-
Co możemy dać Temu, który ma wszystko?Strażnica (do studium) — 2018 | styczeń
-
-
DAWANIE W CZASACH BIBLIJNYCH
7, 8. Jak słudzy Boży w czasach biblijnych (a) składali dary na określone przedsięwzięcia? (b) wspierali prawdziwe wielbienie?
7 Materialne wspieranie prawdziwego wielbienia ma mocne podstawy biblijne. Czasami przekazywano środki na określone przedsięwzięcia. Na przykład Mojżesz zachęcił do przynoszenia darów na budowę przybytku, a król Dawid — na budowę świątyni (Wyjścia 35:5; 1 Kron. 29:5-9). W czasach króla Jehoasza zebrano pieniądze, za które kapłani naprawili powstałe w świątyni uszkodzenia (2 Król. 12:4, 5). Kiedy chrześcijanie w I wieku dowiedzieli się o klęsce głodu, „postanowili posłać doraźną pomoc braciom mieszkającym w Judei” — „każdy według tego, na co go było stać” (Dzieje 11:27-30).
8 Bywało też tak, że słudzy Jehowy wspierali materialnie osoby, które otrzymały odpowiedzialne zadania. Zgodnie z Prawem Mojżeszowym Lewici, w przeciwieństwie do innych plemion, nie dostali w posiadanie ziemi. Izraelici mieli oddawać dziesięcinę, żeby Lewici mogli skupić się na usługiwaniu w przybytku (Liczb 18:21). Również Jezus i apostołowie korzystali ze szczodrości kobiet, „które im usługiwały ze swego mienia” (Łuk. 8:1-3).
9. Skąd słudzy Boży w dawnych czasach mieli środki na popieranie prawdziwego wielbienia?
9 Środki na takie dary pochodziły z różnych źródeł. Na budowę przybytku na pustkowiu Izraelici zapewne ofiarowali rzeczy zabrane z Egiptu (Wyjścia 3:21, 22; 35:22-24). W I wieku niektórzy chrześcijanie sprzedawali pola lub domy i przynosili pieniądze apostołom, a oni rozdzielali je między potrzebujących (Dzieje 4:34, 35). Inni przeznaczali na działalność zboru pieniądze, które regularnie odkładali (1 Kor. 16:2). A zatem wszyscy — od najbiedniejszych po najbogatszych — mogli dać coś od siebie (Łuk. 21:1-4).
-
-
Co możemy dać Temu, który ma wszystko?Strażnica (do studium) — 2018 | styczeń
-
-
W czasach biblijnych wierni mężczyźni, którzy dysponowali ofiarowanymi środkami, trzymali się określonych wskazówek i dbali o to, by datki zostały wykorzystane zgodnie z przeznaczeniem. Na przykład Ezdrasz wracał do Jerozolimy z darami od króla Persji: złotem, srebrem i innymi przedmiotami wartymi w przeliczeniu ponad 100 milionów dolarów. Ezdrasz uważał te środki za „dobrowolny dar ofiarny dla Jehowy” i wdrożył specjalną procedurę, żeby zabezpieczyć je na czas podróży przez niegościnne tereny (Ezd. 8:24-34). Apostoł Paweł zbierał pieniądze, by pomóc braciom w Judei. Zadbał o to, żeby wszystko odbyło się uczciwie „nie tylko w oczach Jehowy, lecz także w oczach ludzi” (odczytaj 2 Koryntian 8:18-21). W naszej organizacji naśladujemy Ezdrasza i Pawła — w gospodarowaniu ofiarowanymi środkami trzymamy się ściśle określonych procedur.
-