1, 2. (a) Jak niektóre religie w chrześcijaństwie zdobywają zwolenników? (b) Jaką metodą nauczania posługiwał się Jezus? (Mat. 11:28-30).

W ROKU 1985 na znak oddania się Jehowie ochrzczono 189 800 osób stających się Jego chrześcijańskimi świadkami. Znaczy to, że na każdy dzień przypadało przeciętnie 520 ochrzczonych. W jaki sposób wszyscy ci ludzie powzięli decyzję zgłoszenia się do chrztu? Czy przybyli na jakieś zebrania masowe, posłuchali kaznodziei umiejącego odwołać się do uczuć i potem pod wpływem emocji opowiedzieli się „za Chrystusem”? Takie właśnie spotkania organizują niektóre wyznania protestanckie i ruchy przebudzenia religijnego. Czy jednak w taki sposób zdobywał zwolenników sam Chrystus?

² Kiedy starannie przeanalizujemy publiczną działalność Jezusa, nie stwierdzimy, iżby grał na czyichś uczuciach. Czy na przykład przyciągał słuchaczy muzyką lub specjalnie przygotowanym chórem? Albo czy posługiwał się zręcznie chwytami psychologicznymi, żeby wywołać poczucie winy, a potem skłonić zebranych do wypróżnienia kieszeni? Przeciwnie, jego sposób nauczania pobudzał ludzi do myślenia i wyciągania wniosków. Ponieważ większość słuchaczy była Żydami, więc mieli już pewne wiadomości zaczerpnięte z Pism Hebrajskich. Toteż mógł skłaniać ich do rozumowania opartego na posiadanej wiedzy, żeby potrafili rozpoznać w nim Mesjasza (Mateusza, rozdziały 5-7; Łuk. 13:10-21).

3. Skąd wiemy, że Paweł swoim nauczaniem nie rozbudzał jedynie emocji?

³ Podobnie było z Pawłem. Zdaniem niektórych brakowało mu talentu krasomówczego, ale umiał odwoływać się do zdolności wyciągania logicznych wniosków (Dzieje 20:7-9; 2 Kor. 10:10; 11:6). Napisał wszak: „Upraszam was przez zmiłowanie Boże, bracia, żebyście składali swe ciała na ofiarę żywą, przyjemną Bogu — na świętą służbę pełnioną waszą zdolnością rozumowania. (...) przemieńcie się przez przeobrażenie umysłu [starajcie się o przemianę waszych myśli, Romaniuk], abyście sami dla siebie sprawdzili, co jest dobrą i przyjemną, i doskonałą wolą Boga” (Rzym. 12:1, 2).

4. Jakie kroki musi poczynić każdy, zanim będzie mógł być ochrzczony jako Świadek Jehowy?

⁴ Dzisiaj też do chrztu, czyli całkowitego zanurzenia w wodzie, dopuszczane są osoby, które studiowały Pismo Święte i starannie rozważały jego nauki, zanim uczyniły ten poważny krok (Dzieje 17:11, 12). Nie podjęły pochopnej decyzji pod wpływem wzruszenia. Przeciwnie, przed zgłoszeniem się do chrztu systematycznie chodziły na zebrania chrześcijańskie, żeby nabyć dokładnej wiedzy o Jehowie Bogu i Jego zamierzeniach urzeczywistnianych za pośrednictwem Jezusa Chrystusa (Hebr. 10:25). Brały już regularnie udział w chrześcijańskiej służbie kaznodziejskiej, dzieląc się z innymi dobrą nowiną o Królestwie (Dzieje 5:42; 1 Kor. 9:16).

Toteż w celu naśladowania Jezusa „bezustannie” potrzeba wytrwałości. Dlatego oddanie się Bogu jest niełatwą decyzją; nie powinno więc być przelotnym kaprysem. Mimo to niektórzy kilka miesięcy lub lat po chrzcie odchodzą od prawdy. Czym można to wytłumaczyć?

11. Z jakich przyczyn niektórzy mogli nie wytrwać na drodze prawości?

¹¹ Prawdopodobnie ten i ów potraktował chrzest raczej emocjonalnie niż z pełną rozwagą. Inni być może oczekiwali szybkich rezultatów i zdobyli się na samolubne, krótkoterminowe oddanie. Bez względu na to, jaka była przyczyna, utracili silną więź z Jehową. Nie ‛patrzyli pilnie’ na swego Wzorodawcę, Jezusa Chrystusa (Hebr. 12:1, 2). Skutkiem tego ich miłość do Boga zanikła, a ich prawość wkrótce się załamała. A dlaczego tak ważnym czynnikiem jest również miłość? Ponieważ tylko ona stanowi mocną podstawę trwałego oddania się Jehowie (Marka 12:30, 31; 1 Jana 4:7, 8, 16; 5:3).