KORYNTIAN, LISTY DO

Dwa natchnione, kanoniczne listy napisane w I w. n.e. przez apostoła Pawła do chrześcijan w Grecji. Listy te w większości przekładów Chrześcijańskich Pism Greckich są umieszczane na siódmym i ósmym miejscu. Paweł sam przedstawia siebie jako pisarza obu listów i adresuje pierwszy do „zboru Bożego, który jest w Koryncie”, a drugi do „zboru Bożego, który jest w Koryncie, wraz ze wszystkimi świętymi w całej Achai” (1Ko 1:1, 2; 2Ko 1:1).

Nie ma żadnych poważnych argumentów podważających twierdzenie, że to Paweł napisał listy 1 i 2 do Koryntian. Oprócz świadectwa samego apostoła istnieją źródła zewnętrzne, potwierdzające, iż oba listy były powszechnie akceptowane i uznawane za autentyczne. Powoływali się na nie pisarze żyjący w wiekach od I do III, wskazując na Pawła jako ich autora. Ponadto tak zwany kanon Atanazego (367 n.e.) wśród „czternastu listów Pawła apostoła” wymienia „dwa do Koryntian”. Spis ten jest pierwszym katalogiem obejmującym te same księgi Chrześcijańskich Pism Greckich, które znamy obecnie, i wyprzedza o 30 lat katalog opublikowany w r. 397 przez synod z Kartaginy w Afryce.

Służba Pawła w Koryncie. Paweł przybył do Koryntu ok. r. 50. Początkowo w każdy sabat wygłaszał przemówienie w synagodze „i przekonywał Żydów oraz Greków” (Dz 18:1-4). Ale ponieważ w synagodze napotykał ostry sprzeciw i obelgi, zwrócił się do „ludzi z narodów”, czyli nie-Żydów mieszkających w Koryncie. Przeniósł swe spotkania do pewnego domu przy synagodze, po czym mnóstwo osób „uwierzyło i dało się ochrzcić”. Kiedy usłyszał od Pana w wizji: „Mam (...) wiele ludu w tym mieście”, pozostał tam przez rok i sześć miesięcy, „nauczając wśród nich słowa Bożego” (Dz 18:5-11). Skoro Paweł przyczynił się do powstania zboru chrześcijańskiego w Koryncie, mógł napisać tamtejszym braciom: „Choćbyście bowiem mieli dziesięć tysięcy wychowawców w Chrystusie, na pewno nie macie wielu ojców; bo w Chrystusie Jezusie ja zostałem waszym ojcem przez dobrą nowinę” (1Ko 4:15).

W Koryncie zakorzeniła się rażąca niemoralność, która z czasem wkradła się nawet do miejscowego zboru. Paweł uznał za konieczne, by w liście zganić ten zbór, ponieważ doszło w nim do „takiej rozpusty, jakiej nie ma nawet wśród narodów”: pewien mężczyzna żył z żoną swego ojca (1Ko 5:1-5). Poza tym posłużywszy się zrozumiałym dla nich przykładem, zachęcił ich do wierności. Wiedział, że nieobce im są zawody sportowe rozgrywane niedaleko Koryntu podczas igrzysk istmijskich. Dlatego napisał: „Czy nie wiecie, że biegacze w wyścigu wszyscy biegną, ale tylko jeden otrzymuje nagrodę? Tak biegnijcie, aby ją uzyskać. Ponadto każdy, kto uczestniczy w zmaganiach, we wszystkim przejawia panowanie nad sobą. Tamci, rzecz jasna, czynią to, żeby otrzymać koronę zniszczalną, ale my — niezniszczalną” (1Ko 9:24, 25).

Pierwszy list. Podczas swej trzeciej podróży misjonarskiej Paweł przebywał przez jakiś czas w Efezie (Dz 19:1). Prawdopodobnie w ostatnim roku pobytu w tym mieście otrzymał niepokojące wieści o sytuacji w zborze korynckim. Od „domowników Chloe” usłyszał, że wśród Koryntian doszło do zatargów (1Ko 1:11). Dodatkowych informacji mogli mu dostarczyć Stefanas, Fortunat i Achaik, którzy też przybyli z Koryntu (1Ko 16:17, 18). Ponadto Paweł dostał od zboru korynckiego list z prośbą o wyjaśnienie pewnych spraw (1Ko 7:1). Tak więc powodowany głęboką troską o duchową pomyślność tamtejszych chrześcijan, napisał ok. 55 r. n.e. swój pierwszy list do zboru w Koryncie. O tym, że miejscem jego powstania był Efez, świadczą słowa Pawła z 1 Koryntian 16:8: „A w Efezie pozostanę aż do święta Pięćdziesiątnicy”.

We wstępie do Listu 1 do Koryntian Paweł wymienia swego towarzysza Sostenesa, który być może pisał ten list pod jego dyktando. Jest to dość prawdopodobne, gdyż w zakończeniu czytamy: „Oto pozdrowienie moje, Pawłowe, moją własną ręką” (1Ko 1:1; 16:21).

Snop światła na wcześniejsze Pisma. Aby wzmocnić siłę argumentów przedstawianych w swych natchnionych listach do Koryntian, Paweł powoływał się na Pisma Hebrajskie. Kiedy obnażał głupotę świeckiej mądrości, reprezentowanej przez fałszywych apostołów, dowodził, jak ważne jest zdobywanie niezrównanej mądrości Bożej. W tym celu zwrócił uwagę na słowa wypowiedziane wiele stuleci wcześniej przez psalmistę, że „myśli ludzkie (...) są jak tchnienie” (Ps 94:11; 1Ko 3:20), oraz powtórzył pytanie, które buntowniczym Izraelitom zadał Izajasz: „Kto wymierzył ducha Jehowy i kto może mu coś oznajmić”? (Iz 40:13; 1Ko 2:16). Wskazał, że chrześcijański kaznodzieja ma prawo korzystać z pomocy materialnej, wyjaśniając, iż wypowiedź z Powtórzonego Prawa 25:4: „Nie masz nakładać kagańca bykowi, gdy młóci” została zapisana głównie ze względu na takich głosicieli (1Ko 9:9, 10). Aby przypomnieć, że Bóg już dawno temu obiecał zmartwychwstanie, powołał się na wersety z Izajasza 25:8 i Ozeasza 13:14, mówiące o pochłonięciu śmierci (1Ko 15:54, 55). Rzucił również sporo światła na obchody Wieczerzy Pańskiej, szczegółowo omawiając słowa, które wyrzekł Jezus podczas ustanawiania tej uroczystości (Łk 22:19, 20; 1Ko 11:23-34).

Paweł wykazał, jaki stosunek miał zawsze Bóg do duchowej czystości; w tym celu odwołał się do Powtórzonego Prawa 17:7, Kapłańskiej 26:11, 12, Izajasza 43:6; 52:11 i Ozeasza 1:10 (1Ko 5:13; 2Ko 6:14-18).