Występujące w Chrześcijańskich Pismach Greckich słowo diádema jest tłumaczone we współczesnych przekładach na „diadem”. Zawsze symbolizuje godność królewską, zarówno rzeczywistą, jak i taką, którą ktoś sobie uzurpuje. „Wielki smok barwy ognistej” (Szatan Diabeł) ma diadem na każdej ze swych siedmiu głów (Obj 12:3, 9). Diadem zdobi też każdy z dziesięciu rogów symbolicznej siedmiogłowej „bestii wychodzącej z morza” (Obj 13:1). Jezus Chrystus, zwany Wiernym i Prawdziwym, ma na głowie „wiele diademów”; otrzymał je od Jehowy, który ma prawo udzielania władzy i mocy (Obj 19:11-13; 12:5, 10).

Najdawniejsze korony miały zapewne postać diademu (hebr. nézer), prostej opaski, która początkowo prawdopodobnie służyła do przytrzymywania długich włosów, a później zaczęła być używana jako królewska ozdoba głowy nawet wśród ludów noszących krótkie włosy. Takie diademy widać na rzeźbach z Egiptu, Niniwy i Persepolis. W późniejszych czasach robiono je w różnych kolorach i wzorach, w zależności od pozycji noszących je osób. Mogły mieć ok. 5 cm szerokości i być wykonane z lnu, jedwabiu, a nawet srebra czy złota, oraz wysadzane drogimi kamieniami. Czasami zakładano je na miękkie nakrycie głowy. Z obręczy niektórych diademów promieniście rozchodziły się na zewnątrz ramiona.

Hebrajskie słowo nézer, tłumaczone na „diadem” (2Kn 23:11), może też oznaczać coś wybranego, oddzielonego lub poświęconego — np. arcykapłan miał na sobie „znak poświęcenia, olejek do namaszczania od swego Boga” (Kpł 21:10-12; por. Pwt 33:16, przyp. w NW). Biorąc pod uwagę to znaczenie słowa nézer, w Przekładzie Nowego Świata słusznie oddano je jako „znak poświęcenia”, gdy odnosi się do złotej płytki umocowanej na zawoju arcykapłana. Wypisano na niej słowa: „Świętość należy do Jehowy” (Wj 29:6; 39:30, przyp. w NW; por. BT; Kpł 8:9).