Ale później ci szczodrzy Judejczycy popadli w ubóstwo. Biblia nie podaje dokładnie przyczyny takiego stanu rzeczy. Zdaniem niektórych uczonych mógł go spowodować głód wspomniany w Dziejach Apostolskich 11:28, 29. Tak czy inaczej, chrześcijanie w Judei znaleźli się w niezwykle trudnej sytuacji i Paweł chciał dopilnować, by ich potrzeby zostały zaspokojone. Jak tego dokonał?

Zbiórka dla potrzebujących

Paweł zwrócił się o pomoc do różnych zborów — nawet w dalekiej Macedonii — i zorganizował zbiórkę pieniędzy dla ubogich chrześcijan w Judei. Do Koryntian napisał: „Jak dałem nakazy zborom w Galacji, tak i wy czyńcie. Każdego pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was w swoim domu odkłada coś na zapas stosownie do tego, jak mu się powodzi” (1 Koryntian 16:1, 2).a

Paweł chciał, aby te fundusze szybko trafiły do braci w Jerozolimie, ale Koryntianie dość wolno reagowali na jego zachęty. Dlaczego? Czyżby okazali się nieczuli na przykre położenie swych współwyznawców w Judei? Nie, Paweł wiedział przecież, że Koryntianie ‛obfitowali we wszystko — w wiarę i słowo, i poznanie, i wszelką żarliwość’ (2 Koryntian 8:7). Prawdopodobnie byli bardzo zajęci innymi ważnymi sprawami, na które skierował ich uwagę w swym pierwszym liście. Teraz jednak sytuacja w Jerozolimie wymagała pilnego działania. Dlatego Paweł wspomniał o tym w Liście 2 do Koryntian.

Odwołanie się do szczodrości

Najpierw Paweł nadmienił Koryntianom o Macedończykach, którzy przykładnie pośpieszyli z pomocą. „Podczas wielkiego wypróbowania w uciśnieniu”, napisał, „obfitość ich radości oraz ich głębokie ubóstwo sprawiły, iż obfitowało bogactwo ich szczodrości”. Nie trzeba było ich ponaglać. Wręcz przeciwnie, Paweł oświadczył bowiem: „Sami z siebie nader usilnie nas błagali, bezustannie prosząc o przywilej życzliwego dawania”. Połączona z radością szczodrość Macedończyków jest tym bardziej znamienna, że żyli oni w „głębokim ubóstwie” (2 Koryntian 8:2-4).

Czy chwaląc Macedończyków, Paweł próbował rozniecić w Koryntianach ducha współzawodnictwa? Bynajmniej, wiedział bowiem, iż nie jest to odpowiednia pobudka do działania (Galatów 6:4). Ponadto zdawał sobie sprawę, że Koryntian nie trzeba zawstydzać, by zechcieli zrobić właściwy krok. Ufał raczej, iż naprawdę miłują swych braci z Judei i zapragną przyłączyć się do akcji pomocy. Przypomniał Koryntianom: „Już rok temu zaczęliście nie tylko czynić, ale też chcieć czynić” (2 Koryntian 8:10). Istotnie, w pewnych dziedzinach udzielania pomocy sami Koryntianie dali piękny przykład. „Znam bowiem waszą gotowość umysłu, z której się wami chlubię przed Macedończykami” — napisał do nich Paweł, po czym dodał: „Wasza gorliwość pobudziła większość z nich” (2 Koryntian 9:2). Teraz jednak swą gorliwość oraz gotowość umysłu powinni byli potwierdzić działaniem.

Dlatego Paweł powiedział im: „Niech każdy czyni tak, jak postanowił w sercu, nie z ociąganiem się albo pod przymusem, gdyż Bóg miłuje dawcę rozradowanego” (2 Koryntian 9:7). A zatem Paweł nie chciał wywierać na nich nacisku, bo ten, kogo się zmusza, nie może być rozradowanym dawcą. Najwyraźniej uznał, że mają właściwe pobudki i że każdy z nich już postanowił coś dać. Prócz tego oświadczył im: „Jeśli najpierw jest gotowość, jest ona szczególnie godna upodobania według tego, co się ma, a nie według tego, czego się nie ma” (2 Koryntian 8:12). Kiedy więc ktoś przejawia gotowość wynikającą z miłości, Bóg z uznaniem przyjmie jego dar, bez względu na to, jak niewielki może się on wydawać (porównaj Łukasza 21:1-4).