DO OGNISTEGO PIECA!

18, 19. Co się stało, gdy trzech Hebrajczyków wrzucono do rozpalonego pieca?

¹⁸ Rozwścieczony Nebukadneccar polecił sługom rozpalić piec siedem razy bardziej niż zwykle. Następnie „pewnym krzepkim mężom, pełnym energii życiowej”, kazał związać Szadracha, Meszacha i Abed-Nega oraz wrzucić ich do „rozpalonego pieca ognistego”. Słudzy wykonali rozkaz króla i wrzucili w płomienie trzech Hebrajczyków, związanych i całkowicie ubranych — być może chodziło o to, by ogień jak najszybciej ich strawił. Ale płomienie zabiły tylko pachołków Nebukadneccara (Daniela 3:19-22).

¹⁹ Tymczasem stało się coś niezwykłego. Chociaż Szadrach, Meszach i Abed-Nego byli w ognistym piecu, płomienie ich nie strawiły. Wyobraź sobie, jak zdumiony musiał być Nebukadneccar! Przecież wrzucono ich związanych w buchające płomienie, a mimo to dalej żyli. Co więcej, swobodnie się przechadzali pośród ognia! Ale Nebukadneccar dostrzegł coś jeszcze. „Czyż nie trzech krzepkich mężów wrzuciliśmy związanych w środek ognia?” — zapytał swych dostojników. „Tak, królu” — odrzekli. Wtedy Nebukadneccar wykrzyknął: „Oto ja widzę czterech krzepkich mężów, którzy przechadzają się swobodnie pośród ognia, nie doznając szkody, a czwarty wyglądem przypomina syna bogów” (Daniela 3:23-25).

20, 21. (a) Co zauważył Nebukadneccar, gdy Szadrach, Meszach i Abed-Nego wyszli z pieca? (b) Co król musiał przyznać?

²⁰ Nebukadneccar zbliżył się do drzwi ognistego pieca i zawołał: „Szadrachu, Meszachu i Abed-Nego, słudzy Boga Najwyższego, wyjdźcie i podejdźcie tutaj!” Trzej Hebrajczycy wyszli więc z ognia. Nie ulega wątpliwości, że wszyscy świadkowie tego cudu — nie wyłączając satrapów, prefektów, namiestników i wysokich urzędników — wprost osłupieli. Ci młodzi mężczyźni wyglądali tak, jak gdyby wcale nie byli w piecu! Nie przeszedł na nich swąd ognia, nawet włosy na ich głowach się nie osmaliły (Daniela 3:26, 27).

²¹ Teraz król Nebukadneccar musiał przyznać, że Jehowa jest Bogiem Najwyższym. Oświadczył: „Błogosławiony niech będzie Bóg Szadracha, Meszacha i Abed-Nega, posłał bowiem swego anioła i wyratował swoich sług, którzy mu zaufali i którzy zmienili słowo króla i wydali swe ciała, gdyż nie chcieli służyć ani oddawać czci żadnemu innemu bogu oprócz swojego Boga”. Następnie król dodał groźną przestrogę: „A przeze mnie zostaje wydany rozkaz, że ktokolwiek z każdego ludu, grupy narodowościowej albo języka będzie mówił coś złego na Boga Szadracha, Meszacha i Abed-Nega, ma zostać rozsiekany na kawałki, dom zaś jego ma być zamieniony w ustęp publiczny; nie istnieje bowiem żaden inny bóg, który potrafiłby ocalić tak jak ten”. Po tym wszystkim ci trzej Hebrajczycy znowu cieszyli się łaską króla i „powodzeniem w prowincji babilońskiej” (Daniela 3:28-30).

[Całostronicowa ilustracja na stronie 78]