W Biblii znajdujemy opowieść o Sulamitce zaręczonej z pasterzem. Ich kontakty były nieskazitelnie czyste pod względem moralnym. Ale jeszcze przed ślubem najwidoczniej składali sobie nawzajem określone dowody przywiązania (Pieśń 1:2; 2:6; 8:5).

Zwróć uwagę, co się stało, gdy zakochany pasterz zaprosił Sulamitkę na romantyczny spacer. Kierował się zupełnie niewinnymi motywami — po prostu chciał z nią podziwiać uroki wiosny. Mimo to starsi bracia Sulamitki „rozgniewali się” na siostrę. Nie chodziło tu o brak zaufania. Dobrze jednak wiedzieli o pokusach, które czyhają na dwoje młodych ludzi pozostających sam na sam w rozmarzającym otoczeniu. Jakie znaleźli rozwiązanie? Położyli kres romantycznym planom i zlecili siostrze odpowiedzialną pracę, wypełniając jej czas (Pieśń 1:6; 2:8-15).