1. Jakie pokrzepienie Jehowa zapewnił ludziom po buncie w Edenie?

JEHOWA jest Bogiem, który udziela zachęt i pokrzepienia. Robi to, odkąd ludzie zgrzeszyli i stali się niedoskonali. Zaraz po buncie w Edenie dał przyszłym potomkom Adama powód do nabrania otuchy. Nie wszystko było stracone. Jehowa wypowiedział proroctwo zapisane w Księdze Rodzaju 3:15. W przyszłości miało ono dać ludziom nadzieję, że „pradawny wąż”, Szatan Diabeł, i wszystkie jego niegodziwe dzieła w końcu przestaną istnieć (Obj. 12:9; 1 Jana 3:8).

JEHOWA ZACHĘCAŁ SWOICH SŁUG W PRZESZŁOŚCI

2. Jak Jehowa dodał otuchy Noemu?

² Noe żył w niegodziwym świecie. Jedynie on z rodziną służyli Jehowie. Wokoło panowała przemoc i niemoralność. Z tego powodu Noe mógł się czuć bardzo zniechęcony (Rodz. 6:4, 5, 11; Judy 6). Ale Jehowa poinformował go o czymś, co dodało mu odwagi i pomogło wytrwale ‛chodzić z Bogiem’ (Rodz. 6:9). Zapowiedział, że zniszczy ten niegodziwy świat, i wyjaśnił Noemu, co ma zrobić, żeby ocalić swoją rodzinę (Rodz. 6:13-18). Noe przekonał się, że Jehowa jest Bogiem, który dodaje otuchy.

3. Jak Jehowa zachęcił Jozuego? (Zobacz ilustrację tytułową).

³ Później przed trudnym zadaniem stanął również Jozue. Miał wprowadzić lud Boży do Ziemi Obiecanej. Musiał między innymi pokonać potężne wojska narodów, które zamieszkiwały ten region. Jozue miał powody do obaw i Jehowa zdawał sobie z tego sprawę. Dlatego polecił Mojżeszowi: „Powierz obowiązki Jozuemu i zachęć go oraz wzmocnij, gdyż to on przeprawi się przed tym ludem i to za jego sprawą odziedziczą oni ziemię, którą ty ujrzysz” (Powt. Pr. 3:28). Zanim Jozue zaczął działać, Jehowa zachęcił go, mówiąc: „Czyż ci nie nakazałem? Bądź odważny i silny. Nie drżyj ani się nie przerażaj, bo Jehowa, twój Bóg, jest z tobą wszędzie, dokądkolwiek idziesz” (Joz. 1:1, 9). Na pewno było to bardzo zachęcające!

4, 5. (a) Jak Jehowa pokrzepił swoich sług w starożytności? (b) Jak Jehowa zachęcił swojego Syna?

⁴ Jehowa zachęcał nie tylko pojedyncze osoby, ale też swój lud jako grupę. Na przykład wiedział, że kiedy Żydzi trafią do niewoli w Babilonie, będą potrzebowali pokrzepienia. Dlatego wypowiedział następujące proroctwo: „Nie lękaj się, bo ja jestem z tobą. Nie rozglądaj się, bo ja jestem twoim Bogiem. Wzmocnię cię. Naprawdę ci pomogę. Naprawdę będę cię mocno trzymał swą prawicą prawości” (Izaj. 41:10). Później Jehowa dodawał otuchy również pierwszym chrześcijanom i to samo robi obecnie dla nas (odczytaj 2 Koryntian 1:3, 4).

⁵ Także Jezus został zachęcony przez swojego Ojca. Podczas chrztu usłyszał z nieba: „To jest mój Syn, umiłowany, którego darzę uznaniem” (Mat. 3:17). Te słowa na pewno dodawały mu sił w trakcie całej jego ziemskiej służby.

JEZUS UDZIELAŁ ZACHĘT

6. Jaką zachętę zawiera przykład o talentach?

⁶ Jezus naśladował przykład swojego Ojca. Żeby zachęcić do okazywania wierności, podał przykład o talentach, który stanowił część proroctwa o zakończeniu systemu rzeczy. W przykładzie tym pan docenił wiernych niewolników. Każdemu z nich powiedział: „Świetnie, niewolniku dobry i wierny! Byłeś wierny w niewielu rzeczach, ustanowię cię nad wieloma. Wejdź do radości swego pana” (Mat. 25:21, 23). To wspaniała zachęta do kontynuowania wiernej służby dla Jehowy.

7. Jakich zachęt Jezus udzielał apostołom, a zwłaszcza Piotrowi?

⁷ Chociaż apostołowie często kłócili się o to, który z nich jest najważniejszy, Jezus cierpliwie ich zachęcał, żeby byli pokorni i zachowywali się jak słudzy, a nie zwierzchnicy (Łuk. 22:24-26). Jezusa zawiódł w szczególności Piotr, i to niejeden raz (Mat. 16:21-23; 26:31-35, 75). Ale Jezus go nie odrzucił, tylko zachęcił, a nawet polecił mu wzmacniać braci (Jana 21:16).

ZACHĘTY UDZIELANE W STAROŻYTNOŚCI

8. W jaki sposób Ezechiasz zachęcił dowódców wojskowych i mieszkańców Judy?

⁸ Jeszcze zanim Jezus przyszedł na ziemię i dał doskonały wzór udzielania zachęt, wierni słudzy Jehowy rozumieli, że jest to bardzo ważne. Kiedy Judzie zagrażali Asyryjczycy, Ezechiasz zgromadził dowódców wojskowych i mieszkańców, żeby ich zachęcić, dzięki czemu „lud nabrał otuchy” (odczytaj 2 Kronik 32:6-8).

9. Czego o zachęcaniu innych uczymy się z Księgi Hioba?

⁹ Możemy się też wiele nauczyć od Hioba. Chociaż sam potrzebował zachęt, udzielił pod tym względem lekcji trzem „uciążliwym pocieszycielom”. Powiedział, że gdyby był na ich miejscu, ‛wzmacniałby ich słowami swoich ust, a pocieszenie jego warg uśmierzyłoby’ ich ból (Hioba 16:1-5). W końcu Hiob został pokrzepiony przez Elihu i przez samego Jehowę (Hioba 33:24, 25; 36:1, 11; 42:7, 10).

10, 11. (a) Dlaczego córka Jeftego potrzebowała zachęt? (b) Kto obecnie potrzebuje podobnych zachęt?

¹⁰ Kolejną osobą, która potrzebowała zachęt, jest córka Jeftego. Sędzia Jefte przed wyruszeniem do bitwy z Ammonitami przysiągł, że jeśli Jehowa da mu zwycięstwo, pierwszą osobę, która po powrocie wyjdzie mu na spotkanie, odda na służbę w przybytku. Okazało się, że pierwsza wyszła jego córka, jedynaczka, która chciała świętować z nim zwycięstwo. Jefte bardzo się zmartwił, ale dotrzymał słowa i wysłał córkę do przybytku w Szilo, gdzie miała usługiwać przez resztę życia (Sędz. 11:30-35).

¹¹ Jeftemu na pewno nie było łatwo, ale jeszcze trudniej musiało być jego córce. Jednak chętnie poparła decyzję ojca (Sędz. 11:36, 37). Oznaczało to, że nigdy nie wyjdzie za mąż, nie będzie miała dzieci, nie zachowa ciągłości rodu ani dziedzictwa. Z pewnością bardzo potrzebowała pocieszenia i zachęt. W Biblii czytamy: „Stało się to w Izraelu przepisem: rok w rok córki Izraela przez cztery dni w roku chodziły udzielać pochwał córce Jeftego Gileadczyka” (Sędz. 11:39, 40). Czy bracia i siostry, którzy korzystają ze stanu wolnego, żeby w większym stopniu zajmować się „sprawami Pana”, nie zasługują na podobne pochwały i zachęty? (1 Kor. 7:32-35).

APOSTOŁOWIE ZACHĘCALI BRACI

12, 13. Jak Piotr zachęcał braci?

¹² W nocy przed swoją śmiercią Jezus powiedział apostołowi Piotrowi: „Szymonie, Szymonie, oto Szatan zażądał, żeby was przesiać jak pszenicę. Lecz ja błagałem za tobą, by twoja wiara nie ustała; a ty, gdy kiedyś wrócisz, umacniaj swych braci” (Łuk. 22:31, 32).

¹³ Piotr okazał się filarem zboru pierwszych chrześcijan (Gal. 2:9). Zachęcał braci swoją odważną postawą w dniu Pięćdziesiątnicy i później. Po wielu latach służby zwrócił się do współwyznawców: „Napisałem do was w niewielu słowach, aby udzielić zachęty oraz z powagą zaświadczyć, że jest to prawdziwa niezasłużona życzliwość Boga; stójcie w niej niewzruszenie” (1 Piotra 5:12). Pisane pod natchnieniem listy Piotra zachęcały braci w I wieku. Są zachętą również dla nas. Bardzo ich potrzebujemy — teraz, kiedy czekamy na spełnienie obietnic Jehowy (2 Piotra 3:13).

14, 15. Jakie zachęcające prawdy zawierają natchnione księgi spisane przez Jana?

¹⁴ Filarem zboru w I wieku był też apostoł Jan. Porywający opis służby Jezusa, który Jan zawarł w swojej Ewangelii, od stuleci zachęca chrześcijan. Tylko w niej znajdujemy słowa Jezusa, że miłość to znak rozpoznawczy jego prawdziwych uczniów (odczytaj Jana 13:34, 35).

¹⁵ Kolejne duchowe skarby zawierają trzy listy Jana. Kiedy jesteśmy przygnębieni z powodu swoich błędów, czy nie czujemy ulgi, czytając, że „krew Jezusa (...) oczyszcza nas z wszelkiego grzechu”? (1 Jana 1:7). A jeśli serce nas potępia, czy do oczu nie napływają nam łzy wdzięczności, kiedy czytamy, że „Bóg jest większy niż nasze serca”? (1 Jana 3:20). Tylko Jan napisał, że „Bóg jest miłością” (1 Jana 4:8, 16). A w swoim drugim i trzecim liście chwali chrześcijan, którzy „dalej chodzą w prawdzie” (3 Jana 3, 4; 2 Jana 4).

16, 17. W jaki sposób apostoł Paweł zachęcał pierwszych chrześcijan?

¹⁶ Apostołem, który prawdopodobnie udzielił braciom najwięcej zachęt, był Paweł. Wydaje się, że w czasach pierwszych chrześcijan większość apostołów pozostawała w Jerozolimie, która była siedzibą ciała kierowniczego (Dzieje 8:14; 15:2). Chrześcijanie w Judei głosili o Chrystusie wyznawcom judaizmu, którzy wierzyli w jednego Boga. Ale duch święty pokierował Pawła, żeby głosił ludziom z narodów — Grekom, Rzymianom i innym wyznawcom wielu bogów (Gal. 2:7-9; 1 Tym. 2:7).

¹⁷ Paweł wzdłuż i wszerz przemierzał Grecję, Italię oraz tereny dzisiejszej Turcji, zakładając zbory chrześcijańskie, do których należeli nie-Żydzi. Ci nowo nawróceni bracia ‛cierpieli z rąk własnych rodaków’ i dlatego potrzebowali zachęt (1 Tes. 2:14). Około roku 50 n.e. Paweł napisał do nowo powstałego zboru w Tesalonice: „Zawsze dziękujemy Bogu, gdy czynimy o was wszystkich wzmiankę w naszych modlitwach, ponieważ nieustannie zachowujemy w pamięci waszą wierną pracę i pełen miłości trud, i wytrwałość” (1 Tes. 1:2, 3). Paweł zachęcał też braci do wzmacniania siebie nawzajem: „Jedni drugich pocieszajcie i jedni drugich budujcie” (1 Tes. 5:11).

CIAŁO KIEROWNICZE UDZIELA ZACHĘT

18. Jakiego wsparcia ciało kierownicze udzieliło Filipowi?

¹⁸ W I wieku ciało kierownicze zachęcało wszystkich chrześcijan, w tym braci przewodzących w zborze. Na przykład kiedy ewangelizator Filip głosił o Chrystusie Samarytanom, ciało kierownicze udzieliło mu wsparcia, wysyłając dwóch swoich członków, Piotra i Jana. Mieli się oni modlić, żeby nowo nawróceni otrzymali ducha świętego (Dzieje 8:5, 14-17). Filip i ci nowi bracia i siostry z pewnością czuli się tym bardzo zachęceni.

19. Jaka była reakcja braci na list, który otrzymali od ciała kierowniczego?

¹⁹ Później ciało kierownicze miało zdecydować, czy chrześcijanie, którzy nie byli pochodzenia żydowskiego, powinni zgodnie z Prawem Mojżeszowym dać się obrzezać (Dzieje 15:1, 2). Odpowiedzialni bracia przeanalizowali argumenty oparte na Pismach i pod kierownictwem ducha świętego uznali, że nie jest to już konieczne. Potem napisali list, w którym wyjaśnili sprawę, i wysłali swoich przedstawicieli, żeby dostarczyli go do zborów. Jaki był tego rezultat? Kiedy bracia go przeczytali, „uradowali się z tej zachęty” (Dzieje 15:27-32).

20. (a) Jakich zachęt Ciało Kierownicze udziela braciom i siostrom na całym świecie? (b) Na jakie pytanie odpowiemy w następnym artykule?

²⁰ Obecnie Ciało Kierownicze Świadków Jehowy udziela zachęt betelczykom i innym sługom specjalnym oraz nam wszystkim. Efekt jest taki sam jak w I wieku — bardzo cieszymy się z tych zachęt! Poza tym w 2015 roku Ciało Kierownicze wydało broszurę Wróć do Jehowy, która dodała sił wielu osobom na całym świecie. Ale czy tylko bracia sprawujący przewodnictwo powinni naśladować Jehowę w udzielaniu zachęt? Odpowiedź na to pytanie znajdziemy w następnym artykule.

1. Dlaczego Paweł polecił chrześcijanom, żeby „tym bardziej” się zachęcali?

DLACZEGO powinniśmy wkładać coraz więcej wysiłku w zachęcanie innych? Apostoł Paweł wyjaśnił to w Liście do Hebrajczyków. Napisał: „Zważajmy jedni na drugich, żeby się pobudzać do miłości i do szlachetnych uczynków, nie opuszczając naszych wspólnych zebrań, jak to niektórzy mają w zwyczaju, ale zachęcając się nawzajem, i to tym bardziej, gdy widzicie przybliżanie się dnia” (Hebr. 10:24, 25). Jakieś pięć lat później chrześcijanie żyjący w Jerozolimie zrozumieli, że „dzień Jehowy” się zbliża i że zgodnie z poleceniem Jezusa powinni uciekać z miasta (Dzieje 2:19, 20; Łuk. 21:20-22). Ten dzień Jehowy nadszedł w 70 roku n.e., kiedy Rzymianie zniszczyli Jerozolimę.

2. Dlaczego zachęcanie innych powinno być dla nas coraz ważniejsze?

² Również obecnie mamy powody, żeby wierzyć, że ‛wielki i napawający wielkim lękiem’ dzień Jehowy jest blisko (Joela 2:11). Prorok Sofoniasz napisał: „Bliski jest wielki dzień Jehowy. Bliski jest i ogromnie się śpieszy” (Sof. 1:14). To ostrzeżenie odnosi się też do naszych czasów. Dlatego Paweł zachęca: „Zważajmy jedni na drugich [„myślmy o sobie nawzajem”, przypis w NWT, 2013], żeby się pobudzać do miłości i do szlachetnych uczynków” (Hebr. 10:24). Powinniśmy okazywać braciom coraz większe zainteresowanie, żeby zachęcać ich zawsze, kiedy będą tego potrzebować.

KTO POTRZEBUJE ZACHĘT?

3. Jak Paweł podkreślił znaczenie udzielania zachęt? (Zobacz ilustrację tytułową).

³ „Zatroskanie w sercu człowieka przytłacza je, lecz dobre słowo je rozwesela” (Prz. 12:25). Od czasu do czasu zachęt potrzebuje każdy z nas. Paweł pokazał, że potrzebują ich nawet ci, którzy mają obowiązek zachęcać innych. Do chrześcijan mieszkających w Rzymie napisał: „Gorąco bowiem pragnę was widzieć, żeby wam udzielić jakiegoś daru duchowego ku waszemu utwierdzeniu — albo raczej żeby nastąpiła wśród was wymiana zachęt, u każdego przez wiarę drugiego, zarówno waszą, jak i moją” (Rzym. 1:11, 12). Paweł dał świetny przykład zachęcania innych, ale sam też czasami potrzebował pokrzepienia (odczytaj Rzymian 15:30-32).

4, 5. Kogo możemy zachęcać i dlaczego?

⁴ Zachęt potrzebują ci, którzy prowadzą ofiarne życie, na przykład pionierzy. Żeby pełnić tę służbę, wielu z nich zdobyło się na duże wyrzeczenia. Podobnie jest w wypadku misjonarzy, betelczyków, nadzorców obwodów i ich żon oraz osób pracujących w Biurach Tłumaczeń. Wszyscy musieli coś poświęcić, żeby przeznaczać więcej czasu na służbę. Dlatego powinniśmy ich zachęcać. Zasługują na to również osoby, które bardzo chciałyby pełnić służbę pełnoczasową, ale z jakiegoś powodu musiały z niej zrezygnować.

⁵ Kto jeszcze potrzebuje zachęt? Osoby, które pozostają w stanie wolnym, bo chcą stosować się do polecenia, żeby pobierać się „tylko w Panu” (1 Kor. 7:39). Ciężko pracujące żony cieszą się, kiedy słyszą zachęty z ust swoich mężów (Prz. 31:28, 31). Pokrzepienia potrzebują również chrześcijanie, którzy pozostają wierni mimo prześladowań albo choroby (2 Tes. 1:3-5). Jehowa i Jezus zapewniają pocieszenie wszystkim tym lojalnym osobom (odczytaj 2 Tesaloniczan 2:16, 17).

STARSI UDZIELAJĄ ZACHĘT

6. Jak rolę starszych zboru opisano w Izajasza 32:1, 2?

⁶ Odczytaj Izajasza 32:1, 2. Za pośrednictwem „książąt”, czyli starszych z grona pomazańców i z drugich owiec, Jezus Chrystus zapewnia pokrzepienie i kierownictwo osobom przygnębionym i zniechęconym. Starsi nie są „panami” naszej wiary, tylko ‛współpracownikami ku naszej radości’ (2 Kor. 1:24).

7, 8. Jak starsi mogą zachęcać innych?

⁷ Starsi mogą naśladować przykład Pawła. Napisał on do prześladowanych chrześcijan w Tesalonice: „Darząc was zatem tkliwym uczuciem, radzi byliśmy przekazać wam nie tylko dobrą nowinę Bożą, lecz także nasze dusze, ponieważ staliście się nam umiłowani” (1 Tes. 2:8).

⁸ Paweł pokazał, że dobre słowo czasami nie wystarczy. Do starszych w Efezie zwrócił się: „Macie dopomagać słabym i zachowywać w pamięci słowa Pana Jezusa, który sam powiedział: ‚Więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania’” (Dzieje 20:35). Paweł nie tylko udzielał braciom zachęt, ale był też gotowy ‛wydać siebie i zostać całkowicie za nich wydany’ (2 Kor. 12:15). Tak jak on, starsi powinni zachęcać i pocieszać braci nie tylko słowem, ale również czynem — pokazywać, że szczerze się nimi interesują (1 Kor. 14:3).

9. Jak starsi mogą udzielać rad w zachęcający sposób?

⁹ Żeby kogoś wzmocnić, starsi czasami muszą udzielić mu rady. Ale powinni wtedy pamiętać, że zgodnie z Biblią należy to robić w zachęcający sposób. Świetny przykład pod tym względem dał Jezus, kiedy po swojej śmierci i zmartwychwstaniu musiał udzielić stanowczych rad niektórym zborom w Azji Mniejszej. Zobaczmy, jak to zrobił. Zwracając się do zborów w Efezie, Pergamonie i Tiatyrze, nie zaczął od skorygowania, ale najpierw je pochwalił (Obj. 2:1-5, 12, 13, 18, 19). Do zboru w Laodycei powiedział: „Wszystkich, których kocham, tych upominam i karcę. Bądź więc gorliwy i okaż skruchę” (Obj. 3:19). Kiedy starsi udzielają rad, powinni starać się naśladować Jezusa.

ZACHĘCANIE — OBOWIĄZEK NIE TYLKO STARSZYCH

10. Jak każdy z nas może zachęcać innych?

¹⁰ Nie tylko starsi mają obowiązek dodawać innym otuchy. Paweł zachęcał wszystkich chrześcijan, żeby mówili to, co dobre „ku zbudowaniu, stosownie do potrzeby, aby słuchającym udzielić czegoś korzystnego” (Efez. 4:29). Każdy z nas powinien starać się dostrzegać potrzeby innych. Paweł poradził Hebrajczykom: „Wyprostujcie opadłe ręce i osłabłe kolana i prostymi czyńcie ścieżki dla waszych stóp, żeby to, co kulawe, nie zostało wywichnięte, ale raczej żeby zostało uzdrowione” (Hebr. 12:12, 13). Wszyscy, nawet osoby młode, możemy wzmacniać „opadłe ręce i osłabłe kolana” naszych braci — dodawać im otuchy zachęcającymi słowami.

11. Co pomogło Marcie, kiedy była przygnębiona?

¹¹ Martaa, siostra, która przez jakiś czas była bardzo przygnębiona, napisała: „Pewnego dnia, kiedy modliłam się o pokrzepienie, starsza siostra okazała mi ciepło i współczucie, którego szczególnie wtedy potrzebowałam. Opowiedziała mi, że też przeżyła coś podobnego. Poczułam, że nie jestem sama”. Ta starsza siostra być może nawet nie zdawała sobie sprawy, jaki wpływ jej słowa będą miały na Martę.

12, 13. W jaki sposób możemy zastosować radę z Filipian 2:1-4?

¹² Paweł poradził członkom zboru w Filippi: „Jeżeli więc jest jakaś zachęta w Chrystusie, jeśli jakaś pociecha miłości, jeśli jakaś wspólnota ducha, jeśli jakieś tkliwe uczucia i wyrazy współczucia, dopełnijcie mojej radości, będąc tej samej myśli i żywiąc tę samą miłość, zespoleni w duszy, zachowując w umyśle jedną myśl, niczego nie czyniąc ze swarliwości czy z próżności, ale z uniżeniem umysłu uważając drugich za wyższych od siebie, mając na oku nie tylko osobiste zainteresowanie własnymi sprawami, ale także osobiste zainteresowanie sprawami drugich” (Filip. 2:1-4).

¹³ Żeby zachęcać naszych braci i siostry, powinniśmy się nimi szczerze interesować — pocieszać ich oraz okazywać im troskę, ciepło i współczucie.

JAK ZACHĘCAĆ?

14. Co może być źródłem pokrzepienia?

¹⁴ Czujemy się zachęceni, kiedy dowiadujemy się, że osoby, którym w przeszłości pomogliśmy, nadal wiernie służą Bogu. Podobnie czuł się apostoł Jan, który napisał: „Nie mam większego powodu do wdzięczności, niż słyszeć, iż moje dzieci dalej chodzą w prawdzie” (3 Jana 4). Wielu pionierów może potwierdzić, jak bardzo się cieszą, kiedy słyszą, że ktoś, komu kiedyś pomogli poznać prawdę, lojalnie służy Jehowie, może nawet pełnoczasowo. Dlatego jeśli pionier jest zniechęcony, czasami wystarczy mu przypomnieć, ile dobrego zrobił dla innych.

15. W jaki sposób możemy zachęcić osoby, które wiernie służą Jehowie?

¹⁵ Wielu nadzorców obwodów mówi, że razem z żonami czuli się bardzo zachęceni, kiedy po wizycie w zborze dostawali kartkę z podziękowaniem. Tak samo jest w wypadku starszych, misjonarzy, pionierów i betelczyków. Często nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak bardzo możemy ich zachęcić, dziękując im za wierną służbę.

CO MOŻE ZROBIĆ KAŻDY Z NAS?

16. Co czasami wystarczy zrobić, żeby kogoś zachęcić?

¹⁶ Bylibyśmy w błędzie, gdybyśmy myśleli, że nie możemy zachęcać innych, bo brakuje nam śmiałości. Czasami żeby kogoś zachęcić, wystarczy ciepły uśmiech. Jeśli ktoś go nie odwzajemni, może to oznaczać, że coś go gryzie. Kiedy go wysłuchasz, zapewne poczuje się lepiej (Jak. 1:19).

17. Jaką pomoc otrzymał pewien przygnębiony brat?

¹⁷ Młody brat o imieniu Filip bardzo przeżył to, że jego bliscy — między innymi ojciec, który był szanowanym starszym — odeszli od prawdy. Nadzorca obwodu zauważył, że Filip jest smutny, i zabrał go na kawę. Uważnie słuchał, kiedy ten opowiadał, co czuje. Filip zdał sobie sprawę, że jeśli chce pomóc swojej rodzinie wrócić do prawdy, sam musi pozostać lojalny wobec Jehowy. Pokrzepiły go też słowa z Psalmu 46, Księgi Sofoniasza 3:17 i z Ewangelii według Marka 10:29, 30.

18. (a) Co o udzielaniu zachęt napisał król Salomon? (b) Do czego zachęcał apostoł Paweł?

¹⁸ Przykład Marty i Filipa pokazuje, że każdy z nas może zachęcać tych, którzy przechodzą trudne chwile. Król Salomon napisał: „Jakże dobre jest słowo [wypowiedziane] w porę. Życzliwe spojrzenie rozwesela serce, radosna nowina pokrzepia kości” (Prz. 15:23, 30, Biblia poznańska). Pokrzepiające może być czytanie Strażnicy albo materiałów z naszego serwisu internetowego. Apostoł Paweł wskazał, że źródłem pokrzepienia może być też wspólne śpiewanie pieśni. Napisał: „Wciąż nauczajcie i zachęcajcie jedni drugich psalmami, pieśniami pochwalnymi dla Boga i pieśniami duchowymi wyrażającymi wdzięczność, śpiewając Jehowie w swoich sercach” (Kol. 3:16, NWT, 2013; Dzieje 16:25).

19. Dlaczego wzajemne zachęcanie się będzie coraz ważniejsze i do czego powinno nas to pobudzać?

¹⁹ Zachęcanie siebie nawzajem będzie coraz ważniejsze, ponieważ przybliża się dzień Jehowy (Hebr. 10:25). Dlatego postępujmy zgodnie ze słowami Pawła: „Jedni drugich pocieszajcie i jedni drugich budujcie, jak to istotnie czynicie” (1 Tes. 5:11).