• Kraje byłej Jugosławii
    Rocznik Świadków Jehowy — 2009

    • Oprócz nich do Chorwacji zaproszono kilka małżeństw z różnych krajów europejskich, które znały miejscowe języki.

      W gronie tych małżeństw znaleźli się Austriacy Elke i Heinz Polachowie, którzy usługiwali jako pionierzy specjalni na terenie jugosłowiańskim w Austrii i Danii. W 1991 roku zostali zaproszeni do Chorwacji. Gdy rozpoczynali służbę w obwodzie, wybuchła wojna. Ich pierwszy obwód obejmował wybrzeże dalmatyńskie i część Bośni — wszędzie tam trwały walki. „Niełatwo było dokonywać wizyt w ogarniętej wojną Bośni” — mówi Heinz. „Z powodu zagrożeń nie mogliśmy korzystać z własnego samochodu, byliśmy więc zdani na nieregularną komunikację autobusową. Nie mogliśmy brać dużo bagażu — tylko parę walizek i maszynę do pisania.

      „Musieliśmy jakoś sobie radzić. Pewnego razu w drodze między Tuzlą i Zenicą nasz autobus zatrzymali żołnierze. Powiedzieli, że dalej nie pojedziemy, bo jest zbyt niebezpiecznie. Wszyscy musieli wysiąść. Wiedzieliśmy, że bracia w Zenicy na nas czekają, więc zaczęliśmy rozpytywać, czy nie moglibyśmy się tam z kimś zabrać. W końcu pozwolono nam pojechać w konwoju ciężarówek z benzyną, mającym odpowiednie zezwolenia na przejazd. Po drodze głosiliśmy kierowcy, który uważnie nas słuchał.

      „Z powodu walk znowu musieliśmy się zatrzymać i zjechać na boczne drogi. Były w fatalnym stanie, a sytuację dodatkowo pogarszał śnieg. Często trzeba było przystawać i wyciągać inne ciężarówki, które utknęły w zaspach. W pewnym momencie znaleźliśmy się pod ostrzałem i musieliśmy uciekać z tego rejonu. Dotarliśmy do miejscowości Vareš, jakieś 50 kilometrów od celu podróży, i zatrzymaliśmy się tam na noc.

      „Kierowca położył się na przednich siedzeniach, a my oboje siedzieliśmy przytuleni do siebie w tyle kabiny, usiłując się zagrzać. Miałem wrażenie, że to najdłuższa noc w moim życiu. Ale gdy następnego dnia dotarliśmy w końcu do Zenicy, bracia ogromnie się ucieszyli na nasz widok! Warto było ponieść cały ten trud! Nie mieli bieżącej wody ani elektryczności, ale zrobili wszystko, by udzielić nam gościny. Chociaż pod względem materialnym byli biedni, okazali się bogaci duchowo i dali dowody bezgranicznej miłości do prawdy”.