Niemniej misjonarze dalej nie mogli znaleźć kwatery. „Wyglądało na to, że nasza działalność dobiega końca” — wspomina brat Watson. „Ale Jehowa przyszedł nam z pomocą”. W przeddzień wyjazdu na zgromadzenie na Guamie pewien człowiek zapytał wieczorem misjonarzy, czy nie chcieliby wynająć domu. Nie znaleźliby chyba odpowiedniejszego obiektu: zbudowany z betonu, mógł przetrzymać napór tajfunów, a ponadto było w nim dosyć miejsca zarówno do mieszkania, jak i na urządzanie zebrań.

Ksiądz użył też swych wpływów, by wymówiono misjonarzom mieszkanie, a znalezienie nowego wydawało się niemożliwe. Ponieważ zabronił ludziom wynajmowania przybyszom czegokolwiek, bracia tymczasowo zakwaterowali żony w hotelu, sami zaś zamieszkali w szopie o wymiarach 3,5 na 4 metry, w której zapadała się podłoga.