PRÓBY LOJALNOŚCI

W okresie wojny dziewięcioletni Ladislav Foro z Chorwacji słyszał wygłoszone na pewnym obowiązkowym spotkaniu mieszkańców miasteczka kazanie księdza katolickiego. Po kazaniu Ladislav z ciekawości zajrzał za kulisy i zobaczył, jak duchowny zdejmuje sutannę. Pod spodem miał mundur ustaszy, a u pasa naboje i granat. Wziął szablę, wyszedł z budynku i dosiadłszy konia, zawołał: „Bracia, wyruszajmy chrystianizować! Jeśli ktoś się z nami nie zgadza, wiecie, co macie robić!”.

Ladislav wiedział, że sługa Boży nie powinien tak postępować. Wkrótce potem zaczął ze swym wujkiem przychodzić na organizowane potajemnie zebrania Świadków. Złościło to rodziców Ladislawa, ale on nie przestał na nie uczęszczać i robił piękne postępy duchowe.

Gdy w roku 1952 Ladislav otrzymał powołanie do wojska, dał jasno do zrozumienia, że jako chrześcijanin zajmuje neutralną postawę. Urzędnicy wielokrotnie go przesłuchiwali i próbowali zmusić do złożenia przysięgi wojskowej. Raz zabrali go do koszar, w których przysięgę miało złożyć 12 000 rekrutów. Żołnierze postawili Ladislava przed tym tłumem, a na ramieniu zawiesili mu karabin. Ladislav natychmiast go zrzucił. Z megafonów zagrzmiało ostrzeżenie, że jeśli zrobi to jeszcze raz, zostanie rozstrzelany. Gdy sytuacja się powtórzyła, zaprowadzono go do kilkumetrowego leja po bombie. Wydano rozkaz, padły dwa strzały, po czym żołnierze wrócili do koszar. Ale kule chybiły celu!

Tej nocy Ladislava wyciągnięto z leja i zabrano do więzienia w Sarajewie. Dano mu do przeczytania list, w którym napisano, że podczas gdy jego współwyznawcy poszli na kompromis, on gnije za kratkami z kryminalistami. Raz po raz funkcjonariusze przeprowadzali z nim takie rozmowy, próbując go zmusić do zmiany zdania. Ladislav myślał sobie jednak: „Czy postanowiłem służyć Jehowie ze względu na jakiegoś człowieka? Nie! Czy jestem tutaj, by się przypodobać ludziom? Nie! Czy moje życie zależy od tego, co inni myślą, mówią bądź robią? Nie!”.

Wnioski te pomogły Ladislavowi dochować wierności podczas pobytu w więzieniu, w którym spędził cztery i pół roku. Potem usługiwał jako nadzorca obwodu, a w służbie tej towarzyszyła mu bogobojna żona, Anica.

W okolicach Zagrzebia bracia regularnie opracowywali tereny, ale dbali o to, by nie rzucać się w oczy. Na przykład odwiedzali co dziesiąty dom. Jeśli mieli zacząć od domu oznaczonego numerem 1, to potem szli do numeru 11, 21, 31 i tak dalej. Dzięki ich wysiłkom wielu ludzi usłyszało o Jehowie. Jednakże ze względu na trudności, jakich nastręczała służba od domu do domu, głoszono najczęściej nieoficjalnie.

Veronika Babić urodziła się w Chorwacji, a jej rodzina zaczęła studiować Biblię w połowie lat pięćdziesiątych. Po chrzcie w 1957 roku wraz z mężem przeprowadziła się do Sarajewa. Milica Radišić z chorwackiej Slawonii została ochrzczona w 1950 roku. Jej rodzina także przeniosła się do Bośni.