NIKT nie zaprzeczy, że rodzice mają bardzo trudne zadanie. Ale powstrzymując się od karcenia syna lub córki, jeszcze bardziej je sobie utrudniają. Dlaczego? Ponieważ 1) dzieci nie wyrastają wtedy z niesfornych zachowań, co wyczerpuje rodziców, i 2) bez konsekwentnego korygowania dzieci czują się zagubione.

Tymczasem zrównoważone, oparte na miłości karcenie może odpowiednio kształtować sposób myślenia i kręgosłup moralny dzieci. Zapewni im również poczucie bezpieczeństwa w okresie wchodzenia w dorosłość i brania na siebie odpowiedzialności.

W BIBLII CZYTAMY: „Głupota jest przywiązana do serca chłopca” (Przysłów 22:15).

Chociaż dzieci potrafią być bardzo miłe i grzeczne, to jednak mają też skłonność do niemądrych wybryków. Dlatego potrzebują karcenia (Przysłów 13:24). Jeśli nie zaakceptujesz tego faktu, trudno ci będzie należycie wywiązywać się z zadań rodzica.

W BIBLII CZYTAMY: „Nie szczędź chłopcu karcenia” (Przysłów 23:13).

Nie musisz się obawiać, że wyważone karcenie zaszkodzi dzieciom albo że po latach będą mieć do ciebie urazę. Dyscyplinowanie ich w duchu miłości może nauczyć je pokornie przyjmować skorygowanie, a umiejętność ta przyda im się również w dorosłym życiu (Hebrajczyków 12:11).

W BIBLII CZYTAMY: „Co człowiek sieje, to będzie też żąć” (Galatów 6:7).

Rodzice siłą rzeczy chcą chronić swoje dzieci. To dobry odruch, ale znowu potrzebna jest równowaga. Nie pomagasz dzieciom, jeśli „ratujesz” je przed konsekwencjami ich błędów albo stajesz za nimi murem, kiedy nauczyciel lub inny dorosły zwraca ci uwagę na ich poważne niedopisanie. Traktuj takie osoby raczej jako swoich sprzymierzeńców. W ten sposób uczysz dziecko poszanowania dla czyjegoś autorytetu, również twojego (Kolosan 3:20).