⁶ Drugi przykład dotyczył pewnej kobiety. Jezus powiedział: „Któraż niewiasta, jeśli ma dziesięć drachm, a zgubi jedną drachmę, nie zapala lampy i nie zamiata domu, i nie szuka starannie, aż ją znajdzie? A znalazłszy, zwołuje przyjaciółki i sąsiadki, mówiąc: ‚Radujcie się ze mną, gdyż znalazłam drachmę, którą zgubiłam’. Tak samo, mówię wam, wśród aniołów Bożych powstaje radość z jednego grzesznika, który okazuje skruchę” (Łukasza 15:8-10).

7. Jakie dwie wskazówki zawierają przykłady o zaginionej owcy i zgubionej monecie?

⁷ Czego możemy się nauczyć z tych zwięzłych przykładów? Wskazują one, 1) jakie uczucia powinniśmy żywić wobec tych, którzy osłabli, i 2) co winniśmy czynić, żeby im pomóc. Przeanalizujmy te dwie sprawy.

Kobieta szukała zgubionej monety, jak gdyby nie miała ich więcej. W obu wypadkach to, co zaginęło, w dalszym ciągu było dla właściciela cenne. Co nam to uzmysławia?

9. Co ilustruje troska pasterza i kobiety z omawianych przykładów?

⁹ Zwróćmy uwagę na wnioski wysnute przez Jezusa: „Tak samo będzie więcej radości w niebie z jednego grzesznika okazującego skruchę” oraz „Tak samo, mówię wam, wśród aniołów Bożych powstaje radość z jednego grzesznika, który okazuje skruchę”. A zatem troska pasterza i wspomnianej kobiety w pewnym stopniu odzwierciedla uczucia Jehowy i Jego niebiańskich stworzeń. Podobnie jak zaginiona owca i moneta pozostały cenne dla swych właścicieli, tak samo cenni są w oczach Jehowy ci, którzy zbłądzili i stracili kontakt z ludem Bożym (Jeremiasza 31:3). Mogą oni być słabi duchowo, ale niekoniecznie zbuntowani. Mimo utraty sił zapewne w jakiejś mierze dalej spełniają wymagania Jehowy (Psalm 119:176; Dzieje 15:29). Dlatego jak to bywało w przeszłości, Jehowa nie śpieszy się, by ‛odrzucić ich sprzed swego oblicza’ (2 Królów 13:23).

10, 11. (a) Jak powinniśmy się zapatrywać na tych, którzy się oddalili od zboru? (b) Jak według dwóch przykładów Jezusa możemy uzewnętrzniać swą troskę o takie osoby?

¹⁰ Wzorem Jehowy i Jezusa jesteśmy głęboko zasmuceni sytuacją osób, które osłabły i nie utrzymują kontaktu ze zborem chrześcijańskim (Ezechiela 34:16; Łukasza 19:10). Uważamy je za owce zaginione — a nie na zawsze stracone. Nie myślimy sobie: „Po co się przejmować jedną słabą osobą. Zbór dobrze sobie radzi bez niej”. Przeciwnie, na tych, którzy nie mają kontaktu ze zborem, lecz chcą wrócić, patrzymy tak jak Jehowa — wciąż są dla nas cenni.

¹¹ Jak jednak moglibyśmy uzewnętrzniać swe uczucia? Z dwóch podanych przykładów Jezusa wynika, że możemy to robić, 1) wykazując inicjatywę, 2) przejawiając delikatność i 3) pałając gorliwością. Przeanalizujmy te czynniki po kolei.