Zazdrość o czyste wielbienie Jehowy
„Jehowa, któremu Zazdrosny na imię, jest Bogiem zazdrosnym” (WYJŚCIA 34:14, NW).
1. Co jest dominującą cechą osobowości Boga i na co to wskazuje w odniesieniu do Jego zazdrości?
JEHOWA nazywa siebie „Bogiem zazdrosnym”. Może się zastanawiasz, dlaczego, skoro słowo „zazdrość” wywołuje negatywne skojarzenia. Oczywiście dominującą cechą osobowości Boga jest miłość (1 Jana 4:8). Kiedy więc odczuwa On zazdrość, musi to wychodzić ludziom na dobre. Jak się przekonamy, Boża zazdrość jest w gruncie rzeczy czynnikiem decydującym o pokoju i harmonii we wszechświecie.
2. Jak bywa tłumaczony hebrajski odpowiednik słowa „zazdrość”?
2 Różne formy hebrajskiego słowa „zazdrość” występują w Pismach Hebrajskich przeszło 80 razy, z czego prawie połowa odnosi się do Jehowy Boga. G. H. Livingston wyjaśnia: „Pojęcie zazdrości użyte w stosunku do Boga nie przywodzi na myśl wypaczonego uczucia, lecz wymaganie, by czcić wyłącznie Jehowę” (The Pentateuch in Its Cultural Environment). Dlatego Przekład Nowego Świata oddaje nieraz ów hebrajski rzeczownik jako ‛obstawanie przy wyłącznym oddaniu’ (Ezechiela 5:13, NW). Można go również tłumaczyć na „żarliwość” lub „gorliwość” (Psalm 79:5, Łach; Izajasza 9:6).
3. Kiedy zazdrość służy dobremu celowi?
3 Człowiek został stworzony ze zdolnością przejawiania zazdrości, ale kiedy popadł w grzech, owo uczucie uległo wypaczeniu. Mimo to ludzka zazdrość może być siłą skłaniającą ku dobremu. Potrafi pobudzić do ochrony kogoś bliskiego przed złymi wpływami. Co więcej, ludzie mogą okazywać stosowną zazdrość o Jehowę i Jego wielbienie (1 Królów 19:10, NW). Żeby umożliwić dokładne zrozumienie, na czym polega taka zazdrość, ów hebrajski rzeczownik oddaje się też jako ‛nietolerowanie żadnej rywalizacji’ z Jehową (2 Królów 10:16, NW).
Złoty cielec
4. Jaki nakaz podyktowany stosowną zazdrością zajmował poczesne miejsce w Prawie nadanym Izraelowi przez Boga?
4 Przykładem stosownej zazdrości jest zdarzenie, do którego doszło przy górze Synaj, gdy Izraelici otrzymali Prawo. Wielokrotnie ich ostrzegano, by nie oddawali czci bogom utworzonym przez człowieka. Jehowa im powiedział: „Ja, Jehowa, twój Bóg, jestem Bogiem wymagającym wyłącznego oddania [czyli „Bogiem zazdrosnym (gorliwym); Bogiem nie tolerującym rywalizacji”]” (Wyjścia [2 Mojżeszowa] 20:5, przypis w NW; porównaj 2 Mojżeszową 20:22, 23; 22:20; 23:13, 24, 32, 33). Zawierając z Izraelitami przymierze, Jehowa złożył obietnicę, że będzie im błogosławił i wprowadzi ich do Ziemi Obiecanej (2 Mojżeszowa 23:22, 31). A lud oświadczył: „Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i będziemy posłuszni” (2 Mojżeszowa 24:7).
5, 6. (a) Jakiego poważnego grzechu dopuścili się Izraelici obozujący przy górze Synaj? (b) Jak Jehowa i Jego lojalni chwalcy okazali wówczas stosowną zazdrość?
5 Wkrótce jednak Izraelici zgrzeszyli przeciw Bogu. Obozowali wtedy jeszcze u stóp góry Synaj. Mojżesz przebywał na niej już szereg dni, otrzymując od Boga dalsze wskazówki, gdy zażądali od jego brata, Aarona, by sporządził im boga. Aaron przystał na to i z dostarczonego przez lud złota ulał posąg cielca. Ów bożek miał przedstawiać Jehowę (Psalm 106:20). Następnego dnia Izraelici złożyli ofiary i „oddali mu pokłon”. Potem zaczęli „się bawić” (2 Mojżeszowa 32:1, 4, 6, 8, 17-19).
6 Kiedy tak świętowali, z góry zszedł Mojżesz. Ujrzawszy ich haniebne postępowanie, zawołał: „Kto jest po stronie Jehowy?” (Wyjścia 32:25, 26, NW). Zebrali się przy nim synowie Lewiego, a Mojżesz nakazał im chwycić za miecz i wytracić biesiadujących bałwochwalców. Lewici okazali zazdrość o czyste wielbienie Boga i zgładzili około 3000 swych obciążonych winą braci. W dowód poparcia dla tego działania Jehowa zesłał plagę na pozostałych przy życiu grzeszników (2 Mojżeszowa 32:28, 35). Następnie powtórzył nakaz: „Nie będziesz bić pokłonów przed innym bogiem, ponieważ Jehowa, któremu Zazdrosny na imię, jest Bogiem zazdrosnym” (Wyjścia 34:14, NW).
Baal z Peor
7, 8. (a) W jaki sposób wielu Izraelitów popadło w rażące bałwochwalstwo w związku z Baalem z Peor? (b) Co położyło kres pladze zesłanej przez Jehowę?
7 Czterdzieści lat później, tuż przed wkroczeniem Izraelitów do Ziemi Obiecanej, wielu z nich uległo namowom do skorzystania z gościnności ponętnych Moabitek i Midianitek. Owi mężczyźni nie powinni byli sobie pozwolić na bliskie kontakty z czcicielami fałszywych bogów (2 Mojżeszowa 34:12, 15). Tymczasem poszli jak ‛woły na rzeź’ — dopuścili się rozpusty z tymi kobietami i wraz z nimi bili pokłony przed Baalem z Peor (Przypowieści 7:21, 22; 4 Mojżeszowa 25:1-3).
8 Na tych, którzy się wdali w ów haniebny kult płci, Jehowa zesłał śmiertelną plagę. Ponadto niewinnym Izraelitom kazał wytępić ich grzeszących rodaków. Na przekór temu Zimri, jeden z naczelników ludu, zuchwale przyprowadził do swego namiotu księżniczkę midianicką, by z nią współżyć. Kiedy zobaczył to bogobojny kapłan Pinchas, zgładził tę niemoralną parę. Wówczas plaga ustała, a Bóg oświadczył: „Pinchas (...) odwrócił mój gniew od synów Izraela, gdyż zapłonął pośród nich zazdrością. Dlatego nie wytraciłem zupełnie synów Izraela w mojej zazdrości” (Liczb [4 Mojżeszowa] 25:11, BT). Chociaż nie zginął wówczas cały naród, śmierć poniosło co najmniej 23 000 Izraelitów (1 Koryntian 10:8). Długo wyczekiwali wejścia do Ziemi Obiecanej, tymczasem wszystko stracili.
Ostrzegawcza lekcja
9. Jaki los spotkał mieszkańców Izraela i Judy za to, że nie byli zazdrośni o czyste wielbienie Jehowy?
9 Niestety, Izraelici szybko zapomnieli o tych lekcjach. Nie pałali zazdrością o czyste wielbienie Jehowy. Przeciwnie, „bałwanami swymi wzbudzili jego zazdrość” (Psalm 78:58). Dlatego Jehowa pozwolił, by w 740 roku p.n.e. Asyryjczycy wzięli do niewoli dziesięć plemion Izraela. Podobna kara spotkała dwuplemienne królestwo Judy, gdy w 607 roku p.n.e. zniszczono jego stolicę, Jeruzalem. Wielu Judejczyków zginęło, a tych, którzy przeżyli, uprowadzono do Babilonu. Czyż nie jest to ostrzegawczym przykładem dla wszystkich dzisiejszych chrześcijan? (1 Koryntian 10:6, 11).
10. Co się stanie z zatwardziałymi bałwochwalcami?
10 Obecnie jedna trzecia mieszkańców ziemi — jakieś 1,9 miliarda ludzi — podaje się za chrześcijan (1994 Britannica Book of the Year). Większość z nich należy do kościołów, w których do wielbienia używa się obrazów, posągów i krzyży. Jehowa nie oszczędził własnego ludu, gdy ten bałwochwalstwem pobudził Go do zazdrości. Tak samo potraktuje rzekomych chrześcijan, używających różnych przedmiotów kultu. „Bóg jest Duchem, a ci, którzy go czczą, muszą oddawać cześć duchem i prawdą” — powiedział Jezus Chrystus (Jana 4:24). Co więcej, Biblia nakazuje chrześcijanom strzec się bałwochwalstwa (1 Jana 5:21). Zatwardziałych bałwochwalców wymieniono wśród tych, którzy nie odziedziczą Królestwa Bożego (Galatów 5:20, 21).
11. Jak chrześcijanin, który nie oddaje pokłonu bożkom, mógłby się stać winnym bałwochwalstwa i co pomoże mu tego uniknąć? (Efezjan 5:5).
11 Chociaż prawdziwy chrześcijanin nigdy by nie oddał pokłonu bożkowi, to musi się też wystrzegać wszystkiego, co Bóg uważa za bałwochwalstwo, nieczystość i grzech. Na przykład Biblia nawołuje: „Zadajcie śmierć członkom waszego ciała, które są na ziemi, jeśli chodzi o rozpustę, nieczystość, żądzę seksualną, szkodliwe pragnienie oraz zachłanność, która jest bałwochwalstwem. Z powodu tych rzeczy nadchodzi srogi gniew Boży” (Kolosan 3:5, 6). Usłuchanie powyższych słów wymaga trzymania się z dala od niemoralności. Trzeba więc unikać rozrywek, które mają na celu rozbudzanie nieczystej żądzy seksualnej. Zamiast ją zaspokajać, prawdziwi chrześcijanie są zazdrośni o czyste wielbienie Boga.
Późniejsze przykłady zbożnej zazdrości
12, 13. Jak Jezus dał piękny przykład okazywania zazdrości o czyste wielbienie Boga?
12 Najwspanialszy przykład zazdrości o czyste wielbienie Boga dał Jezus Chrystus. Podczas pierwszego roku swej ziemskiej służby zauważył, że chciwi kupcy handlują na dziedzińcu świątynnym. Co prawda przyjezdni Żydzi musieli czasem wymienić obcą walutę na pieniądze, którymi mogliby opłacić podatek świątynny. Musieli również kupić ptaki bądź inne zwierzęta, by złożyć ofiary nakazane przez Prawo Boże. Ale takie transakcje handlowe powinny się odbywać poza obrębem świątyni. Co gorsza, ci kupcy najwyraźniej żerowali na potrzebach religijnych swych braci, pobierając od nich wygórowane opłaty. Z zazdrości o czyste wielbienie Jezus wypędził biczem owce i bydło oraz powywracał stoły wymieniających pieniądze, mówiąc: „Przestańcie robić z domu mego Ojca dom handlu!” (Jana 2:14-16). Tym sposobem wypełnił słowa Psalmu 69:10: „Gorliwość [lub „zazdrość”, Byington] o dom twój pożera mnie”.
13 Trzy lata później Jezus znów zobaczył, jak chciwi kupcy handlują w świątyni Jehowy. Czy wypędził ich po raz drugi? Jego zazdrość o czyste wielbienie Boga była równie silna jak w początkowym okresie służby. Wygonił i sprzedających, i kupujących. Tym razem na poparcie swego postępowania podał jeszcze silniejszy argument — powiedział: „Czyż nie jest napisane: ‚Dom mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich narodów’? Wy zaś uczyniliście z niego jaskinię zbójców” (Marka 11:17). Cóż za wspaniały przykład wytrwałego okazywania zbożnej zazdrości!
14. Jak powinna wpływać na nas zazdrość o czyste wielbienie, którą okazuje Jezus?
14 Osobowość wyniesionego już do chwały Pana Jezusa Chrystusa nie uległa zmianie (Hebrajczyków 13:8). W XX wieku Jezus pała taką samą zazdrością o czyste wielbienie swego Ojca, jak w czasie pobytu na ziemi. Można to dostrzec w jego orędziach do siedmiu zborów, zawartych w Księdze Objawienia. Odnoszą się one głównie do naszych czasów, do „dnia Pańskiego” (Objawienie 1:10; 2:1 do 3:22). Apostoł Jan ujrzał w wizji otoczonego chwałą Jezusa Chrystusa z „oczami jak ognisty płomień” (Objawienie 1:14). Słowa te wskazują, że nic nie uchodzi uwagi Chrystusa, który bada zbory i sprawdza, czy pozostają czyste i godne pełnienia służby dla Jehowy. Dzisiejsi chrześcijanie muszą więc zachowywać w pamięci ostrzeżenie, by nie próbować służyć dwom panom — Bogu i bogactwu (Mateusza 6:24). Materialistycznie usposobionemu zborowi w Laodycei Jezus powiedział: „Skoro jesteś letni, i ani gorący, ani zimny, zamierzam cię wypluć z mych ust. (...) Bądź więc gorliwy i okaż skruchę” (Objawienie 3:14-19). Zamianowani starsi zboru powinni — zarówno słowem, jak i czynem — pomagać współchrześcijanom w unikaniu sideł materializmu. Poza tym nadzorcy muszą strzec trzody przed zepsuciem moralnym dzisiejszego świata, koncentrującego się na seksie. Co więcej, lud Boży nie może tolerować w zborze żadnego wpływu Jezebel (Hebrajczyków 12:14, 15; Objawienie 2:20).
15. Jak apostoł Paweł naśladował Jezusa w przejawianiu zazdrości o wielbienie Jehowy?
15 Apostoł Paweł był naśladowcą Chrystusa. Pragnął uchronić nowo ochrzczonych chrześcijan przed wpływami szkodliwymi pod względem duchowym, toteż powiedział: „Jestem (...) o was zazdrosny zbożną zazdrością” (2 Koryntian 11:2). Pobudzany zazdrością o czyste wielbienie, polecił wcześniej temu samemu zborowi wykluczyć zatwardziałego rozpustnika, wywierającego zgubny wpływ na innych. Udzielone przy tej okazji natchnione rady są wielką pomocą dla dzisiejszych starszych, którzy dbają o utrzymanie w czystości przeszło 75 500 zborów Świadków Jehowy (1 Koryntian 5:1, 9-13).
Zazdrość Boga wychodzi Jego ludowi na dobre
16, 17. (a) Jaką postawę przyjęły narody, gdy Bóg ukarał starożytną Judę? (b) W jaki sposób po 70 latach niewoli Jehowa okazał swą zazdrość o Jeruzalem?
16 Kiedy Bóg ukarał mieszkańców Judy, pozwalając na uprowadzenie ich do Babilonu, stali się oni przedmiotem drwin (Psalm 137:3). Edomici, kierując się zazdrosną nienawiścią, nawet pomogli Babilończykom zadać klęskę ludowi Bożemu, a Jehowa to zapamiętał (Ezechiela 35:11; 36:15). Ocaleni Izraelici okazali w niewoli skruchę i po 70 latach Jehowa umożliwił im powrót do rodzinnego kraju.
17 Judejczycy byli początkowo w opłakanej sytuacji. Jeruzalem wraz ze świątynią leżało w gruzach. Okoliczne narody usiłowały przeszkodzić w odbudowie świątyni (Ezdrasza 4:4, 23, 24). Jak zapatrywał się na to Jehowa? Natchnione sprawozdanie donosi: „Tak mówi Pan Zastępów: Żywię żarliwą miłość do Jeruzalemu i do Syjonu [„Jestem zazdrosny o Jeruzalem i Syjon wielką zazdrością”, NW]. Natomiast porywa mnie wielki gniew na narody pewne siebie, które wtedy, gdy się trochę gniewałem, przyczyniły się do nieszczęścia. Dlatego tak mówi Pan: Zwróciłem się do Jeruzalemu ze zmiłowaniem, mój dom będzie w nim odbudowany — mówi Pan Zastępów” (Zachariasza 1:14-16). Zgodnie z tą obietnicą świątynia i miasto Jeruzalem zostały odbudowane.
18. Czego doświadczyli prawdziwi chrześcijanie podczas pierwszej wojny światowej?
18 Coś podobnego przeżył zbór prawdziwych chrześcijan w XX wieku. Ponieważ podczas pierwszej wojny światowej nie zachowali oni całkowicie neutralnej postawy wobec tego świeckiego konfliktu, Jehowa ich skarcił (Jana 17:16). Dopuścił, by byli prześladowani przez czynniki polityczne, z czego wielce się radował kler chrześcijaństwa. W głównej mierze właśnie duchowieństwo podburzyło żywioły polityczne do zakazania działalności Badaczy Pisma Świętego, jak wówczas nazywano Świadków Jehowy (Objawienie 11:7, 10).
19. Jak począwszy od roku 1919 Jehowa okazuje zazdrość o swe wielbienie?
19 Jednakże Jehowa okazał zazdrość o prawdziwe wielbienie i po wojnie w roku 1919 przywrócił do łask swój przejęty skruchą lud (Objawienie 11:11, 12). W wyniku tego liczba chwalców Jehowy wzrosła z niecałych 4000 w roku 1918 do około 5 milionów obecnie (Izajasza 60:22). A wkrótce Jehowa ujawni swą zazdrość o czyste wielbienie w sposób bardziej wstrząsający.
Przyszłe przejawy Boskiej zazdrości
20. Czego Bóg wkrótce dokona, dając dowód swej zazdrości o czyste wielbienie?
20 Kościoły chrześcijaństwa od wieków kroczą drogą odstępczych Żydów, którzy pobudzali Jehowę do zazdrości (Ezechiela 8:3, 17, 18, BT). Wkrótce Jehowa Bóg włoży do serc członków ONZ drastyczną myśl. Skłoni ona owe siły polityczne do spustoszenia chrześcijaństwa oraz reszty religii fałszywej (Objawienie 17:16, 17). Ten przerażający wyrok Boży nie dotknie jednak Jego prawdziwych czcicieli. Odpowiedzą oni na wezwanie stworzeń niebiańskich: „Wysławiajcie Jah! (...) Bo wykonał wyrok na wielkiej nierządnicy [religii fałszywej], która swą rozpustą [błędnymi naukami oraz popieraniem skorumpowanych polityków] kaziła ziemię, i pomścił krew swoich niewolników przelaną jej ręką” (Objawienie 19:1, 2).
21. (a) Co zrobi Szatan i jego system po zagładzie religii fałszywej? (b) Jak na to zareaguje Bóg?
21 Do czego dojdzie po zniszczeniu światowego imperium religii fałszywej? Szatan pobudzi władców politycznych do przypuszczenia zmasowanego ataku na lud Jehowy. Jak żywy Bóg zareaguje na podjętą przez Szatana próbę usunięcia z powierzchni ziemi prawdziwego wielbienia? Księga Ezechiela 38:19-23 (NW) informuje: „[Ja, Jehowa] będę zmuszony przemówić w swej żarliwości [czyli zazdrości], w ogniu swego niepohamowanego gniewu. (...) I zamierzam sądzić się z nim [Szatanem] zarazą i krwią; zatapiającą ulewę i grad kamienny, ogień i siarkę będę zlewał na niego i na jego zgraje, i na liczne ludy, jakie będą z nim. I stanowczo wsławię swoją wielkość, i uświęcę siebie, i stanę się znanym przed oczami wielu narodów; i będą zmuszone poznać, że ja jestem Jehowa” (zobacz też Sofoniasza 1:18; 3:8).
22. Jak możemy pokazać, że pałamy zazdrością o czyste wielbienie Jehowy?
22 Jakże pocieszająca jest świadomość, iż Władca Wszechświata zazdrośnie troszczy się o swych prawdziwych chwalców! Pobudzani głęboką wdzięcznością za Jego niezasłużoną życzliwość, bądźmy zazdrośni o czyste wielbienie Jehowy Boga. Gorliwie głośmy dobrą nowinę i ufnie oczekujmy wspaniałego dnia, w którym Jehowa wywyższy i uświęci swe wzniosłe imię (Mateusza 24:14).
Myśli do rozważenia
◻ Co to znaczy być zazdrosnym o Jehowę?
◻ Czego możemy się nauczyć z przykładu starożytnych Izraelitów?
◻ W jaki sposób możemy uniknąć pobudzania Jehowy do zazdrości?
◻ Jak Bóg i Chrystus okazują zazdrość o czyste wielbienie?
[Ramka na stronie 12]
Miłość nie jest zazdrosna
OTO, co w XIX wieku napisał o zawiści biblista Albert Barnes: „Jest to jeden z najbardziej rozpowszechnionych przejawów niegodziwości, który wyraźnie świadczy o daleko posuniętej demoralizacji człowieka”. Następnie dodał: „Gdyby ktoś mógł dotrzeć do źródła wszystkich wojen, sporów i świeckich planów — poznać rzeczywistą przyczynę podstępnych zamiarów oraz przedsięwzięć realizowanych nawet przez rzekomych chrześcijan, którzy postępując jak ludzie świeccy, sromotnie kalają swą religię — byłby zdziwiony, jak wielką rolę odgrywa w tym zawiść. Boli nas, że innym lepiej się powodzi, pragniemy mieć to, co drudzy, chociaż nam to nie przysługuje. Stosujemy więc różne nikczemne metody zmierzające do ograbienia ich z radości posiadania, do zdobycia takich samych dóbr bądź pokazania, że wcale nie mają oni tak dużo, jak się powszechnie wydaje. (...) Wówczas tkwiąca w nas zawiść zostaje zaspokojona” (Rzymian 1:29; Jakuba 4:5).
Dla kontrastu Barnes ciekawie omówił miłość, która „nie zna zawiści” (1 Koryntian 13:4, Kowalski). Napisał: „Miłość nie zazdrości innym powodzenia, lecz się nim cieszy. Jeśli drudzy są coraz szczęśliwsi (...), człowiek przejawiający miłość (...) nie pomniejsza tego ani nie stwarza sytuacji, w których mogliby się poczuć zakłopotani swymi dobrami, nie mąci ich szczęścia, ani nie narzeka, że jemu się tak dobrze nie powodzi. (...) Gdybyśmy kochali drugich — gdybyśmy cieszyli się ich pomyślnością — obca byłaby nam zawiść”.
[Ilustracja na stronie 10]
Pinchas był zazdrosny o czyste wielbienie Jehowy