A w Zagrzebiu i okolicach spotykały się grupki, by omawiać publikacje przetłumaczone na chorwacki.

Następnie bracia postanowili rozpocząć tłumaczenie Strażnicy na słoweński i chorwacki, co w tamtych czasach było nie lada przedsięwzięciem. Po przetłumaczeniu czasopisma siostra przepisywała je na maszynie przez kalkę, uzyskując jednorazowo tylko 20 kopii. Gdy jakiś czas później zakupiono powielacz, można było za jednym razem uzyskać 200 egzemplarzy Strażnicy.

Wyposażeni w czasopisma bracia i siostry jeździli pociągami w różne części kraju, by głosić.

Dušan Mikić, 23-latek z Zagrzebia, dostał broszurę Gdzie są umarli?. Zrobił błyskawiczne postępy, przyjął chrzest i rozpoczął służbę pionierską. Szeregi pionierów mieli wkrótce zasilić gorliwi bracia i siostry z Niemiec.

[Ramka i ilustracja na stronie 148]

Zegarmistrz krzewi prawdę w Slawonii

W latach trzydziestych XX wieku Antun Abramović wędrował po Chorwacji od wsi do wsi, naprawiając zegarki i zegary. W pewnym zajeździe znalazł jedną z naszych broszur. Przeczytał ją i natychmiast rozpoznał prawdę, która poruszyła jego serce. Napisał list do Biura Oddziału z prośbą o dodatkową literaturę. Niedługo potem został oddanym sługą Jehowy. Gdy znów ruszył w drogę, nie tylko naprawiał zegarki, ale też głosił. Praca zegarmistrza stanowiła przydatny kamuflaż, gdyż nasza działalność była zakazana. W niewielkiej miejscowości Privlaka spotkał kilka osób, które całym sercem uchwyciły się prawdy. Z czasem powstał tam mały zbór. Stamtąd prawda dotarła w okolice miasta Vinkovci.

Podczas II wojny światowej brat Abramović pomagał potajemnie drukować i rozprowadzać po Jugosławii literaturę. Z powodu swej gorliwej działalności znalazł się wśród 14 braci skazanych w 1947 roku na długoletnie więzienie. Po wyjściu na wolność był nadzorcą podróżującym. Do końca życia pozostał gorliwym sługą Jehowy.