‛Jesteśmy waszymi współpracownikami’

4, 5. (a) Do czego Paweł przyrównał zbór i dlaczego ten przykład jest trafny? (b) Jak przykład użyty przez Pawła powinien kształtować nasz sposób oceniania i traktowania innych?

⁴ Jehowa przekazał „darom w ludziach” pewną miarę władzy w zborze. Starsi rzecz jasna nie chcą jej nadużywać, ale dobrze wiedzą, że łatwo mogłoby im się to przydarzyć wskutek niedoskonałości. Jak zatem mają się zapatrywać na swą pozycję względem reszty trzody? Rozważmy przykład użyty przez Pawła. Omówiwszy cel rozdania „darów w ludziach”, apostoł napisał: „Przez miłość wzrastajmy we wszystkim ku temu, który jest głową, ku Chrystusowi. Z niego całe ciało, harmonijnie zespolone i doprowadzone do współdziałania przez każdy staw dający to, co potrzebne — zgodnie z funkcjonowaniem każdego poszczególnego członka w należnej mierze — przyczynia się do wzrostu ciała ku budowaniu siebie w miłości” (Efezjan 4:15, 16). Apostoł przyrównał więc cały zbór, zarówno starszych, jak i wszystkie pozostałe osoby, do ludzkiego ciała. Dlaczego ten przykład jest trafny?

⁵ Ciało człowieka ma wiele członków, lecz tylko jedną głowę. Nie zawiera jednak niczego — mięśnia, nerwu czy żyły — niepotrzebnego. Każda cząstka jest cenna i przyczynia się do zdrowia i piękna całości. Podobnie na zbór składa się wiele różnych członków, z których każdy, czy to młody, czy stary, krzepki czy wątły, może mieć wkład w jego ogólną pomyślność i piękno (1 Koryntian 12:14-26). Nikt nie powinien sądzić, że się nie liczy. Z drugiej wszakże strony nikt nie może się wywyższać, ponieważ wszyscy — i pasterze, i owce — należą do ciała, którego jedyną głową jest Chrystus. Paweł kreśli w ten sposób obraz serdecznej miłości, troski i szacunku — przymiotów, które winniśmy okazywać sobie nawzajem. Pamiętanie o tym pomoże starszym zachowywać równowagę i z pokorą patrzeć na swe miejsce w zborze.

6. Jak Paweł, mimo swego apostolskiego autorytetu, przejawiał pokornego ducha?

⁶ „Dary w ludziach” nie próbują zawładnąć życiem ani wiarą współwyznawców. Paweł, choć cieszył się autorytetem jako apostoł, skromnie oznajmił Koryntianom: „Nie jakobyśmy byli panami waszej wiary, lecz jesteśmy współpracownikami ku waszej radości, bo stoicie właśnie dzięki swej wierze” (2 Koryntian 1:24). Nie zamierzał kontrolować wiary ani życia braci. Nie widział zresztą takiej potrzeby, ufał przecież tym wiernym mężczyznom i kobietom i był przeświadczony, że należą do organizacji Jehowy, gdyż pragną postępować właściwie. Dlatego wspominając o sobie i o swym towarzyszu, Tymoteuszu, Paweł niejako powiedział: ‛Naszym zadaniem jest współpraca z wami, abyście służyli Bogu z radością’ (2 Koryntian 1:1). Ileż w tym pokory!

7. Jak pokorni starsi zapatrują się na swą rolę w zborze i o czym są przeświadczeni, jeśli chodzi o ich współpracowników?

⁷ „Dary w ludziach” mają dziś to samo zadanie. Są ‛współpracownikami ku naszej radości’. Pokorni starsi zdają sobie sprawę, iż nie do nich należy ustalanie, ile ktoś potrafi zdziałać w służbie Bożej. Wiedzą, że chociaż mogą innych zachęcać do poszerzenia jej zakresu lub do jej ulepszania, ma ona być pełniona z ochotnego serca (porównaj 2 Koryntian 9:7). Żywią też przekonanie, że gdy ich współpracownicy są radośni, zrobią wszystko, na co ich stać. Dlatego starsi szczerze pragną pomagać braciom w ‛służeniu Jehowie z weselem’ (Psalm 100:2).

9. Jaki stosunek do innych nadzorców pomoże każdemu starszemu służyć z radością?

⁹ Pokorne uznawanie siebie za ‛współpracownika’ pozwoli również tobie służyć Bogu z radością oraz cenić szczególne dary pozostałych starszych. Każdy nadzorca wyróżnia się jakimiś talentami i zdolnościami, które może spożytkować dla dobra zboru (1 Piotra 4:10). Jeden jest umiejętnym nauczycielem, drugi świetnym organizatorem, a inny może być wyjątkowo przystępny ze względu na swą serdeczność i współczucie. Nikt jednak nie posiada wszystkich darów w tym samym stopniu, co jego współstarsi. Czy zatem wyróżnianie się jakimś darem — powiedzmy, nauczaniem — stawia jednego starszego wyżej od innych? Nic podobnego! (1 Koryntian 4:7). Z drugiej strony nie wolno mieć braciom za złe, że są zdolni, albo czuć się gorszym, gdy któryś z tego powodu otrzymuje pochwały. Pamiętaj, ty też masz dary i Jehowa je widzi. On pomoże ci je rozwijać i wykorzystywać z pożytkiem dla braci (Filipian 4:13).