Szybko znaleziono warsztat w centrum Zagrzebia i przekształcono go w piękną Salę Królestwa, mieszczącą około 160 osób, do której dobudowano małe biuro przeznaczone do drukowania literatury. Salę tę wykorzystywano też podczas większych zgromadzeń. Zaczęto ją użytkować w 1957 roku, gdy zorganizowano pierwsze zgromadzenie dla Świadków z całej Jugosławii. Kilka lat później zakupiono dom w centrum Zagrzebia przy ulicy Kamaufova, który służył rodzinie Betel aż do roku 1998.

NOWE POSTANOWIENIE PRZYCZYNIA SIĘ DO DUCHOWEGO WZROSTU

W roku 1960 wyznaczono nadzorców podróżujących, by pomagali zborom i zachęcali braci. Niektórych zaproszono do usługiwania w tym charakterze w weekendy. Bracia ci chętnie poświęcali dni wolne od pracy, by odwiedzać i zachęcać współwyznawców oraz dbać o jedność.

Henrik Kovačić, członek Komitetu Oddziału w Chorwacji, wspomina: „Mniej więcej przez rok usługiwałem z żoną jako weekendowy nadzorca obwodu, a potem jako pełnoczasowy nadzorca podróżujący. Nasi współwyznawcy żyli w ciężkich warunkach, toteż w wielu mieszkaniach, w których się zatrzymywaliśmy, nie było bieżącej wody ani spłukiwanych toalet. Ale bracia byli bardzo wdzięczni za nasze wizyty i okazywali niezwykłą miłość i gościnność. Udostępniali nam swoje łóżka i mimo skromnych środków zapewniali posiłki. W niektórych zborach codziennie nocowaliśmy gdzie indziej, żeby dla nikogo nie być ciężarem”.

[Ramka i ilustracja na stronie 179]

‛Czy wolno rozmawiać o piłce nożnej?’

HENRIK KOVAČIĆ

URODZONY 1944 rok

CHRZEST 1962 rok

Z ŻYCIORYSU W roku 1973 usługiwał w charakterze weekendowego nadzorcy podróżującego, a w latach 1974-1976 już jako pełnoczasowy nadzorca podróżujący. Obecnie jest członkiem chorwackiego Komitetu Oddziału.

NIGDY nie wiedzieliśmy, czy wrócimy ze służby do domu. Milicja często nas aresztowała i przesłuchiwała. Nieraz się okazywało, że funkcjonariusze mają mylne wyobrażenia na nasz temat.

Kiedyś na posterunku milicji usłyszałem, że o Bogu możemy mówić tylko w miejscach do tego wyznaczonych, a nie na ulicach czy od domu do domu. Podobnie jak Nehemiasz szybko pomodliłem się do Jehowy i poprosiłem, by pomógł mi znaleźć właściwe słowa. Następnie zapytałem przesłuchującego mnie funkcjonariusza: „Czy o piłce nożnej wolno rozmawiać tylko na stadionie, czy też w innych miejscach?”. Odpowiedział, że można to robić wszędzie. Wówczas rzekłem: „W takim razie również o Bogu można rozmawiać wszędzie, nie tylko w kościele czy innym miejscu kultu”. Przesłuchiwano nas pięć godzin, po czym razem z moim współpracownikiem zostaliśmy zwolnieni.

Patrząc wstecz na minione 40 lat, razem z żoną Aną możemy powiedzieć, że nie zamienilibyśmy naszej służby na nic innego. Oboje pomogliśmy poznać prawdę blisko 70 osobom. Każde zadanie, jakie nam powierza Jehowa, może tylko wzbogacić nasze życie.