1, 2. (a) W jakim ciężkim położeniu znalazł się Dawid? (b) Które psalmy przeanalizujemy?

DAWID już od jakiegoś czasu sprawuje władzę w Izraelu. Teraz znajduje się w ciężkim położeniu. Jego syn Absalom uknuł spisek i kazał obwołać się królem. Wskutek tego Dawid musi opuścić Jerozolimę. Zdradzony przez zaufanego doradcę, z garstką wiernych towarzyszy idzie boso ku Górze Oliwnej i zalewa się łzami. Później Szimej, który należy do rodziny z domu króla Saula, ciska w Dawida kamieniami, rzuca proch i mu złorzeczy (2 Sam. 15:30, 31; 16:5-14).

² Czy wskutek tej udręki Dawid umrze w smutku i hańbie? Nie, ponieważ ufa Jehowie. Wyraźnie wynika to z Psalmu 3, który skomponował w związku z tą ucieczką.

Kiedy ‛wielu powstaje przeciwko nam’

3. W jakiej sytuacji znalazł się Dawid według Psalmu 3:1, 2?

³ Dawidowi doniesiono: „Serce mężów izraelskich jest za Absalomem” (2 Sam. 15:13). Zastanawiając się, jak Absalom zdołał zjednać sobie takie poparcie, Dawid pyta: „Jehowo, czemu się namnożyło moich wrogów? Czemu wielu powstaje przeciwko mnie? Wielu mówi o mojej duszy: ‚Nie ma dla niego wybawienia u Boga’” (Ps. 3:1, 2). Sporo Izraelitów uważa, że Jehowa nie wyzwoli Dawida z nieszczęścia sprowadzonego przez Absaloma i jego oddziały.

4, 5. (a) Czego Dawid był pewien? (b) Jaka istotna myśl kryje się w słowach „Ten, który podnosi mą głowę”?

⁴ Dawid nie traci jednak otuchy, bo bezgranicznie polega na Jehowie. Śpiewa: „Ty, Jehowo, jesteś tarczą wokół mnie, chwałą moją i Tym, który podnosi mą głowę” (Ps. 3:3). Jest pewny, że Jehowa go ochroni, tak jak tarcza chroni wojownika. Ten niemłody już król ucieka z głową zasłoniętą i pochyloną z powodu upokorzenia. Ale Najwyższy odmieni jego położenie i przywróci mu chwałę. Sprawi, że król znów się wyprostuje, podniesie głowę i będzie mógł ją trzymać wysoko. Dawid woła z przekonaniem, że Bóg mu odpowie. Czy i ty żywisz takie zaufanie do Jehowy?

⁵ Słowami „Ten, który podnosi mą głowę” Dawid poświadcza, że pomocy spodziewa się od Jehowy. W innym przekładzie oddano ten fragment następująco: „Ale Ty, PANIE, jesteś moją tarczą, moją chwałą, Ty mi pozwalasz stawić czoła wrogom” (Ps. 3:4, Przekład ekumeniczny 2001). W odniesieniu do omawianego wyrażenia w pewnym komentarzu powiedziano, że „podnoszący głowę” znaczy „to samo, co dodający odwagi” (Ps. 3:4, Kruszyński, przypis). Dawid, siłą pozbawiony tronu, ma powód być przygnębiony. Jednak ‛jego głowa zostanie podniesiona’ — znów nabierze odwagi, otuchy i będzie całkowicie ufał Bogu.

‛Jehowa odpowie!’

6. Dlaczego Dawid wspomniał, że Jehowa odpowie na jego modlitwę ze swej świętej góry?

⁶ Ufając Jehowie i będąc pewnym Jego przychylności, Dawid śpiewa dalej: „Głosem swoim będę wołał do Jehowy, a on mi odpowie ze swej świętej góry” (Ps. 3:4). Na rozkaz króla Arka Przymierza, symbolizująca Bożą obecność, zostaje zabrana z powrotem na górę Syjon (odczytaj 2 Samuela 15:23-25). Słusznie zatem Dawid wspomina, że Jehowa odpowie na jego modlitwę właśnie stamtąd.

7. Dlaczego Dawid nie drżał ze strachu?

⁷ Dawid ma pewność, że nie modli się na próżno, i dlatego nie drży ze strachu. Śpiewa: „Ja zaś położę się i zasnę, i obudzę się, bo wspiera mnie Jehowa” (Ps. 3:5). Nawet w nocy, gdy niebezpieczeństwo ataku jest największe, Dawid nie boi się iść spać. Nie wątpi, że się obudzi, bo dawniejsze przeżycia utwierdzają go w przekonaniu, że zawsze może liczyć na wsparcie Boga. Również my możemy na nie liczyć, jeśli będziemy się trzymać „dróg Jehowy” i nigdy Go nie opuścimy (odczytaj 2 Samuela 22:21, 22).

8. Jak słowa z Psalmu 27:1-4 dowodzą, że Dawid polegał na Jehowie?

⁸ Ufność Dawida wyraźnie uwidacznia się w jeszcze innym jego psalmie, w którym znajdujemy następującą natchnioną wypowiedź: „Jehowa moim światłem i mym wybawieniem. Kogóż mam się lękać? Jehowa twierdzą mego życia. Kogóż mam się bać? (...) Choćby obóz rozbił przeciwko mnie namiot, serce moje bać się nie będzie. (...) O jedno poprosiłem Jehowę — właśnie tego będę wypatrywał: bym mógł mieszkać w domu Jehowy przez wszystkie dni swego życia, aby oglądać to, co jest rozkoszą Jehowy, i patrzeć z docenianiem na jego świątynię” (Ps. 27:1-4). Jeśli podzielasz uczucia tego sługi Bożego i pozwalają ci na to warunki, będziesz regularnie spotykał się z innymi czcicielami Jehowy (Hebr. 10:23-25).

9, 10. Dlaczego wypowiedź z Psalmu 3:6, 7 wcale nie oznacza, jakoby Dawid pałał żądzą zemsty?

⁹ Chociaż Absalom dopuścił się zdrady i chociaż nielojalnie postąpiło wielu innych, Dawid śpiewa: „Nie będę się lękał dziesiątek tysięcy ludzi, którzy ze wszystkich stron ustawili się w szyku przeciwko mnie. Racz powstać, Jehowo! Wybaw mnie, mój Boże! Bo uderzysz w szczękę wszystkich moich nieprzyjaciół. Połamiesz zęby niegodziwców” (Ps. 3:6, 7).

¹⁰ Król nie pała żądzą zemsty. Jeśli jego wrogowie mieliby zostać ‛uderzeni w szczękę’, uczyniłby to Bóg. Dawid własnoręcznie wykonał odpis Prawa i pamięta, że Jehowa oznajmia w nim: „Pomsta jest moja i odpłata” (Powt. Pr. 17:14, 15, 18; 32:35). I jedynie Bóg może ‛połamać zęby niegodziwców’, czyli pozbawić ich możliwości wyrządzania krzywdy. Jehowa wie, którzy ludzie są źli, gdyż „widzi, jakie jest serce” (1 Sam. 16:7). Jakże jesteśmy wdzięczni, że dodaje nam wiary i sił do opierania się największemu niegodziwcowi, Szatanowi. Wkrótce — jak ryczący, ale pozbawiony zębów lew — zostanie on zamknięty w otchłani i przeznaczony na zagładę (1 Piotra 5:8, 9; Obj. 20:1, 2, 7-10).

„Wybawienie należy do Jehowy”

11. Dlaczego powinniśmy się modlić za współwyznawców?

¹¹ Dawid jest świadomy, że jedynie Jehowa może mu zapewnić upragnione wyzwolenie. Ale nie myśli tylko o sobie. Jaki los czeka naród wybrany przez Boga? Dawid trafnie kończy swój natchniony utwór słowami: „Wybawienie należy do Jehowy. Błogosławieństwo twoje spoczywa na twym ludzie” (Ps. 3:8). Co prawda zmaga się z ogromnymi problemami, ale pamięta też o całej społeczności sług Jehowy i ufa, że Bóg będzie im błogosławił. Czy i my nie powinniśmy myśleć o współwyznawcach? Pamiętajmy o nich, prosząc Jehowę, by udzielał im swego ducha, dzięki czemu będą mogli zdobywać się na odwagę i z pełnym zaufaniem głosić dobrą nowinę (Efez. 6:17-20).

12, 13. Jaki los spotkał Absaloma i jak na to zareagował Dawid?

¹² Absalom ginie haniebną śmiercią. Stanowi to ostrzeżenie dla wszystkich, którzy chcieliby gnębić innych, zwłaszcza Bożych pomazańców, do których należał Dawid (odczytaj Przysłów 3:31-35). W pewnym momencie dochodzi do bitwy i oddziały Absaloma zostają pokonane. On sam ucieka na mule, gdy nagle jego bujne włosy wplątują się w rozwidlone gałęzie potężnego drzewa. Absalom zawisa — jeszcze żyje, ale nie może nic zrobić. Wówczas Joab wbija trzy drzewca w jego serce i w ten sposób zadaje mu śmierć (2 Sam. 18:6-17).

¹³ Czy Dawid cieszy się na wieść o tym, co spotkało jego syna? Bynajmniej. Chodzi w tę i z powrotem, płacze i woła: „Synu mój, Absalomie, synu mój, synu mój, Absalomie! Obym to ja umarł zamiast ciebie, Absalomie, synu mój, synu mój!” (2 Sam. 18:24-33). Dopiero po słowach Joaba opanowuje swą bezdenną rozpacz. Jakże tragiczny koniec spotkał Absaloma, który zaślepiony ambicją postanowił walczyć przeciwko ojcu — pomazańcowi Jehowy — i przez to ściągnął na siebie zagładę! (2 Sam. 19:1-8; Prz. 12:21; 24:21, 22).