Dawid przypomniał Saulowi, jak pokonał lwa i niedźwiedzia. Czy się przechwalał? Nie. Dobrze wiedział, komu zawdzięcza te zwycięstwa. Oświadczył: „Jehowa, który mnie wyratował z łapy lwa i z łapy niedźwiedzia — on mnie wyratuje z ręki tego Filistyna”. Saul w końcu ustępuje i mówi: „Idź i niech Jehowa będzie z tobą” (1 Samuela 17:37).

Czy chciałbyś mieć taką wiarę jak Dawid? Zwróć uwagę, że nie była ona po prostu przejawem idealizmu. Jego zaufanie do Boga wynikało z wiedzy i doświadczenia. Znał Jehowę jako kochającego Obrońcę i Tego, który dotrzymuje obietnic. Jeśli chcemy zbudować podobną wiarę, musimy stale uczyć się o Nim z Biblii. Gdy żyjemy zgodnie z tą wiedzą i dostrzegamy, że przynosi to dobre rezultaty, nasza wiara staje się coraz silniejsza (Hebrajczyków 11:1).

Odpowiedź Dawida dowodzi jego wielkiej wiary. Wyobraź sobie, jak ten młody człowiek woła do Goliata: „Ty przychodzisz do mnie z mieczem i z włócznią, i z oszczepem, lecz ja przychodzę do ciebie z imieniem Jehowy Zastępów, Boga izraelskich szeregów bojowych, któremu urągałeś”. Dawid rozumiał, że siła fizyczna i broń nie mają wielkiego znaczenia. Goliat okazał brak szacunku Jehowie Bogu i On zamierzał na to zareagować. Jak ujął to Dawid, „bitwa należy do Jehowy” (1 Samuela 17:45-47).

Dawid nie był ślepy na to, jak potężny i dobrze uzbrojony jest Goliat. Nie pozwolił jednak, by go to sparaliżowało. Uniknął błędu, który popełnił Saul i jego żołnierze. Nie porównywał się z Goliatem. Skupiał się na tym, jak wypada on w porównaniu z Jehową. Wprawdzie ten blisko trzymetrowy olbrzym górował nad innymi mężczyznami, ale cóż znaczył w zestawieniu z Najwyższym w całym wszechświecie? Tak naprawdę nie był niczym więcej niż robakiem — i to takim, którego Jehowa właśnie zamierzał unicestwić!