KOLCZYK

Ozdoba zawieszana w przekłutym płatku ucha lub nosie, nierzadko mająca kształt obręczy. Hebrajskie słowo nézem określa zarówno kolczyk do ucha, jak i do nosa (Wj 32:2; Prz 11:22). Niekiedy — choć nie zawsze — kontekst pozwala ustalić, o jaką ozdobę chodzi (por. Rdz 24:47 z 35:4; Eze 16:12). Kolczyki noszone w uszach i nosie często tylko nieznacznie się od siebie różniły.

Kolczyki do nosa umieszczano w jednej z jego bocznych ścianek lub w przegrodzie nosowej; zazwyczaj stanowiły ozdobę kobiet (Rdz 24:22, 30, 47; Iz 3:21), ale z niektórych przekładów wynika, że wśród Ismaelitów nosili je również mężczyźni (Sdz 8:24-26).

Chociaż kolczyki do nosa wykonywano głównie ze złota, niekiedy wykorzystywano też inne materiały, np. srebro. Bywało, że ozdabiano je koralikami, kawałkami korala szlachetnego lub cennymi kamieniami w formie wisiorków. Kolczyki takie mogły mieć od 2,5 do 7,5 cm średnicy. Ponieważ zwisały nad ustami, w czasie jedzenia trzeba je było przytrzymywać.

W Przysłów 11:22 kobietę piękną z wyglądu, lecz odrzucającą rozsądek przyrównano do „złotego kolczyka do nosa tkwiącego w ryju świni”.