TYTUS

Chrześcijanin pochodzenia greckiego, który współpracował z apostołem Pawłem. Kiedy w Antiochii wynikła kwestia obrzezania (ok. 49 n.e.), najwyraźniej poszedł z Pawłem i Barnabasem do Jerozolimy (Dz 15:1, 2; Gal 2:1-3). Około r. 55 niesamolubnie usługiwał zborowi w Koryncie, dokąd wysłał go apostoł Paweł, by pomógł przy zbiórce pieniędzy dla potrzebujących braci w Judei oraz prawdopodobnie po to, by zobaczył, jak działający tam zbór zareagował na pierwszy list Pawła (2Ko 2:13; 8:1-6; 12:17, 18). Gdy później Tytus spotkał się z apostołem w Macedonii, pokrzepił go i ucieszył dobrymi wieściami ze zboru korynckiego. Również sam Tytus bardzo pokochał tamtejszych chrześcijan, ujęty ich posłuszeństwem oraz godną pochwały postawą, która była dla niego źródłem zachęty i radości (2Ko 7:6, 7, 13-15).

Paweł chciał, by Tytus dokończył rozpoczętego zbierania datków, i polecił go korynckim chrześcijanom jako swego ‛wspólnika oraz współpracownika dla ich korzyści’. Tytus z zapałem zareagował na zachętę apostoła do wyruszenia do Koryntu, gdyż szczerze troszczył się o tamtejszych braci (2Ko 8:6, 16, 17, 23).

Jak się wydaje, Tytus i Tymoteusz współpracowali z Pawłem, gdy ten wyszedł na wolność po pierwszym uwięzieniu w Rzymie. Przybywszy na Kretę (zapewne między 61 a 64 n.e.), Paweł zostawił tam Tytusa, by „skorygował to, co wadliwe, i mianował starszych w jednym mieście po drugim” (Tyt 1:4, 5). Najwyraźniej było to tymczasowe zadanie, gdyż Paweł poprosił Tytusa, by ze wszystkich sił postarał się dołączyć do niego w Nikopolis (Tyt 3:12).

Podczas drugiego uwięzienia Pawła w Rzymie (ok. 65 n.e.) Tytus — prawdopodobnie na polecenie lub za zgodą apostoła — udał się do Dalmacji (2Tm 4:10; zob. DALMACJA).