Tak zwany Cylinder Cyrusa, dokument klinowy sporządzony po podbiciu mocarstwa babilońskiego, wkłada w jego usta słowa: „Ja jestem Cyrus, król świata, wielki król, król prawowity, król Babilonu, król Sumeru i Akadu, król czterech krańców (ziemi), syn Kambyzesa (Ka-am-bu-zi-ia), wielkiego króla, króla Anszanu, wnuk Cyrusa [I] (...) potomek Teispesa (...) z rodu (który) zawsze królował” (Ancient Near Eastern Texts, red. J. Pritchard, 1974, s. 316). Ukazano tu więc Cyrusa jako członka dynastii królów Anszanu. Położenie tego miasta (lub obszaru) nie jest dokładnie znane — niektórzy lokalizują je w górach na pn. od Elamu, choć na ogół uważa się, że leżało na wsch. od niego. Wspomnianą dynastię nazywa się achemenidzką od Achemenesa, ojca Teispesa.

Dokument klinowy zwany Cylindrem Cyrusa, zdaniem historyków opracowany z myślą o ogłoszeniu jego treści w Babilonii i mający zdecydowanie religijny charakter, przypisuje w imieniu Cyrusa zasługę zwycięstwa Mardukowi, naczelnemu bóstwu Babilonu; czytamy: „[Marduk] przeszukiwał i przeglądał wszystkie kraje, wypatrując prawego władcy, który chętnie by go poprowadził (...) (w dorocznej procesji). (Wtedy) wymówił imię Cyrusa (Ku-ra-as), króla Anszanu, obwieścił go (dosł. wypowiedział [jego] imię) władcą całego świata. (...) Marduk, wielki pan, obrońca swego ludu/swych czcicieli, z upodobaniem dostrzegł jego (tj. Cyrusa) dobre czyny i jego prawy umysł (dosł. serce) (i dlatego) polecił mu wyruszyć przeciw swemu miastu Babilonowi (Ká.dingir.ra). Wyprawił go w drogę do Babilonu (DIN.TIR^ki), idąc przy jego boku jak prawdziwy przyjaciel. Jego nieprzebrane wojska — ich liczby, jak liczby wód rzeki, nie da się ustalić — ciągnęły za nim ze schowaną bronią. Bez bitwy dał mu wkroczyć do swego grodu Babilonu (Su.an.na), oszczędzając Babilonowi (Ká.dingir.ra^ki) wszelkiego nieszczęścia” (Ancient Near Eastern Texts, s. 315).

Dlaczego Cylinder Cyrusa wyjaśnia upadek Babilonu inaczej niż Biblia?

Wbrew tej pogańskiej interpretacji wydarzeń Biblia ukazuje, że gdy Cyrus wydał obwieszczenie zezwalające wygnanym Żydom na powrót do Jerozolimy i odbudowanie tamtejszej świątyni, otwarcie przyznał: „Wszystkie królestwa ziemi dał mi Jehowa, Bóg niebios, i to on mi polecił, abym mu zbudował dom w Jerozolimie, która jest w Judzie” (Ezd 1:1, 2). Oczywiście nie oznacza to, iż Cyrus przyjął religię Żydów, ale po prostu pokazuje, że wiedział, co Biblia mówiła o jego zwycięstwie. Zważywszy na wysoką pozycję Daniela w strukturze administracyjnej zarówno przed upadkiem Babilonu, jak i potem (Dn 5:29; 6:1-3, 28), trudno sobie wyobrazić, żeby Cyrus nie został poinformowany o przepowiedniach ogłoszonych i spisanych przez proroków Jehowy, łącznie z proroctwem Izajasza, zawierającym nawet jego imię. W zredagowaniu cytowanego powyżej dokumentu klinowego znanego jako Cylinder Cyrusa, jak się powszechnie przyjmuje, uczestniczył nie tylko król, lecz także osoby z jego otoczenia. W książce Biblical Archaeology (1962, s. 203) prof. G. E. Wright ocenia, iż ‛dokument ten został przygotowany przez króla lub kancelarię’ (por. Dn 6:6-9, gdzie opisano podobną sytuację z czasów Dariusza). A dr Emil G. Kraeling nazywa Cylinder Cyrusa „dziełem propagandowym, skompilowanym przez kapłanów babilońskich” (Rand McNally Bible Atlas, 1966, s. 328). Istotnie, mógł on powstać pod wpływem duchowieństwa babilońskiego (Ancient Near Eastern Texts, s. 315, przyp. 1), które chciało jakoś wyjaśnić, dlaczego Marduk (znany też jako Bel) oraz inni bogowie Babilonu w żaden sposób nie potrafili uratować miasta. Posunięto się nawet do przypisania Mardukowi tego, czego dokonał Jehowa (por. Iz 46:1, 2; 47:11-15).