PODNOSZĄCE NA DUCHU ORĘDZIE NADZIEI

Organizacje humanitarne robiły, co w ich mocy, by zapewnić wsparcie materialne, ale tylko Świadkowie Jehowy nieśli naprawdę trwałą pomoc. Nie czekali bezczynnie na zakończenie działań wojennych, lecz robili wszystko, by dzielić się z innymi dobrą nowiną o Królestwie.

W Vukovarze, przy granicy z Serbią, gdzie doszło do wyjątkowo ciężkich walk, większość mieszkańców, w tym nasi bracia, musiała ratować się ucieczką. Na miejscu została tylko jedna siostra, Marija. Chociaż przez cztery lata nie miała żadnego kontaktu z braćmi w Chorwacji, gorliwie głosiła nielicznym osobom, które pozostały w mieście. Jakże obfita była jej nagroda! Bracia przecierali oczy ze zdumienia, gdy na zgromadzeniu okręgowym w 1996 roku pojawiła się 20-osobowa grupa z Vukovaru!

Biblijne orędzie nadziei ma też moc zmieniać ludzi. Na początku wojny pewien młody żołnierz szybko awansował w elitarnej jednostce armii chorwackiej. W 1994 roku, czekając na tramwaj, otrzymał traktat Kto naprawdę rządzi światem?. Chętnie go przeczytał i dowiedział się, że za akty przemocy wymierzone przeciw ludziom nie jest odpowiedzialny Jehowa Bóg, tylko Szatan. Prawda ta zrobiła na nim ogromne wrażenie. Został żołnierzem między innymi z chęci pomszczenia śmierci swej 19-letniej siostry i dwóch innych krewnych, zamordowanych podczas wojny. Zamierzał udać się do wsi, gdzie mieszkali zabójcy, ale traktat skłonił go do myślenia. Mężczyzna ten zaczął studiować Biblię i w roku 1997, po kilkuletniej pracy nad nową osobowością, został ochrzczony. W końcu odwiedził miejscowość, w której mieszkali mordercy jego bliskich. Nie wziął jednak na nich odwetu, lecz z radością przyniósł dobrą nowinę o Królestwie Bożym tym, którzy pragnęli dowiedzieć się o miłosierdziu Jehowy.

Gorliwość głosicieli, i to nawet w czasie najzacieklejszych walk, przyczyniła się do dynamicznego wzrostu w Chorwacji. Od wybuchu wojny w 1991 roku do jej zakończenia w roku 1995 liczba pionierów wzrosła o 132 procent. Liczba studiów biblijnych zwiększyła się o 63 procent, a głosicieli o 35 procent. Miejscowi bracia odważnie głosili Słowo Boże, a Jehowa obficie im pobłogosławił.

Świadkowie Jehowy podejmują szczególne starania, by dotrzeć do wszystkich mieszkańców. Niektórzy głosiciele muszą w tym celu przejechać jedynie przez most, inni natomiast są zmuszeni korzystać z promu. Grupy Świadków bardzo lubią organizować na wyspach specjalne kilkudniowe kampanie ewangelizacyjne. Rozmowy z wyspiarzami mogą jednak nastręczać pewnych trudności, ponieważ posługują się oni specyficznym dialektem, nie zawsze zrozumiałym dla przybyszów.