Dawid żył w starożytnym Izraelu i jako młody człowiek także napotykał trudności. Przez szereg lat musiał prowadzić życie zbiega, tropiony niczym zwierzę przez króla Saula. Ciągle groziło mu śmiertelne niebezpieczeństwo. Pewnego razu zwrócił się do kapłana Achimelecha z prośbą o żywność (1 Samuela 21:1-7). Kiedy Saul dowiedział się, że ów kapłan pomógł Dawidowi, kazał uśmiercić nie tylko Achimelecha, ale także wszystkich innych kapłanów z rodzinami (1 Samuela 22:12-19). Czy potrafisz sobie wyobrazić zgryzotę Dawida, świadomego, że pośrednio przyczynił się do tej tragedii?

Podobnie Dawid nie pielęgnował urazy wobec króla Saula. Dwukrotnie miał okazję go zabić. Jednak mimo usilnych zachęt swych ludzi odpowiedział: „Jest dla mnie nie do pomyślenia, z punktu widzenia Jehowy, żebym miał uczynić tę rzecz mojemu panu, pomazańcowi Jehowy, podnosząc na niego rękę, jest on bowiem pomazańcem Jehowy”. Dawid pozostawił sprawę w rękach Boga, mówiąc: „Jako żyje Jehowa — sam Jehowa zada mu cios; albo przyjdzie jego dzień i będzie musiał umrzeć, albo pójdzie w bój i zostanie zabity”. A gdy później Saul i jego syn Jonatan ponieśli śmierć, skomponował nawet pieśń żałobną. Tak jak Józef, Dawid nie nosił w sercu urazy (1 Samuela 24:3-6; 26:7-13; 2 Samuela 1:17-27).

Dawid, będąc zbiegiem, również jak najlepiej wykorzystywał okoliczności, w których się znalazł. Mieszkając na pustkowiu Paran, razem ze swymi ludźmi bronił stad Nabala przed oddziałami grabieżczymi. „Murem byli wokół nas zarówno w nocy, jak i w dzień” — przyznał jeden z pasterzy Nabala (1 Samuela 25:16). Podczas późniejszego pobytu w Ciklag Dawid najechał miasta na południu, zamieszkiwane przez nieprzyjaciół Izraela, i w ten sposób zabezpieczył granice Judy (1 Samuela 27:8; 1 Kronik 12:20-22).

Czekaj na Jehowę

Po trzecie, uczymy się, że zamiast usiłować zmienić swe warunki za pomocą jakichś niebiblijnych metod, lepiej jest czekać na Jehowę. Uczeń Jakub napisał: „Wytrwałość niech dopełni swego dzieła, abyście byli zupełni i pod każdym względem zdrowi, w niczym nie mając braków” (Jakuba 1:4). Wytrwałość „dopełni swego dzieła”, jeśli przetrzymamy trudności bez uciekania się do niebiblijnych sposobów, żeby je skrócić. Wtedy nasza wiara zostanie wypróbowana i oczyszczona, a poza tym ujawni się jej krzepiąca moc. Józef i Dawid przejawiali tego rodzaju wytrwałość. Nie szukali rozwiązania, które by wywołało niezadowolenie Jehowy. Starali się natomiast jak najlepiej spożytkować daną sytuację. Czekali na Jehowę i dostąpili za to licznych błogosławieństw. Za ich pośrednictwem Jehowa wybawiał swój lud i mu przewodził (Rodzaju 41:39-41; 45:5; 2 Samuela 5:4, 5).

Jehowa cię wesprze

Rozmyślanie o tym, jak Józef i Dawid skutecznie radzili sobie w obliczu rozczarowań i różnych trudnych sytuacji, może wywrzeć na nas pozytywny wpływ. Chociaż dzieje tych ludzi opisano na stosunkowo niewielu stronach Biblii, ich próby trwały wiele lat. Zastanówmy się: Co pomogło tym sługom Bożym odnaleźć się w nowej sytuacji życiowej? Dzięki czemu nie utracili radości? Jakie cechy musieli w sobie rozwinąć?