Tak biegnijcie, abyście nagrodę zdobyli” (1 Koryntian 9:24).

⁴ Istotnie, w starożytnych igrzyskach tylko jeden zawodnik mógł otrzymać nagrodę.

Bynajmniej nie twierdził, jakoby w wyścigu po życie każdy biegacz rywalizował z pozostałymi i starał się ich pokonać. Koryntianie zbyt dobrze wiedzieli, iż taki duch współzawodnictwa panował wśród uczestników igrzysk istmijskich, które cieszyły się wówczas nawet większym prestiżem niż igrzyska olimpijskie.

Rozwijając przykład biegacza, oznajmił: „A każdy zawodnik od wszystkiego się wstrzymuje” (1 Koryntian 9:25a). Paweł nawiązał tu do sprawy dobrze znanej chrześcijanom z Koryntu, mianowicie do surowego treningu, któremu poddawali się uczestnicy igrzysk istmijskich.

9, 10. (a) Jak pewne źródło opisuje zawodników uczestniczących w igrzyskach istmijskich? (b) Na co szczególnie warto zwrócić uwagę w tym opisie?

⁹ A oto żywy opis trenującego zawodnika:

„Chętnie i bez szemrania podporządkowuje się przepisom i ograniczeniom dziesięciomiesięcznego treningu, bez którego mógłby równie dobrze nie startować w zawodach. (...) Jest dumny ze swych drobnych niewygód, ze zmęczenia i z wyrzeczeń i poczytuje sobie za punkt honoru skrupulatne wystrzeganie się wszystkiego, co mogłoby choć w najmniejszym stopniu uszczuplić jego szansę na sukces. Widzi, jak inni mężczyźni łapczywie zaspokajają apetyt, odpoczywają, podczas gdy on dyszy z wysiłku, jak rozkoszują się kąpielą w łaźni, jak zażywają przyjemności życia; rzadko jednak ogarnia go przelotna zazdrość, gdyż całym sercem pragnie nagrody, więc nieodzowny jest mu ostry trening. Zdaje sobie sprawę, że jeśli w jakimkolwiek punkcie lub przy jakiejkolwiek okazji złagodzi rygory dyscypliny, przekreśli swoje szanse” (The Expositor’s Bible, tom V, strona 674).

¹⁰ Szczególnie interesująca jest wzmianka, że trenujący „poczytuje sobie za punkt honoru” przestrzeganie tak rygorystycznych wyrzeczeń. Istotnie, „rzadko ogarnia go przelotna zazdrość”, gdy widzi, jak łatwo i wygodnie żyją inni.

12. Dlaczego można powiedzieć, że chwała i rozgłos, o które ubiegają się ludzie, przypominają usychający wieniec wręczany podczas igrzysk istmijskich?

¹² Na igrzyskach istmijskich zwycięzca otrzymywał wieniec z miejscowego gatunku sosny lub z podobnej rośliny, więdnący prawdopodobnie w ciągu kilku dni bądź tygodni. Rzecz jasna, zawodnicy nie toczyli zmagań o niszczejący wieniec, lecz o wiążącą się z nim chwałę, cześć i sławę. Pewne źródło podaje, że gdy tryumfator wracał do domu, witano go jak zwycięskiego bohatera. Nierzadko burzono mury miejskie, aby przepuścić jego pochód, a także wznoszono pomniki ku jego czci. Mimo to otaczająca go chwała w końcu niknęła. Obecnie mało kto wie, kim byli ci zwycięscy bohaterzy, a większości ludzi oni w ogóle nie obchodzą.