BIBLIOTEKA INTERNETOWA Strażnicy
BIBLIOTEKA INTERNETOWA
Strażnicy
polski
  • BIBLIA
  • PUBLIKACJE
  • ZEBRANIA
  • Pamiętaj o swoim Wspaniałym Stwórcy!
    Strażnica — 1999 | 15 listopada
    • Pamiętaj o swoim Wspaniałym Stwórcy!

      „Pamiętaj więc o swoim Wspaniałym Stwórcy (...) zanim zaczną nadchodzić dni nieszczęsne” (KAZNODZIEI 12:1).

      1. Jak młodzi ludzie oddani Bogu powinni pragnąć wykorzystywać swą młodość i siły?

      JEHOWA udziela swym sługom sił potrzebnych do wykonywania Jego woli (Izajasza 40:28-31). Czyni to niezależnie od ich wieku. Ale oddani Bogu młodzi ludzie powinni szczególnie pragnąć mądrze wykorzystywać swą młodość i siły, biorąc sobie do serca wezwanie „zgromadzającego”, czyli Salomona, króla starożytnego Izraela. Nawoływał on: „Pamiętaj więc o swoim Wspaniałym Stwórcy w dniach swego wieku młodzieńczego, zanim zaczną nadchodzić dni nieszczęsne, czyli przyjdą lata, gdy powiesz: ‚Nie mam w nich upodobania’” (Kaznodziei 1:1; 12:1).

      2. Jak powinny postępować dzieci oddanych Bogu chrześcijan?

      2 Udzielona przez Salomona zachęta do pamiętania o Wspaniałym Stwórcy w czasie młodości była pierwotnie skierowana do młodych mężczyzn i kobiet w Izraelu. Przychodzili oni na świat jako członkowie narodu oddanego Jehowie. A co powiedzieć o dzieciach dzisiejszych chrześcijan oddanych Bogu? Bez wątpienia one również muszą pamiętać o swoim Wspaniałym Stwórcy. Okażą Mu w ten sposób szacunek i same odniosą pożytek (Izajasza 48:17, 18).

      Piękne przykłady z przeszłości

      3. Jaki dobry przykład dali Józef, Samuel i Dawid?

      3 Wielu młodych opisanych w Biblii dało dobry przykład pamiętania o swoim Wspaniałym Stwórcy. Od najmłodszych lat czynił tak Józef, syn Jakuba. Kiedy żona Potyfara usiłowała go uwieść i skłonić do niemoralności, stanowczo odmówił, po czym oświadczył: „Jakże mógłbym dopuścić się tej wielkiej niegodziwości i zgrzeszyć przeciwko Bogu?” (Rodzaju 39:9). Również Lewita Samuel pamiętał o swoim Stwórcy, i to nie tylko w dzieciństwie, ale przez całe życie (1 Samuela 1:22-28; 2:18; 3:1-5). Podobnie można powiedzieć o Dawidzie, młodzieńcu z Betlejem. Dał on dowód, iż ufa Bogu, gdy stanął przed filistyńskim olbrzymem Goliatem i rzekł: „Ty przychodzisz do mnie z mieczem i z włócznią, i z oszczepem, lecz ja przychodzę do ciebie z imieniem Jehowy Zastępów, Boga izraelskich szeregów bojowych, któremu urągałeś. Dzisiaj Jehowa wyda cię w moją rękę, a ja z całą pewnością cię zabiję i odetnę ci głowę; (...) i pozna cała ziemia, że istnieje Bóg Izraela. I cały ten zbór się dowie, że nie mieczem i nie włócznią wybawia Jehowa, gdyż bitwa należy do Jehowy, i on wyda was w naszą rękę”. Wkrótce potem Goliat leżał martwy, a Filistyni rzucili się do ucieczki (1 Samuela 17:45-51).

      4. (a) Skąd wiadomo, że izraelska dziewczynka przebywająca w syryjskiej niewoli oraz młody król Jozjasz pamiętali o swym Wspaniałym Stwórcy? (b) Jak 12-letni Jezus dowiódł, że pamięta o swoim Stwórcy?

      4 Inną młodą osobą, która pamiętała o Wspaniałym Stwórcy, była izraelska dziewczynka, przebywająca w niewoli. Dała piękne świadectwo żonie Naamana, dowódcy wojska syryjskiego, dzięki czemu udał się on do proroka Bożego, został uleczony z trądu i zaczął czcić Jehowę (2 Królów 5:1-19). Czyste wielbienie Jehowy popierał też odważnie młody król Jozjasz (2 Królów 22:1 do 23:25). Ale najlepszy przykład pamiętania w młodości o Wspaniałym Stwórcy dał Jezus z Nazaretu. Rozważmy, co się wydarzyło, kiedy miał 12 lat. Rodzice zabrali go do Jerozolimy na święto Paschy. W drodze powrotnej spostrzegli, że nie ma go wśród bliskich, więc wrócili, by go poszukać. Trzeciego dnia znaleźli go w świątyni, gdzie omawiał z nauczycielami kwestie biblijne. Na pytanie strapionej matki odrzekł: „Czyż musieliście mnie szukać? Czy nie wiecie, że ja mam być w domu mego Ojca?” (Łukasza 2:49). Jezus z pożytkiem zdobywał cenne informacje o sprawach duchowych, przebywając w świątyni, ‛domu swego Ojca’. Obecnie takimi dogodnymi miejscami do nabywania dokładnej wiedzy o Wspaniałym Stwórcy są Sale Królestwa Świadków Jehowy.

      Pamiętaj o Jehowie już teraz!

      5. Wyjaśnij własnymi słowami, o czym zgromadzający mówi w Księdze Kaznodziei 12:1.

      5 Osoba całym sercem oddana Jehowie pragnie jak najwcześniej podjąć służbę dla Niego i trwać w niej do końca życia. Ale jakie widoki ma przed sobą ktoś, kto marnotrawi lata młodości, bo zapomina o Stwórcy? Zgromadzający oświadczył pod natchnieniem Bożym: „Pamiętaj więc o swoim Wspaniałym Stwórcy w dniach swego wieku młodzieńczego, zanim zaczną nadchodzić dni nieszczęsne, czyli przyjdą lata, gdy powiesz: ‚Nie mam w nich upodobania’” (Kaznodziei 12:1).

      6. Co dowodzi, że sędziwy Symeon oraz Anna pamiętali o swym Wspaniałym Stwórcy?

      6 Nikt nie ma upodobania w ‛nieszczęsnych dniach’ starości. A jednak sędziwi ludzie pamiętający o Bogu zachowują radość. Na przykład Symeon, będąc w świątyni, wziął na ręce malutkiego Jezusa i uradowany powiedział: „Teraz, Wszechwładny Panie, zwalniasz swego niewolnika w pokoju, zgodnie ze swym oznajmieniem, gdyż moje oczy ujrzały twoje narzędzie wybawienia, które przygotowałeś na oczach wszystkich ludów, światło ku usunięciu zasłony z narodów, jak również chwałę twego ludu, Izraela” (Łukasza 2:25-32). O Stwórcy nie zapominała też 84-letnia Anna. Nigdy nie opuszczała świątyni. Była w niej również wtedy, gdy przyniesiono tam Jezusa. „W tejże godzinie, podszedłszy, zaczęła składać podziękowania Bogu oraz mówić o dziecku wszystkim oczekującym wyzwolenia Jerozolimy” (Łukasza 2:36-38).

      7. W jakiej sytuacji są osoby, które się zestarzały w służbie Bożej?

      7 Nowożytni Świadkowie Jehowy, którzy w służbie dla Boga się zestarzeli, mogą cierpieć wskutek problemów i ograniczeń podeszłego wieku. Jakże jednak są szczęśliwi i jakże my cenimy ich wierną służbę! Mają „radość z Jehowy”, ponieważ wiedzą, że dał On wyraz swej nieograniczonej władzy nad ziemią i ustanowił Jezusa Chrystusa potężnym niebiańskim Królem (Nehemiasza 8:10). Teraz jest czas, aby młodzi i starzy usłuchali napomnienia: „Młodzieńcy, a także dziewice, starcy wraz z chłopcami. Niech wysławiają imię Jehowy, bo samo jego imię jest niezrównanie wzniosłe, dostojeństwo jego przewyższa ziemię i niebo” (Psalm 148:12, 13).

      8, 9. (a) Dla kogo „dni nieszczęsne” są szczególnie przykre i z jakiego powodu? (b) Jak byś wyjaśnił słowa z Księgi Kaznodziei 12:2?

      8 ‛Nieszczęsne dni’ starości są przykre, wręcz przytłaczające, dla tych, którzy nie zważają na Wspaniałego Stwórcę ani nie rozumieją Jego chwalebnych zamierzeń. Brak im duchowego spojrzenia, pomagającego znosić trudności podeszłego wieku i udręki trapiące ludzkość od czasu zrzucenia Szatana z nieba (Objawienie 12:7-12). Słusznie więc zgromadzający usilnie nas zachęca do pamiętania o Stwórcy, „zanim ściemnieją słońce i światło, i księżyc, i gwiazdy, a powrócą chmury, potem zaś ulewa” (Kaznodziei 12:2). Co znaczą te słowa?

      9 Salomon przyrównał okres młodości do pory letniej w Palestynie — na bezchmurnym niebie świeci wtedy słońce albo księżyc i gwiazdy. Wszystko widać w jasnym świetle. Starość natomiast jest jak tamtejsza chłodna, deszczowa zima, kiedy to na człowieka wciąż spadają ulewy problemów (Hioba 14:1). Jakież byłoby to smutne, gdyby ktoś znał Stwórcę, ale Mu nie służył w „lecie” swego życia! W „zimie”, czyli w starości, wszystko nabiera mrocznego wyglądu — zwłaszcza dla osób, które nie wykorzystały w młodości okazji do służenia Jehowie, ponieważ zmierzały do bezwartościowych celów. Dlatego bez względu na wiek ‛całkowicie podążajmy za Jehową’, tak jak wierny Kaleb, lojalny towarzysz proroka Mojżesza (Jozuego 14:6-9).

      Skutki starzenia się

      10. Co oznaczają: (a) „stróże domu”? (b) „mężowie pełni energii życiowej”?

      10 Następnie Salomon zwraca uwagę na trudności „w dniu, gdy drżą stróże domu i uginają się mężowie pełni energii życiowej, i przestają pracować niewiasty mielące, gdyż ich ubyło, a wyglądające przez okna stwierdzają, że jest ciemno” (Kaznodziei 12:3). „Dom” oznacza tu ciało ludzkie (Mateusza 12:43-45; 2 Koryntian 5:1-8). „Stróże” to ramiona i dłonie, które zapewniają mu ochronę i zaspokajają jego potrzeby. W starszym wieku często drżą wskutek osłabienia, nerwowości czy chorób. „Mężowie pełni energii życiowej”, a więc nogi, nie stanowią już silnej podpory, lecz osłabione, uginają się, tak iż człowiek ledwie nimi powłóczy. Czy jednak nie patrzymy z radością na sędziwych współwyznawców, którzy przychodzą na chrześcijańskie zebrania?

      11. Czym są symboliczne „niewiasty mielące” oraz „wyglądające przez okna”?

      11 A jak rozumieć to, że „przestają pracować niewiasty mielące, gdyż ich ubyło”? Chodzi o zęby, których jest już niewiele albo nie ma ich wcale, bo wypadły lub się popsuły. Przeżuwanie twardego pokarmu staje się trudne, wręcz niemożliwe. „Wyglądające przez okna” symbolizują zaś zdolność widzenia i oczy, które tracą blask lub zupełnie gasną.

      12. (a) W jakim sensie „zamknęły się drzwi na ulicę”? (b) Co myślisz o sędziwych głosicielach Królestwa?

      12 Zgromadzający ciągnie dalej: „I zamknęły się drzwi na ulicę, gdy cichnie odgłos mielącego młyna, a człowiek wstaje na głos ptaka i wszystkie córki pieśni wydają cichy głos” (Kaznodziei 12:4). „Drzwi”, to znaczy usta, rzadko kiedy — jeśli w ogóle — otwierają się, by wyrazić, co jest w „domu”, czyli we wnętrzu starych ludzi, którzy nie służą Bogu (porównaj Hioba 41:14). Nic już nie wydostaje się stamtąd na „ulicę” życia publicznego. A jak jest z gorliwymi sędziwymi głosicielami Królestwa? Może wolno chodzą od domu do domu i z trudem się wypowiadają, ale z całą pewnością wysławiają Jah! (Psalm 113:1).

      13. Jak zgromadzający opisuje inne kłopoty ludzi starszych, co jednak można powiedzieć o chrześcijanach w podeszłym wieku?

      13 „Cichnie odgłos mielącego młyna”, gdyż pokarm przeżuwają bezzębne już dziąsła. Poza tym człowiek stary nie zasypia głębokim snem, przeszkadza mu nawet świergot ptaka. Niewiele też śpiewa i nie potrafi już dźwięcznie zanucić melodii. „Wszystkie córki pieśni” — nuty — „wydają cichy głos”. Osoba w starszym wieku słabo słyszy muzykę i śpiew innych. Jednakże sędziwi pomazańcy i ich towarzysze, których część także jest już niemłoda, wznoszą swój głos, wysławiając Boga pieśniami na chrześcijańskich zebraniach. Bardzo się cieszymy, że są wśród nas i wychwalają Jehowę w zborze! (Psalm 149:1).

      14. Jakie obawy dręczą sędziwych ludzi?

      14 Jakże smutny jest los starców, zwłaszcza tych, którzy lekceważą Stwórcę! Zgromadzający mówi: „Ponadto lękają się już tego, co wysokie, a na drodze są trwogi. I okrywa się kwieciem drzewo migdałowe, i wlecze się konik polny, i pękają kapary, gdyż człowiek idzie do swego długotrwałego domu, po ulicy zaś chodzą płaczący” (Kaznodziei 12:5). Wiele sędziwych osób, stojąc na szczycie schodów, boi się, że spadnie. Nawet patrzenie na coś wysokiego może ich przyprawiać o zawrót głowy. A gdy muszą wyjść na zatłoczone ulice, lękają się krzywd i napaści ze strony złodziei.

      15. W jakim sensie „okrywa się kwieciem drzewo migdałowe” i „wlecze się konik polny”?

      15 Ponadto u starszego człowieka „okrywa się kwieciem drzewo migdałowe”, co zapewne znaczy, że siwieją mu włosy, stają się śnieżnobiałe i wypadają niczym białe płatki migdałowca. Kiedy starzec „wlecze się” przygarbiony, z rękami spuszczonymi lub opartymi na biodrach i z łokciami wysuniętymi do tyłu, przypomina konika polnego. Jeżeli ktokolwiek z nas trochę odpowiada temu opisowi, niech inni wiedzą, że należymy do energicznych, ruchliwych zastępów szarańczy Jehowy! (Zobacz Strażnicę z 1 maja 1998 roku, strony 8-13).

      16. (a) Na co wskazuje ‛pękanie kaparów’? (b) Czym jest „długotrwały dom” i jakie bywają oznaki zbliżającej się śmierci?

      16 Starsza osoba traci też apetyt, nawet jeśli pokarm przypomina smakowite kapary. Owoce te od dawna służą do pobudzania łaknienia. Wzmianka o ‛pękaniu kaparów’ oznacza, że i one nie potrafią wzniecić niknącego apetytu starca. Wszystko to wskazuje na jego zbliżanie się do „długotrwałego domu” — do grobu. Pozostanie tam na zawsze, jeżeli w swym życiu zapomniał o Stwórcy i postępował tak niegodziwie, iż Bóg nie będzie o nim pamiętał podczas zmartwychwstania. O zbliżającej się śmierci staruszka świadczy także jego smętny głos i żałosne wzdychanie dobywające się zza drzwi, czyli z jego ust.

      17. W jakim sensie zostaje usunięty „srebrny sznur” i co może symbolizować „złota czasza”?

      17 Jesteśmy zachęcani do pamiętania o Stwórcy, „zanim zostanie usunięty srebrny sznur i rozbije się złota czasza, i stłucze się dzban u źródła, i roztrzaska się koło do czerpania wody z cysterny” (Kaznodziei 12:6). „Srebrnym sznurem” może być rdzeń kręgowy. Jeśli ten cudowny szlak impulsów biegnących do mózgu ulegnie nieodwracalnemu uszkodzeniu, człowiekowi grozi niechybna śmierć. „Złota czasza” to zapewne połączony z rdzeniem kręgowym mózg, umieszczony w czaszce. Jest niezmiernie cenny, podobnie jak złoto; ustanie jego funkcji oznacza śmierć.

      18. Co przedstawia „dzban u źródła” i co się dzieje po jego stłuczeniu?

      18 „Dzbanem u źródła” jest serce. Przyjmuje ono strumień krwi i przekazuje ją z powrotem do całego organizmu. Z chwilą śmierci serce przypomina stłuczony dzban przy źródle. Nie może nabrać, utrzymać ani przepompować krwi niezbędnej do odżywiania i pokrzepiania ciała. ‛Roztrzaskane koło do czerpania wody z cysterny’ już się nie obraca, wskutek czego ustaje obieg życiodajnej krwi. W ten sposób Jehowa wyjawił Salomonowi istnienie układu krążenia — znacznie wcześniej, niż dowiódł tego XVII-wieczny lekarz William Harvey.

      19. Jak w chwili śmierci człowieka spełniają się słowa z Księgi Kaznodziei 12:7?

      19 Zgromadzający dodaje: „Wtedy proch wraca do ziemi, tak jak był, duch zaś wraca do prawdziwego Boga, który go dał” (Kaznodziei 12:7). Gdy „roztrzaska się koło do czerpania wody”, ciało człowieka wraca do prochu ziemi, z którego było pierwotnie uczynione (Rodzaju 2:7; 3:19). Dusza umiera, ponieważ pochodzący od Boga duch, czyli siła życiowa, wraca do Stwórcy i u Niego pozostaje (Ezechiela 18:4, 20; Jakuba 2:26).

      Jaka przyszłość czeka tych, którzy pamiętają?

      20. O co modlił się Mojżesz słowami Psalmu 90:12?

      20 Salomon dobitnie wykazał, jak ważne jest pamiętanie o naszym Wspaniałym Stwórcy. Dzisiejsze życie, stosunkowo krótkie i pełne trosk, to na pewno nie wszystko, czego mogą się spodziewać ci, którzy pamiętają o Jehowie i z całej duszy spełniają Jego wolę. Bez względu na to, czy są młodzi, czy starzy, wykazują usposobienie wzorowane na Mojżeszu, który prosił w modlitwie: „Pokaż nam, jak liczyć nasze dni w taki sposób, byśmy mogli uzyskać serce mądre”. Ten pokorny prorok Boży gorąco pragnął, żeby Jehowa nauczył cały lud izraelski i jego samego, jak mają przejawiać mądrość, ceniąc sobie ‛dni swych lat’ i korzystając z nich w sposób cieszący się Jego uznaniem (Psalm 90:10, 12).

      21. Co musimy czynić, by liczyć swe dni ku chwale Jehowy?

      21 Zwłaszcza młodzi chrześcijanie powinni być zdecydowani usłuchać wezwania zgromadzającego i stale pamiętać o swoim Stwórcy. Mają niezwykłą sposobność pełnienia dla Niego świętej służby! Niemniej jeśli wszyscy, bez względu na wiek, nauczymy się w tym „czasie końca” liczyć swe dni ku chwale Jehowy, będziemy mogli to robić przez całą wieczność (Daniela 12:4; Jana 17:3). Aby tak się stało, musimy oczywiście pamiętać o swoim Wspaniałym Stwórcy. Musimy także spełniać całą swą powinność wobec Boga.

  • Czy spełniasz całą swą powinność wobec Boga?
    Strażnica — 1999 | 15 listopada
    • Czy spełniasz całą swą powinność wobec Boga?

      „Prawdziwy Bóg podda wszelki uczynek osądzeniu w związku z każdą ukrytą rzeczą, czy to dobrą, czy złą” (KAZNODZIEI 12:14).

      1. Jakiego wsparcia Jehowa udziela swemu ludowi?

      JEHOWA wspiera tych, którzy pamiętają o Nim jako o Wspaniałym Stwórcy. Przez swe natchnione Słowo przekazuje im niezbędną wiedzę, żeby mogli Mu się w pełni podobać. Udziela swego świętego ducha, który pomaga im spełniać Jego wolę i ‛wydawać owoc we wszelkim dobrym dziele’ (Kolosan 1:9, 10). Ponadto za pośrednictwem „niewolnika wiernego i roztropnego” zapewnia im pokarm duchowy i teokratyczne przewodnictwo (Mateusza 24:45-47). A zatem słudzy Boży wykonujący wolę Jehowy i prowadzący doniosłe dzieło głoszenia dobrej nowiny o Królestwie doświadczają licznych przejawów błogosławieństwa z nieba (Marka 13:10).

      2. Jakie pytania mogą się wyłaniać w związku ze służbą dla Jehowy?

      2 Prawdziwi chrześcijanie z radością zajmują się świętą służbą dla Jehowy. Niektórzy jednak mogą ulegać zniechęceniu i sądzić, że ich trud nie ma większego sensu. Na przykład oddane Bogu osoby nieraz mogą się zastanawiać, czy rzeczywiście warto tak szczerze się wysilać. Kiedy głowa domu rozmyśla o studium rodzinnym lub o innych zajęciach teokratycznych, może czasem zadawać sobie pytania: „Czy Jehowa naprawdę jest zadowolony z tego, co robimy? Czy spełniamy całą swą powinność wobec Boga?” W znalezieniu odpowiedzi pomogą mądre słowa zgromadzającego.

      Czy wszystko jest marnością?

      3. Co w myśl Księgi Kaznodziei 12:8 może być największą marnością?

      3 Można by pomyśleć, że słowa mędrca nie brzmią zachęcająco ani dla młodych, ani dla starych. „‚Największa marność!’ — rzekł zgromadzający. ‚Wszystko jest marnością’” (Kaznodziei 12:8). W gruncie rzeczy przykładem skrajnej marności jest życie człowieka, który w młodości lekceważył swego Wspaniałego Stwórcę, zestarzał się, nie pełniąc dla Niego służby, i w końcu osiągnął tylko jedno — sędziwy wiek. W jego wypadku wszystko jest marnością, czyli pustką, nawet jeśli w tym świecie, podległym mocy niegodziwca, Szatana Diabła, zdobył przed śmiercią bogactwo i sławę (1 Jana 5:19).

      4. Dlaczego można powiedzieć, że nie wszystko jest marnością?

      4 Nie wszystko jednak jest marnością dla tych, którzy gromadzą sobie skarby w niebie, wiernie służąc Jehowie (Mateusza 6:19, 20). Mają oni mnóstwo owocnej pracy w dziele Pańskim, a ich trud w żadnym razie nie jest daremny (1 Koryntian 15:58). Czy jednak jako oddani Bogu chrześcijanie jesteśmy w tych dniach ostatnich pilnie zajęci zleconym przez Niego zadaniem? (2 Tymoteusza 3:1). A może przyswoiliśmy sobie styl życia podobny do większości sąsiadów? Mogą oni pobożnie praktykować jakąś religię, regularnie chodząc do miejsc kultu i starając się stosować do nakazów swej wiary. Rzecz jasna nie są głosicielami orędzia o Królestwie. Nie posiedli też dokładnego poznania, więc nie wiedzą, że żyjemy w „czasie końca”, i nie mają poczucia powagi chwili (Daniela 12:4).

      5. Co powinniśmy uczynić, jeśli główną troską w naszym życiu stały się sprawy dnia codziennego?

      5 O tych krytycznych czasach Jezus Chrystus powiedział: „Jakie bowiem były dni Noego, taka też będzie obecność Syna Człowieczego. Bo jacy byli w owych dniach przed potopem — jedli i pili, mężczyźni się żenili, a kobiety wydawano za mąż, aż do dnia, gdy Noe wszedł do arki, i nie zwrócili na nic uwagi, aż przyszedł potop i zmiótł ich wszystkich — tak będzie z obecnością Syna Człowieczego” (Mateusza 24:37-39). Nie ma nic złego w umiarkowanym jedzeniu i piciu, a małżeństwo to związek, który założył sam Bóg (Rodzaju 2:20-24). Gdybyśmy jednak doszli do wniosku, że takie powszednie dążenia stały się naszą główną troską, czyż nie powinniśmy tego przedstawić Bogu w modlitwie? Jehowa potrafi nam pomóc zabiegać najpierw o sprawy Królestwa, czynić to, co właściwe, i spełniać wobec Niego całą swą powinność (Mateusza 6:33; Rzymian 12:12; 2 Koryntian 13:7).

      Oddanie się Bogu a powinność wobec Niego

      6. W jakiej istotnej dziedzinie niektórzy ochrzczeni chrześcijanie nie spełniają swej powinności wobec Boga?

      6 Niektórzy ochrzczeni chrześcijanie muszą się żarliwie modlić, ponieważ w swym życiu nie spełniają powinności, jakie przyjęli na siebie z chwilą oddania się Bogu. Ostatnimi laty rokrocznie przyjmuje chrzest przeszło 300 000 osób, ale nie znajduje to odbicia w tempie wzrostu ogólnej liczby aktywnych Świadków Jehowy. Część głosicieli Królestwa przestała oznajmiać dobrą nowinę. A przecież zanim ktoś zostanie ochrzczony, musi mieć znaczący udział w chrześcijańskiej służbie kaznodziejskiej. Jest więc świadomy zlecenia, które Jezus dał wszystkim swoim naśladowcom: „Idźcie (...) i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem” (Mateusza 28:19, 20). Jeżeli ochrzczony chrześcijanin przestał być aktywnym świadkiem na rzecz Boga i Chrystusa, choć nie zmusiły go do tego żadne nadzwyczajne ograniczenia związane ze stanem zdrowia lub innymi czynnikami, na które nie ma wpływu, to nie spełnia całej swej powinności wobec Wspaniałego Stwórcy (Izajasza 43:10-12).

      7. Dlaczego musimy regularnie uczestniczyć w spotkaniach religijnych?

      7 Starożytni Izraelici byli narodem oddanym Bogu i ze względu na przymierze Prawa mieli wobec Jehowy pewne zobowiązania. Na przykład wszyscy mężczyźni musieli być obecni na trzech dorocznych świętach. Ponadto jeśli ktoś rozmyślnie nie obchodził Paschy, ponosił śmierć (Liczb 9:13; Kapłańska 23:1-43; Powtórzonego Prawa 16:16). Chcąc spełniać swe powinności wobec Boga, Izraelici jako członkowie oddanego Mu ludu mieli uczestniczyć w zgromadzeniach religijnych (Powtórzonego Prawa 31:10-13). Prawo nie mówiło: „Czyńcie tak, jeśli uda wam się to uwzględnić w życiu”. Dla dzisiejszych sług oddanych Jehowie tamto wymaganie dodaje znaczenia słowom Pawła: „Zważajmy jedni na drugich, żeby się pobudzać do miłości i do szlachetnych uczynków, nie opuszczając naszych wspólnych zebrań, jak to niektórzy mają w zwyczaju, ale zachęcając się nawzajem, i to tym bardziej, gdy widzicie przybliżanie się dnia” (Hebrajczyków 10:24, 25). Regularne zgromadzanie się ze współwyznawcami należy do naszych chrześcijańskich powinności wobec Boga.

      Podejmuj życiowe decyzje z rozwagą!

      8. Dlaczego ochrzczony młody człowiek powinien z modlitwą przeanalizować swe zaangażowanie w świętą służbę?

      8 Jeżeli jesteś oddaną Jehowie młodą osobą, wiedz, że gdy na pierwszym miejscu w życiu postawisz sprawy Królestwa, zaznasz obfitych błogosławieństw (Przysłów 10:22). Być może dzięki modlitwie i starannemu planowaniu chociaż młode lata zdołasz spędzić w jakieś gałęzi służby pełnoczasowej. Dasz tym znakomity dowód pamiętania o Wspaniałym Stwórcy. W przeciwnym razie twój czas i uwagę mogą pochłonąć sprawy materialne. Niewykluczone też, że tak jak większość ludzi zawrzesz dość wcześnie małżeństwo i zaciągniesz długi, żeby nabyć różne dobra. Albo zaabsorbuje cię zyskowna kariera. A jeśli zdecydujesz się na dzieci, przyjmiesz na siebie obowiązki rodzinne na dziesiątki lat (1 Tymoteusza 5:8). Zapewne nie zapomniałeś o Wspaniałym Stwórcy, bądź jednak mądry i pamiętaj, że planowanie lub nieplanowanie w młodym wieku prawdopodobnie odbije się na całym twoim życiu dorosłym. Po latach, spoglądając wstecz, możesz żałować, że nie przeznaczyłeś choćby części swych młodych lat na większy udział w świętej służbie dla naszego Wspaniałego Stwórcy. Dlaczego więc nie miałbyś właśnie teraz rozważyć z modlitwą swych planów na przyszłość, aby z satysfakcją pełnić w młodości świętą służbę dla Jehowy?

      9. Jakie możliwości otwierają się przed kimś, kto się zestarzał, a przed laty miał w zborze odpowiedzialne zadania?

      9 Rozważmy inny przykład — mężczyzny, który niegdyś usługiwał jako pasterz „trzody Bożej” (1 Piotra 5:2, 3). Z jakichś względów sam zrezygnował z przywilejów. To prawda, że się postarzał i może trudniej mu uczestniczyć w służbie Bożej. Ale czy nie mógłby ponownie się ubiegać o przywileje teokratyczne? Ileż błogosławieństw przysporzyłby innym, gdyby przyjął na siebie więcej obowiązków w zborze! A ponieważ nikt nie żyje tylko dla siebie, brat, który ku chwale Boga poszerza zakres swej służby, raduje też przyjaciół i bliskich (Rzymian 14:7, 8). I co najważniejsze, Jehowa nie zapomni o naszych wysiłkach w Jego dziele (Hebrajczyków 6:10-12). Co zatem może nam pomóc pamiętać o Wspaniałym Stwórcy?

      Co pomaga pamiętać o Wspaniałym Stwórcy

      10. Dlaczego zgromadzający był świetnie przygotowany do wyjaśnienia, co pomaga pamiętać o Wspaniałym Stwórcy?

      10 Zgromadzający był znakomicie przygotowany do wyjaśnienia, co pozwala pamiętać o Wspaniałym Stwórcy. Jehowa niegdyś wysłuchał jego modlitw i obdarzył go nadzwyczajną mądrością (1 Królów 3:6-12). Salomon wnikliwie się przyglądał wszelkim sprawom, jakimi zajmują się ludzie, i został pobudzony przez Boga do utrwalenia swoich spostrzeżeń dla pożytku innych. Napisał: „A prócz tego, że zgromadzający stał się mądry, nieustannie też uczył lud wiedzy, a także przemyśliwał i starannie badał, by zestawić wiele przysłów. Zgromadzający starał się znaleźć miłe słowa i napisać właściwe słowa prawdy” (Kaznodziei 12:9, 10).

      11. Dlaczego powinniśmy przyjąć mądre rady Salomona?

      11 W greckiej Septuagincie fragment ten brzmi następująco: „A ponadto, ponieważ kaznodzieja był mądry, ponieważ uczył ludzi mądrości; żeby ucho uchwyciło to, co jest stosowne w przypowieściach, kaznodzieja pilnie szukał, by znaleźć przyjemne słowa i rzetelne pismo — słowa prawdy” (na podstawie The Septuagint Bible, Charlesa Thomsona). Salomon starał się więc poruszyć serca czytelników miłymi słowami oraz naprawdę interesującymi i godnymi uwagi sprawami. Jego rady zawarte w Piśmie Świętym powstały pod wpływem ducha świętego, dlatego możemy bez zastrzeżeń je przyjąć i uznać ich mądrość (2 Tymoteusza 3:16, 17).

      12. Wyjaśnij własnymi słowami, o czym zgromadzający mówi w Księdze Kaznodziei 12:11, 12.

      12 Choć w czasach Salomona nie dysponowano znanymi dziś nowoczesnymi metodami drukarskimi, już wtedy istniało mnóstwo ksiąg. Jak należało traktować tę literaturę? On sam napisał: „Słowa mędrców są jak ościenie, a do wbitych gwoździ podobni są ci, którzy się zajmują zbiorami wypowiedzi; dał je jeden pasterz. Jeśli chodzi o cokolwiek oprócz nich, mój synu, usłuchaj przestrogi: Sporządzaniu wielu ksiąg nie ma końca, a nadmierne oddawanie się im męczy ciało” (Kaznodziei 12:11, 12).

      13. Dlaczego słowa osób odznaczających się zbożną mądrością są jak ościenie i kogo przyrównano do „wbitych gwoździ”?

      13 Słowa osób posiadających zbożną mądrość przypominają ościenie. W jakim sensie? Otóż skłaniają czytelników lub słuchaczy do robienia postępów zgodnie z otrzymanymi mądrymi pouczeniami. Ci zaś, którzy „się zajmują zbiorami wypowiedzi”, czyli naprawdę mądrymi i cennymi słowami, są podobni do „wbitych gwoździ”, a więc mocno utwierdzeni. Chodzi zapewne o to, że swymi dobrymi radami, odzwierciedlającymi mądrość Jehowy, potrafią też utwierdzić i umocnić czytelników bądź słuchaczy. Jeżeli jesteś bogobojnym ojcem lub matką, czyż nie powinieneś starannie wpajać tej mądrości w serce i umysł dziecka? (Powtórzonego Prawa 6:4-9).

      14. (a) Jakim książkom nie warto ‛nadmiernie się oddawać’? (b) Głównie jakiej literaturze powinniśmy poświęcać uwagę i dlaczego?

      14 Jak jednak rozumieć wypowiedź Salomona na temat ksiąg? W przeciwieństwie do Słowa Jehowy niezliczone tomy świeckich książek zawierają tylko mądrość ludzką, która w znacznej mierze odzwierciedla sposób myślenia Szatana Diabła (2 Koryntian 4:4). „Nadmierne oddawanie się” im nie przynosi więc trwałego pożytku, a ogromna ich część może wręcz szkodzić pod względem duchowym. Dlatego wzorem Salomona rozmyślajmy nad tym, co o życiu mówi Słowo Boże. Umocni to naszą wiarę i przybliży nas do Jehowy. Przesadne zajmowanie się inną literaturą i przyjmowanie pouczeń z innych źródeł potrafi człowieka wyczerpać. Takie pisma mogą mieć szczególnie zły wpływ, gdy przedstawiają świeckie rozumowanie sprzeczne ze zbożną mądrością — mogą rujnować wiarę w Boga i w Jego zamierzenia. Pamiętajmy więc, że najpożyteczniejszymi pismami zarówno z czasów Salomona, jak i współczesnych są te, które wyrażają mądrość „jednego pasterza”, Jehowy Boga. Udostępnił On 66 ksiąg Pisma Świętego, zasługujących na naszą niezwykłą uwagę. Biblia i pomocne publikacje ‛wiernego niewolnika’ pomagają osiągnąć „poznanie Boga” (Przysłów 2:1-6).

      Cała nasza powinność wobec Boga

      15. (a) Jak byś wyraził myśli zawarte w słowach Salomona o „całej powinności człowieka”? (b) Co powinniśmy czynić, by spełniać całą swą powinność wobec Boga?

      15 Podsumowując swe dociekania, zgromadzający, Salomon, oświadczył: „Konkluzja sprawy, po wysłuchaniu wszystkiego, jest następująca: Bój się prawdziwego Boga i przestrzegaj jego przykazań. Na tym bowiem polega cała powinność człowieka. Bo prawdziwy Bóg podda wszelki uczynek osądzeniu w związku z każdą ukrytą rzeczą, czy to dobrą, czy złą” (Kaznodziei 12:13, 14). Zdrowa bojaźń przed Wspaniałym Stwórcą, czyli głęboki respekt dla Niego, uchroni nas i zapewne nasze rodziny przed obraniem niebezpiecznego postępowania, którym moglibyśmy sprowadzić na siebie i swych bliskich ogromne trudności i zgryzoty. Stosowna bojaźń przed Bogiem jest czysta, jest też początkiem mądrości i poznania (Psalm 19:9; Przysłów 1:7). Chcąc więc spełniać „całą powinność” wobec Boga, musimy zabiegać o wnikliwość opartą na natchnionym Słowie Bożym i we wszystkim stosować zawarte w nim rady. Nie chodzi oczywiście o sporządzenie listy takich powinności, lecz o to, by zawsze postępować zgodnie z wolą Boga, a napotkane problemy życiowe rozwiązywać z pomocą Pisma Świętego.

      16. Jakiego osądu dokona Jehowa?

      16 Musimy zdawać sobie sprawę z tego, że nic nie uchodzi uwagi naszego Wspaniałego Stwórcy (Przysłów 15:3). „Bóg podda wszelki uczynek osądzeniu”. Najwyższy osądzi wszystko, nawet sprawy ukryte przed oczami ludzkimi. Świadomość tego może nas pobudzać do przestrzegania Jego przykazań. Jednakże najsilniejszym bodźcem powinna być miłość do naszego niebiańskiego Ojca, co apostoł Jan wyraził następująco: „Miłość do Boga polega na tym, że przestrzegamy jego przykazań; a przecież jego przykazania nie są uciążliwe” (1 Jana 5:3). Skoro przykazania Boże służą naszej trwałej pomyślności, przestrzeganie ich jest nie tylko stosowne, ale ze wszech miar mądre. Nie jest uciążliwe dla tych, którzy kochają Wspaniałego Stwórcę. Tacy pragną spełniać całą swą powinność wobec Boga.

      Spełniaj całą swą powinność

      17. Jak będziemy postępować, jeśli naprawdę pragniemy spełniać całą swą powinność wobec Boga?

      17 Jeżeli jesteśmy mądrzy i naprawdę pragniemy spełniać całą swą powinność wobec Boga, to oprócz przestrzegania Jego przykazań będziemy odczuwać głęboką bojaźń przed wywołaniem Jego niezadowolenia. „Bojaźń przed Jehową jest początkiem mądrości”, a ci, którzy trzymają się Jego przykazań, „odznaczają się dobrą wnikliwością” (Psalm 111:10; Przysłów 1:7). Postępujmy więc mądrze i bądźmy posłuszni Jehowie we wszystkim. Jest to niezbędne zwłaszcza teraz, w trakcie obecności Króla Jezusa Chrystusa, który dokona rychłego sądu jako wyznaczony przez Boga Sędzia (Mateusza 24:3; 25:31, 32).

      18. Czego możemy oczekiwać, spełniając całą swą powinność wobec Jehowy Boga?

      18 Bóg przygląda się każdemu z nas. Czy mamy usposobienie duchowe, czy raczej ulegamy świeckim skłonnościom, które osłabiają naszą więź z Jehową? (1 Koryntian 2:10-16; 1 Jana 2:15-17). Wszyscy — młodzi i starzy — czyńmy, co w naszej mocy, by podobać się Wspaniałemu Stwórcy. Jeśli okazujemy Mu posłuszeństwo i przestrzegamy Jego przykazań, to odrzucimy marności przemijającego starego świata. Dzięki temu zachowamy nadzieję na życie wieczne w obiecanym przez Boga nowym systemie rzeczy (2 Piotra 3:13). Jakże wspaniałe perspektywy mają przed sobą ci, którzy spełniają całą swą powinność wobec Boga!

Publikacje w języku polskim (1960-2026)
Wyloguj
Zaloguj
  • polski
  • Udostępnij
  • Ustawienia
  • Copyright © 2025 Watch Tower Bible and Tract Society of Pennsylvania
  • Warunki użytkowania
  • Polityka prywatności
  • Ustawienia prywatności
  • JW.ORG
  • Zaloguj
Udostępnij