Niemałą rolę w wywoływaniu depresji odgrywa brak szacunku dla samego siebie. U niektórych chrześcijan może on być następstwem nieszczęśliwego dzieciństwa. Prawdą jest, że doznane w przeszłości krzywdy pod względem fizycznym, emocjonalnym, ewentualnie seksualnym mogły pozostawić głębokie blizny w psychice, ale w niczym nie umniejsza to wartości danego człowieka.

Nie lada zaszczytem jest też możliwość stania się „współpracownikami Bożymi” przez uczestniczenie w chrześcijańskiej działalności pozyskiwania uczniów (1 Koryntian 3:9; Mateusza 28:19, 20). Sporo sług Bożych ogarniętych depresją przekonało się, że praca ta sprzyja odzyskaniu poczucia własnej godności. „Nawet gdy już zostałam chrześcijanką, czułam się nic niewarta”, wyznała Marie. Mimo to wytrwale głosiła i pewnego dnia napotkała młodą kobietę cierpiącą wskutek jakiegoś uszkodzenia mózgu. Rozmówczyni chciała bliżej poznać Biblię. „Potrzebny jej był ktoś, kto miałby do niej cierpliwość, gdyż nauka przychodziła jej z trudem”, wyjaśniła Marie. „Dzięki temu, że musiałam jej poświęcać tyle uwagi, zapominałam o sobie i swoich słabościach. Potrzebowała mojej pomocy, a ja zrozumiałam, iż w sile Jehowy potrafię ją wesprzeć. Widok jej chrztu niezmiernie podniósł mnie na duchu. Wzrosło moje poczucie godności, a głęboka depresja ustąpiła na dobre”. Ileż prawdy jest w słowach, że „kto obficie poi drugich, sam będzie obficie napojony”! (Przysłów 11:25).

Wiele osób ogarniętych przygnębieniem mimo wszystko przeżywa to, co pewna cierpiąca na silną depresję chrześcijanka, która wyznała: „Wkładam dużo wysiłku w sprzątanie, gotowanie i okazywanie gościnności, ale wystarczy się obrócić, i już z powodu błahego niedociągnięcia zadręczam się wyrzutami”. Takie nierozsądne obwinianie się mocno podkopuje poczucie własnej wartości.

A jak się zachować w razie popełnienia poważnego błędu? Może czujesz się jak król Dawid, który z powodu swoich uchybień, a nawet grzechu, ‛przez cały dzień chodził pogrążony w smutku’.

Ponadto u podstaw braku poczucia własnej wartości, a nawet przeświadczenia, że się zostało odrzuconym, mogą leżeć nieporozumienia w kontaktach z drugimi oraz nadmierna troska o ich uznanie. Wskutek niedoskonałości ktoś z grona współwyznawców może się do ciebie odezwać w sposób, który uznasz za niedelikatny lub nieżyczliwy. Wiele nieporozumień zdołasz jednak wyjaśnić przez zwykłe przedstawienie danej osobie, jak odebrałeś jej wypowiedź (por. Mateusza 5:23, 24). A Salomon radził: „Nie zważaj także na wszystko, co się mówi”. Dlaczego? „Wie bowiem twoje serce, że i ty często złorzeczyłeś innym” (Kaznodziei 7:21, 22, Bw). Nie spodziewaj się nierealistycznie doskonałości po samym sobie ani po swych stosunkach z niedoskonałymi ludźmi. Bądź skory do przebaczania i znoś drugich (Kolosan 3:13).