Watykan złożył następujące oświadczenie: „Co tydzień w dniu, który [Kościół] nazwał dniem Pańskim [niedzielą], przywołuje on na pamięć zmartwychwstanie Pana”. Ponadto: „Obchodząc największą uroczystość Wielkanocy, upamiętnia również każdego roku zmartwychwstanie Pana” (Dokumenty Soboru Watykańskiego II).

Po śmierci apostołów Jezusa utarł się pogląd, że w okresie Paschy należałoby zachowywać post (teraz znany jako Wielki Post), po którym następowałoby święto. Tak czy owak zrodził się pomysł upamiętniania w ten sposób zmartwychwstania Chrystusa.

Inne nazwy tego święta, francuska pâques lub włoska pasqua wywodzą się ze starohebrajskiego słowa pesach, „przejście”. W chrześcijaństwie twierdzi się, że Wielkanoc zastąpiła to żydowskie święto. Zapomina się jednak, o fakcie, że Jezus ustanowił w miejsce żydowskiej Paschy nie Wielkanoc, tylko Wieczerzę Pamiątki.

Historyk Sokrates doszedł do następującego wniosku: „Wydaje mi się, że Wielkanoc dostała się do Kościoła poprzez jakieś stare praktyki, podobnie zresztą jak wiele innych zwyczajów”. Mnóstwo tradycji wielkanocnych rzeczywiście wywodzi się z „jakichś starych praktyk” — praktyk narodów oddających cześć bożkom. Duchowny katolicki Francis X. Weiser przyznał: „Niektóre tradycje ludowe związane z Wielkim Postem i Wielkanocą wywodzą się ze starożytnych obrzędów, odprawianych przez ludy pierwotne”. Początkowo te rytuały wiosenne miały na celu „odstraszanie demonów zimy”.

Czy jednak Kościół nie zakazywał swym nowo nawróconym członkom przestrzegania zwyczajów pogańskich? W książce Curiosities of Popular Customs (Osobliwości zwyczajów ludowych) czytamy: „Pierwotny Kościół zawsze nadawał chrześcijańskie znaczenie pogańskim obrzędom, których nie dało się wykorzenić. W wypadku Wielkanocy zamiana ta była szczególnie łatwa. Radość towarzysząca wschodzącemu słońcu i odrodzeniu natury z zimowej martwoty przemieniła się w radość ze wschodzącego Słońca sprawiedliwości po powstaniu Chrystusa z grobu”.