9. (a) Jak namaszczony ostatek okazał wytrwałość i jakie to dało wyniki? (b) Co nas pobudza do wiernego trwania w służbie dla Boga?

⁹ A oto przykład z mniej odległej przeszłości. Namaszczeni duchem chrześcijanie pełniący służbę Bożą przed pierwszą wojną światową wiedzieli, iż w roku 1914 skończą się czasy pogan, a niejeden z nich sądził, że właśnie wtedy otrzyma niebiańską nagrodę. Ale tak się nie stało. Jak pokazują fakty, musiały jeszcze upłynąć dziesiątki lat. W trakcie tej dłuższej, niż się spodziewali, ziemskiej wędrówki zostali oczyszczeni przez Jehowę Boga (Zachariasza 13:9; Malachiasza 3:2, 3). Niezłomna wytrwałość służyła ich dobru. Jako słudzy Jehowy, z radością stali się ludem dla Jego imienia (Izajasza 43:10-12; Dzieje 15:14). Ocaleli z dwóch wojen światowych i z licznych mniejszych konfliktów, a dzisiaj w zachwyt wprawia ich widok ponad czteromilionowej rzeszy drugich owiec, pomagających im w rozgłaszaniu dobrej nowiny.

14. Dlaczego nie powinniśmy sądzić, że próba wytrwałości będzie trwać bez końca, a nagroda jest mrzonką?

¹⁴ Ostatek namaszczony duchem przeżył już 77 lat od zakończenia czasów pogan w roku 1914, kiedy to niektórzy jego członkowie spodziewali się wyniesienia prawdziwego zboru chrześcijańskiego do chwały niebiańskiej. Jak długo jeszcze będzie musiał czekać, tego nie wiemy. Ale czy z tego powodu mielibyśmy się zachwiać i uznać, iż oczekiwanie nigdy się nie skończy, a nadzieja na zbawienie jest mrzonką? W żadnym wypadku! Oznaczałoby to przecież, że zwierzchnictwo Boże nigdy nie zostanie oczyszczone z zarzutów, a Jego imię — uświęcone. Bóg nie dowiódłby swej sprawiedliwości na oczach świata, gdyby nie zapewnił nam zwycięstwa i wynikającej z niego nagrody życia wiecznego. Bez względu więc na to, kiedy do tego dojdzie, członkowie ostatka oraz ich wierni towarzysze przyrównani do owiec są zdecydowani czekać, aż Jehowa zacznie działać w obranej przez siebie chwili. Okazując taką wzorową cierpliwość, idą śladami Abrahama (Rzymian 8:23-25).