Dopiero gdy zachorowałam, nauczyłam się ich właściwych nazw: malleus, incus i stapes. Stapes, czyli strzemiączko, jest ostatnim elementem aparatu przewodzącego w uchu środkowym. Otoskleroza zwykle atakuje właśnie strzemiączko, a w miarę jego twardnienia przenoszone przez nie drgania do płynu w uchu wewnętrznym stają się coraz słabsze. Następstwem tego jest postępujące upośledzenie słuchu w wyniku zaburzeń w przewodnictwie fal dźwiękowych. To upośledzenie przewodzenia wskutek otosklerozy strzemiączkowej zazwyczaj można usunąć operacyjnie.

Wkrótce zrozumiałam, na czym polega upośledzenie słuchu w wyniku zaburzeń przewodnictwa. Chodzi po prostu o to, że przewodzenie drgań przez ucho środkowe blokuje jakaś przeszkoda. Jeśli jednak nerw słuchowy funkcjonuje normalnie, można się spodziewać, że operacja da pomyślne rezultaty. Na szczęście funkcjonowanie mego nerwu słuchowego nie było upośledzone.

Usunięcie strzemiączka

Wyobrażałam sobie, że podczas operacji nic nie będę słyszała, ale było zupełnie inaczej. Zastosowano znieczulenie miejscowe i słyszałam głośne szmery, gdy lekarz — posługując się mikroskopem i wprowadzając instrumenty do przewodu słuchowego — usuwał strzemiączko i zastępował je protezą z drutu. W chwilę później, leżąc jeszcze na stole operacyjnym, usłyszałam nagle głos czysty jak dzwon. To lekarz mówił coś do pielęgniarki. Potem rzekł do mnie: „No i jak się pani czuje?” „Wszystko słyszę!” — krzyknęłam. Ostrzegł mnie jednak, że wkrótce z powodu obrzęku w uchu słuch mi się pogorszy i dopiero po upływie kilku tygodni nastąpi odczuwalna poprawa.

Przed wyjściem z sali operacyjnej wręczył mi plastikowy pojemniczek z moim strzemiączkiem.

[Ilustracje na stronie 21]

[Patrz publikacja]

Operacja strzemiączka

Faza 1: strzemiączko zaatakowane przez otosklerozę

Faza 2: usunięcie strzemiączka

Faza 3: zastąpienie strzemiączka protezą z drutu