Dzięki czemu cząsteczka DNA może być tak dokładnie kopiowana? Kluczowe znaczenie mają cztery zasady azotowe, oznaczane literami A, T, G oraz C. Zasady te tworzą pary, czyli szczeble w drabinie DNA, wiążąc się ze sobą według reguły komplementarności: A zawsze łączy się z T, a G pasuje tylko do C. Jeżeli wiemy, jakie zasady występują w jednej nici łańcucha DNA, to od razu wiemy też, jak będzie wyglądała druga. Na przykład jeśli po jednej stronie są zasady GTCA, to naprzeciw muszą się znaleźć CAGT. Chociaż zasady różnią się od siebie wielkością, to gdy połączą się w pary, wszystkie szczeble drabiny DNA mają jednakową długość.
Po odkryciu tych faktów uczeni uświadomili sobie kolejną zdumiewającą cechę DNA: cząsteczka ta idealnie nadaje się do kopiowania. Kiedy enzymatyczny aparat replikacyjny rozplecie łańcuch DNA na dwie nici, pobiera z jądra komórki elementy budulcowe i właśnie dzięki regule komplementarności do każdej z nich może dobudować brakującą nić.
DNA przypomina więc książkę, którą można bez końca kopiować. W czasie przeciętnego ludzkiego życia cząsteczka ta zostaje powielona z zadziwiającą dokładnością jakieś 10 000 000 000 000 000 razy28.