Życie i służba Jezusa
Jezus wysyła 70 ewangelizatorów
NASTAŁA jesień 32 roku n.e. i minęły trzy lata od chrztu Jezusa. Niedawno obchodził z uczniami w Jeruzalem doroczne Święto Namiotów i najwidoczniej przebywa jeszcze gdzieś w pobliżu. Ostatnie sześć miesięcy służby Jezus spędza przeważnie na terenie Judei albo po drugiej stronie Jordanu — w okręgu Perei. Obszar ten również trzeba opracować.
Wprawdzie po święcie Paschy w roku 30 Jezus przez jakieś osiem miesięcy głosił w Judei, ale gdy rok później w czasie tego święta Żydzi usiłowali go zabić, przez następne półtora roku nauczał prawie wyłącznie w Galilei. W tym okresie po raz pierwszy powołał do istnienia dużą, dobrze wyszkoloną grupę głosicieli. Teraz podejmuje w Judei końcową zakrojoną na szeroką skalę kampanię kaznodziejską.
Najpierw Jezus wybiera do tego celu 70 uczniów i rozsyła ich po dwóch. W ten sposób tworzy łącznie 35 par głosicieli Królestwa, mających opracować przydzielony teren. Wyruszają oni do wszystkich miast i miejscowości, do których później zamierza udać się Jezus, widocznie w towarzystwie apostołów.
Jezus nie kieruje tych siedemdziesięciu do synagog, poleca im natomiast wstępować do prywatnych mieszkań, wyjaśniając: „Gdziekolwiek wejdziecie do domu, mówcie najpierw: ‛Pokój temu domowi’. A jeśli tam będzie przyjaciel pokoju, wasz pokój spocznie na nim”. Co mają głosić? Chrystus wyjaśnia: „Stale mówcie: ‛Przybliżyło się do was Królestwo Boże’”. O działalności owych 70 ewangelizatorów w dziele pt. Matthew Henry’s Commentary czytamy: „Gdzie tylko zaszli, wszędzie tak jak ich Mistrz głosili od domu do domu”.
Wskazówki udzielone przez Jezusa 70 głosicielom są podobne do rad, które dał 12 apostołom, gdy mniej więcej rok wcześniej rozsyłał ich do służby kaznodziejskiej w Galilei. Przygotowując uczniów do przedstawiania ludziom orędzia, Syn Boży nie tylko ostrzega ich, że spotkają się ze sprzeciwem, lecz także obdarza ich zdolnością uzdrawiania chorych. Kiedy potem sam Jezus przybędzie do danej miejscowości, wielu zapragnie spotkać się z Mistrzem, którego uczniowie potrafią dokonywać takich cudów.
Służba kaznodziejska wspomnianej siedemdziesiątki oraz następujące po niej wizyty Jezusa trwają stosunkowo krótko. Niebawem 35 par głosicieli Królestwa wraca do Jezusa. „Panie”, mówią z radością, „nawet demony zmuszone są podporządkować się nam wskutek użycia twojego imienia”. Takie budujące sprawozdanie ze służby niewątpliwie ożywia Jezusa, bo odpowiada: „Oglądałem Szatana już spadającego z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę, abyście deptali po wężach i skorpionach”.
Jezus wie, że gdy w czasie końca zostanie ustanowione Królestwo Boże, Szatan i jego demony będą wyrzuceni z nieba. A teraz możliwość wypędzania niewidzialnych demonów, dana zwykłym ludziom, stanowi dodatkowe zapewnienie o tym przyszłym wydarzeniu. Dlatego o mającym dopiero nastąpić usunięciu Szatana z nieba mówi on jako o nieodwracalnym fakcie. Ale wzmiankę o udzieleniu siedemdziesięciu ewangelizatorom mocy deptania węży i skorpionów również należy rozumieć w sensie symbolicznym. Jezus podkreśla jednak: „Nie cieszcie się z tego, iż duchy zmuszone są wam się podporządkować, ale to niech was cieszy, że wasze imiona zapisano w niebiosach”.
Jezus wielce się raduje i publicznie wysławia swego Ojca za posłużenie się tymi pokornymi sługami w tak niezwykły sposób. Zwracając się do uczniów, mówi: „Szczęśliwe są oczy, które oglądają to, co wy oglądacie. Powiadam wam bowiem: Wielu proroków i królów pragnęło widzieć to, co wy oglądacie, a nie ujrzeli, i słyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli”. Łukasza 10:1-24; Mateusza 10:1-42; Objawienie 12:7-12.
◆ Gdzie Jezus głosił w pierwszych trzech latach swej służby? Na jakim terenie działa przez ostatnie sześć miesięcy?
◆ Gdzie Jezus wysyła 70 uczniów, aby szukali ludzi?
◆ Dlaczego Jezus oświadczył, że widział Szatana już spadającego z nieba?
◆ W jakim sensie owych 70 deptało węże i skorpiony?