KORYNTIAN, LISTY DO

Dwa natchnione, kanoniczne listy napisane w I w. n.e. przez apostoła Pawła do chrześcijan w Grecji. Listy te w większości przekładów Chrześcijańskich Pism Greckich są umieszczane na siódmym i ósmym miejscu. Paweł sam przedstawia siebie jako pisarza obu listów i adresuje pierwszy do „zboru Bożego, który jest w Koryncie”, a drugi do „zboru Bożego, który jest w Koryncie, wraz ze wszystkimi świętymi w całej Achai” (1Ko 1:1, 2; 2Ko 1:1).

Nie ma żadnych poważnych argumentów podważających twierdzenie, że to Paweł napisał listy 1 i 2 do Koryntian. Oprócz świadectwa samego apostoła istnieją źródła zewnętrzne, potwierdzające, iż oba listy były powszechnie akceptowane i uznawane za autentyczne. Powoływali się na nie pisarze żyjący w wiekach od I do III, wskazując na Pawła jako ich autora. Ponadto tak zwany kanon Atanazego (367 n.e.) wśród „czternastu listów Pawła apostoła” wymienia „dwa do Koryntian”. Spis ten jest pierwszym katalogiem obejmującym te same księgi Chrześcijańskich Pism Greckich, które znamy obecnie, i wyprzedza o 30 lat katalog opublikowany w r. 397 przez synod z Kartaginy w Afryce.

Służba Pawła w Koryncie. Paweł przybył do Koryntu ok. r. 50. Początkowo w każdy sabat wygłaszał przemówienie w synagodze „i przekonywał Żydów oraz Greków” (Dz 18:1-4). Ale ponieważ w synagodze napotykał ostry sprzeciw i obelgi, zwrócił się do „ludzi z narodów”, czyli nie-Żydów mieszkających w Koryncie. Przeniósł swe spotkania do pewnego domu przy synagodze, po czym mnóstwo osób „uwierzyło i dało się ochrzcić”. Kiedy usłyszał od Pana w wizji: „Mam (...) wiele ludu w tym mieście”, pozostał tam przez rok i sześć miesięcy, „nauczając wśród nich słowa Bożego” (Dz 18:5-11). Skoro Paweł przyczynił się do powstania zboru chrześcijańskiego w Koryncie, mógł napisać tamtejszym braciom: „Choćbyście bowiem mieli dziesięć tysięcy wychowawców w Chrystusie, na pewno nie macie wielu ojców; bo w Chrystusie Jezusie ja zostałem waszym ojcem przez dobrą nowinę” (1Ko 4:15).

W Koryncie zakorzeniła się rażąca niemoralność, która z czasem wkradła się nawet do miejscowego zboru. Paweł uznał za konieczne, by w liście zganić ten zbór, ponieważ doszło w nim do „takiej rozpusty, jakiej nie ma nawet wśród narodów”: pewien mężczyzna żył z żoną swego ojca (1Ko 5:1-5). Poza tym posłużywszy się zrozumiałym dla nich przykładem, zachęcił ich do wierności. Wiedział, że nieobce im są zawody sportowe rozgrywane niedaleko Koryntu podczas igrzysk istmijskich. Dlatego napisał: „Czy nie wiecie, że biegacze w wyścigu wszyscy biegną, ale tylko jeden otrzymuje nagrodę? Tak biegnijcie, aby ją uzyskać. Ponadto każdy, kto uczestniczy w zmaganiach, we wszystkim przejawia panowanie nad sobą. Tamci, rzecz jasna, czynią to, żeby otrzymać koronę zniszczalną, ale my — niezniszczalną” (1Ko 9:24, 25).

Drugi list. Paweł napisał po raz drugi do Koryntian przypuszczalnie późnym latem lub wczesną jesienią 55 r. Za pierwszym razem pisał z Efezu, gdzie zapewne zgodnie z planami pozostał do Pięćdziesiątnicy tego roku lub nieco dłużej (1Ko 16:8). Następnie udał się do Troady; ku swemu rozczarowaniu nie zastał tam Tytusa, którego wcześniej wysłał do Koryntu, by pomógł przy zbiórce dla świętych w Judei. Odszedł więc do Macedonii i tam spotkał Tytusa, a ten opowiedział mu o reakcji Koryntian na pierwszy list (2Ko 2:12, 13; 7:5-7). Wtedy w Macedonii Paweł napisał drugi list i prawdopodobnie przesłał go właśnie przez Tytusa. Kilka miesięcy później w końcu sam dotarł do Koryntu. A zatem przebywał wśród Koryntian dwa razy. Po pierwszej wizycie, podczas której założył zbór, planował drugą, ale nie doszła ona do skutku. Natomiast gdy „po raz trzeci” był „gotów” ich odwiedzić, plany się powiodły, gdyż zobaczył się z nimi ponownie ok. 56 r. (2Ko 1:15; 12:14; 13:1). W trakcie tej drugiej wizyty w Koryncie napisał List do Rzymian.

Powód napisania. Tytus przyniósł Pawłowi dobre wieści. Jego pierwszy list wzbudził w Koryntianach zbożny smutek, skruchę, żarliwość, pragnienie oczyszczenia się, oburzenie i bojaźń oraz doprowadził do naprawienia zła. Toteż w swym drugim liście Paweł pochwalił ich za pozytywne przyjęcie i zastosowanie rad oraz wezwał, by ‛życzliwie przebaczyli’ skruszonemu grzesznikowi, którego najwyraźniej zdążyli wykluczyć ze zboru, i by go ‛pocieszyli’ (2Ko 7:8-12; 2:1-11; por. 1Ko 5:1-5). Chciał ich też zachęcić do dalszego niesienia pomocy potrzebującym współchrześcijanom w Judei (2Ko 8:1-15). Poza tym były w zborze osoby, które wciąż podważały autorytet i władzę Pawła jako apostoła, toteż poczuł się zmuszony do obrony swej pozycji; a przecież gdy w liście wypowiadał się surowo i ‛chlubił się’ dowodami swego apostolstwa, nie robił tego dla siebie, ale „dla Boga” — aby chronić Jego zbór (2Ko 5:12, 13; 10:7-12; 11:16-20, 30-33; 12:11-13).

Paweł wykazał, jaki stosunek miał zawsze Bóg do duchowej czystości; w tym celu odwołał się do Powtórzonego Prawa 17:7, Kapłańskiej 26:11, 12, Izajasza 43:6; 52:11 i Ozeasza 1:10 (1Ko 5:13; 2Ko 6:14-18). Zwrócił też uwagę na okoliczność, że starożytni słudzy Boży nie zapominali o dawaniu pod względem materialnym i że szczodry chrześcijanin cieszy się uznaniem w oczach Jehowy (Ps 112:9; 2Ko 9:9). Zaznaczył także, iż obowiązująca w Prawie zasada o potwierdzaniu każdej sprawy ustami dwóch lub trzech świadków ma zastosowanie w zborze chrześcijańskim (Pwt 19:15; 2Ko 13:1). Te i inne nawiązania do wcześniejszych Pism objaśniają je i pokazują, jakie mają znaczenie dla nas.