KATHERINE dorastała w Stanach Zjednoczonych i w wieku 16 lat została ochrzczona jako Świadek Jehowy. Poważnie traktowała działalność kaznodziejską, jednak tam, gdzie głosiła, mało kto przychylnie reagował na orędzie Królestwa. Opowiada: „Czytałam o ludziach, którzy modlili się do Boga, żeby przysłał kogoś, kto by pomógł im Go poznać. Nieraz chciałam znaleźć taką osobę, ale nigdy mi się to nie udało”.

Po kilku latach głoszenia na tym samym terenie Katherine zaczęła myśleć o przeprowadzce w jakiś rejon, gdzie ludzie chętniej przyjmują dobrą nowinę o Królestwie. Zastanawiała się jednak, czy da sobie radę. Wcześniej jedynie raz — tylko na dwa tygodnie — wyjechała sama, bez rodziny, a i tak każdego dnia tęskniła za domem. Ale szczere pragnienie zaznawania radości z pomagania ludziom poszukującym Jehowy przeważyło. Po przeanalizowaniu kilku miejsc napisała do Biura Oddziału na Guamie i otrzymała potrzebne informacje. W lipcu 2007 roku 26-letnia Katherine przeniosła się na wyspę Saipan na Oceanie Spokojnym, prawie 10 000 kilometrów od domu. Co tam przeżyła?

ODPOWIEDŹ NA DWIE MODLITWY

Wkrótce po przyjeździe do nowego zboru Katherine spotkała czterdziestokilkuletnią Doris, która zgodziła się na studium Biblii. Po omówieniu pierwszych trzech rozdziałów książki Czego uczy Biblia? Katherine zaczęła się niepokoić. „Doris chłonęła prawdę, więc nie chciałam tego zepsuć” — opowiada. „Nigdy wcześniej nie prowadziłam z nikim regularnego studium Biblii i wydawało mi się, że Doris potrzebuje bardziej doświadczonej nauczycielki, być może w swoim wieku”. Katherine pomodliła się do Jehowy, by pomógł jej znaleźć odpowiednią siostrę, której mogłaby przekazać to studium. Następnie postanowiła poinformować Doris o tej zmianie.

Katherine kontynuuje: „Zanim zdążyłam poruszyć tę sprawę, Doris powiedziała, że chce porozmawiać o pewnym problemie. Po wysłuchaniu jej wyjaśniłam, jak mi Jehowa pomógł uporać się z podobną sytuacją. Była wdzięczna za wskazówki”. Wówczas Doris zwierzyła się: „Jehowa posługuje się tobą, żeby mi pomagać. Tamtego dnia, kiedy przyszłaś do mnie po raz pierwszy, godzinami czytałam Biblię. Ze łzami prosiłam Boga, by przysłał kogoś, kto pomógłby mi ją zrozumieć. I właśnie wtedy zapukałaś do drzwi. Jehowa odpowiedział na moją modlitwę!”. Gdy Katherine wraca do tej wzruszającej historii, w jej oczach pojawiają się łzy. Dodaje: „Słowa Doris były z kolei odpowiedzią na moją modlitwę. Jehowa pokazał mi, że jestem w stanie prowadzić to studium”.

Doris została ochrzczona w 2010 roku i teraz sama prowadzi kilka studiów biblijnych. Katherine wyznaje: „Jakże się cieszę, że spełniło się moje od dawna pielęgnowane pragnienie, by pomóc szczerej osobie zostać sługą Jehowy!”. Obecnie Katherine z radością usługuje jako pionierka specjalna na innej wyspie Oceanu Spokojnego, na Kosrae.

Odczucia tych gorliwych ewangelizatorów trafnie wyraziła Erica, która w roku 2006 jako 19-latka przeniosła się na Guam. Mówi: „Służba pionierska na terenie, na którym ludzie są spragnieni prawdy, to wielka frajda. Jestem wdzięczna Jehowie, że pomógł mi podjąć tę formę służby. To najlepsza droga życiowa!”. Obecnie Erica z radością działa jako pionierka specjalna na wyspie Ebeye, należącej do Wysp Marshalla.

Tęsknota za domem. Erica opowiada: „Jestem bardzo zżyta z rodziną, więc martwiłam się, że tęsknota za nią negatywnie odbije się na mojej służbie”. Co zrobiła, by temu zapobiec? „Przed wyjazdem przeczytałam artykuły ze Strażnicy omawiające temat nostalgii. Dzięki temu przygotowałam swoje serce do uporania się z tym wyzwaniem. W jednym z artykułów zacytowano słowa pewnej matki skierowane do córki: ‚Jehowa potrafi się o ciebie zatroszczyć lepiej niż ja’. To zapewnienie naprawdę mnie umocniło”.

Erica mówi: „Na początku czułam się wyobcowana, ale pomogło mi to zastanowić się nad pobudkami, które skłoniły mnie do przeprowadzki. Nie przyjechałam przecież dla osobistych korzyści, lecz po to, by robić więcej dla Jehowy”. Dodaje: „Z czasem zawarłam wspaniałe przyjaźnie, które bardzo sobie cenię”.