wysoko to, co niskie, a poniż wyniosłego. Ruinę, ruinę, ruinę z tego uczynię. A co się jej tyczy, niechybnie stanie się niczyja, aż przyjdzie ten, do którego należy tytuł prawny, i jemu to dam” (Eze 21:26, 27). Tym, do którego należał tytuł prawny, okazał się sam Jezus, Syn Boży, na co wskazują słowa wypowiedziane jakieś 600 lat później przez anioła Gabriela do żydowskiej dziewicy Marii (Łk 1:31-33). Dlatego Jezus Chrystus słusznie nosi tytuł: „Lew, który jest z plemienia Judy” (Obj 5:5).