1, 2. (a) Jak działa na nas przykład osób, które wytrwale głoszą mimo niewielkiego zainteresowania? (Zobacz ilustrację tytułową). (b) Co o głoszeniu „w swoich rodzinnych stronach” powiedział Jezus? (Zobacz przypis).

OLINDA I SERGIO to małżeństwo, które mieszka w USA. Oboje są już po osiemdziesiątce, ale nadal pełnią służbę pionierską. Ostatnio bolą ich nogi i trudniej jest im się poruszać. Jednak co rano, tak jak to robią od wielu lat, idą na plac w ruchliwej części miasta. O siódmej zajmują swoje miejsce koło przystanku autobusowego i proponują przechodniom publikacje biblijne. Większość ludzi nie zwraca na nich uwagi, ale Olinda i Sergio się nie poddają. Uśmiechają się do osób, które na nich spoglądają. W południe wracają powoli do domu. Następnego dnia o siódmej rano znowu są na swoim placu. Głoszą tak sześć dni w tygodniu, przez cały rok.

² Tak jak Olinda i Sergio wiele wiernych braci i sióstr na całym świecie od dziesięcioleci głosi w swoich rodzinnych stronach, chociaż ludzie nie okazują większego zainteresowaniaa. Jeśli jesteś w podobnej sytuacji, chcemy cię serdecznie pochwalić. Twoja wytrwałość w służbie jest bardzo zachęcająca dla innych, nawet doświadczonych chrześcijan. Zwróć uwagę, co powiedzieli niektórzy nadzorcy obwodów: „Głoszenie z takimi wiernymi braćmi i siostrami jest dla mnie jak zastrzyk energii”. „Ich wierność zachęca mnie, żebym sam też wytrwale i odważnie głosił”. „Jak na nich patrzę, to robi mi się ciepło na sercu”.

3. Jakie trzy pytania omówimy i dlaczego?

³ Żeby wytrwale wykonywać zadanie głoszenia, które dostaliśmy od Jezusa, warto zastanowić się nad trzema pytaniami: Dlaczego czasem możemy się czuć zniechęceni? Na czym polega ‛przynoszenie plonu’? Co pomoże nam robić to wytrwale?

DLACZEGO MOŻEMY CZUĆ SIĘ ZNIECHĘCENI?

4. (a) Jak negatywna reakcja większości Żydów wpłynęła na Pawła? (b) Dlaczego Paweł tak się czuł?

⁴ Jeśli poczułeś się kiedyś zniechęcony, bo ludzie na twoim terenie nie interesują się prawdą, to na pewno dobrze rozumiesz apostoła Pawła. W ciągu mniej więcej 30 lat służby pomógł on bardzo wielu ludziom stać się uczniami Chrystusa (Dzieje 14:21; 2 Kor. 3:2, 3). Jednak nie miał powodzenia w nawracaniu Żydów — większość z nich nie chciała go słuchać, a niektórzy nawet go prześladowali (Dzieje 14:19; 17:1, 4, 5, 13). Jak wpłynęło to na Pawła? Otwarcie przyznał: „Prawdę mówię w Chrystusie (...), że odczuwam wielki smutek, a także nieustanną boleść w mym sercu” (Rzym. 9:1-3). Dlaczego tak się czuł? W głoszenie wkładał całe serce. Głosił Żydom, bo bardzo mu na nich zależało. Kiedy więc widział, jak odrzucają miłosierdzie Boga, sprawiało mu to ból.

5. (a) Dlaczego głosimy? (b) Dlaczego nie ma w tym nic dziwnego, że czasem jesteśmy zniechęceni?

⁵ My też głosimy ludziom, bo nam na nich zależy (Mat. 22:39; 1 Kor. 11:1). Z własnego doświadczenia wiemy, ile dobrych rzeczy spotyka osoby, które decydują się służyć Bogu. Kiedy myślimy o mieszkańcach naszego terenu, mówimy sobie: „Gdyby tylko udało mi się pomóc im zrozumieć, co tracą!”. Zachęcamy ich więc, żeby poznali prawdę o Jehowie i Jego zamierzeniu. To tak, jak byśmy im mówili: „Mamy dla was piękny prezent. Prosimy, weźcie go”. Nic dziwnego, że kiedy nie chcą go przyjąć, tak jak Pawłowi, jest nam przykro. Nie świadczy to o braku wiary, ale o tym, że w głoszenie wkładamy całe serce. Dlatego mimo chwilowego zniechęcenia nie poddajemy się. Uczucia wielu z nas świetnie wyraziła Elena, która jest pionierką od ponad 25 lat: „Głoszenie nie jest dla mnie łatwe. Ale nie zamieniłabym tego zajęcia na żadne inne”.

NA CZYM POLEGA ‛PRZYNOSZENIE PLONU’?

6. Jakim pytaniem się zajmiemy i gdzie poszukamy odpowiedzi?

⁶ Skąd wiemy, że nasza służba może być owocna niezależnie od tego, gdzie głosimy? To ważne pytanie. Żeby na nie odpowiedzieć, omówimy dwa przykłady Jezusa, które poruszają potrzebę ‛przynoszenia plonu’ (Mat. 13:23). Najpierw zajmijmy się przykładem o winorośli.

7. (a) Kogo przedstawiają hodowca, winorośl i gałęzie? (b) Na jakie pytanie musimy jeszcze znaleźć odpowiedź?

⁷ Odczytaj Jana 15:1-5, 8. Zwróć uwagę, że Jezus powiedział do apostołów: „Mój Ojciec przez to zostaje otoczony chwałą, że wydajecie wiele owocu i okazujecie się moimi uczniami”. Jezus nazwał Jehowę „hodowcą”, siebie „prawdziwą winoroślą”, a uczniów „gałęziami”b. W takim razie co jest „owocem”, który naśladowcy Chrystusa powinni wydawać? W tym przykładzie Jezus nie powiedział tego bezpośrednio, ale podał pewien szczegół, który pomaga nam znaleźć odpowiedź.

8. (a) Dlaczego owoc z tego przykładu nie może oznaczać nowych uczniów? (b) Co jest charakterystyczne dla wszystkich wymagań Jehowy?

⁸ Jezus powiedział o swoim Ojcu: „Każdą gałąź we mnie, która nie rodzi owocu, usuwa”. Inaczej mówiąc, Jehowa uważa nas za swoich sług, tylko jeśli wydajemy owoc (Mat. 13:23; 21:43). Dlatego owoc, który każdy chrześcijanin musi wydawać, nie może oznaczać pozyskiwania nowych uczniów (Mat. 28:19). W przeciwnym razie wierni Świadkowie, którzy nie pomogli nikomu poznać prawdy, bo głoszą na trudnym terenie, byliby jak bezowocne gałęzie. A przecież to jest nie do pomyślenia! Dlaczego? Ponieważ nie możemy nikogo zmusić, żeby został uczniem. Poza tym Jehowa nas kocha i na pewno nie przekreśla swoich sług tylko dlatego, że nie zrobili czegoś, co po prostu przekraczało ich możliwości. O cokolwiek Jehowa nas prosi, zawsze jest to wykonalne (Powt. Pr. 30:11-14).

9. (a) W jaki sposób możemy wydawać owoc? (b) Jakim przykładem się teraz zajmiemy i dlaczego?

⁹ Czym więc jest owoc, który mamy wydawać? Musi to być coś, co każdy z nas jest w stanie robić. O jakie zajęcie chodzi? O głoszenie dobrej nowiny o Królestwie (Mat. 24:14)c. Potwierdza to drugi przykład Jezusa, którym się teraz zajmiemy — przykład o siewcy.

10. (a) Co przedstawiają ziarno i gleba? (b) Jaki plon wydaje kłos pszenicy?

¹⁰ Odczytaj Łukasza 8:5-8, 11-15. W przykładzie o siewcy ziarnem jest „słowo Boże”, czyli dobra nowina o Królestwie. Gleba przedstawia symboliczne serce człowieka. Ziarno, które upadło na wyborną glebę, zakorzeniło się i wykiełkowało. Potem wyrosła z niego roślina, załóżmy kłos pszenicy, i wydała „plon stokrotny”. Jaki „plon” może wydać taki kłos? Czy wyrastają z niego małe kłosy? Nie, wydaje on nasiona, z których kłosy być może wyrosną w przyszłości. W tym przykładzie z jednego ziarna powstało sto innych. Jaki ma to związek z naszą służbą?

11. (a) Jaki związek z naszą służbą ma przykład o siewcy? (b) Na czym polega pomnażanie ziaren prawdy o Królestwie?

¹¹ Kiedy ktoś ze Świadków Jehowy — być może nasi rodzice — przekazał nam dobrą nowinę o Królestwie, można powiedzieć, że zasiał ziarno. Ta osoba na pewno bardzo się ucieszyła, że nasze serce okazało się wyborną glebą i przyjęło dobrą nowinę. W rezultacie ziarno prawdy zakorzeniło się i wyrosła z niego roślina, która z czasem mogła wydać plon. Jak wspomnieliśmy wcześniej, plonem nie są nowe kłosy, tylko ziarna. Tak samo w naszym wypadku przynoszenie plonu nie polega na pozyskiwaniu nowych uczniów, ale na rozsiewaniu ziaren prawdy o Królestwied. Jak możemy to robić? Pomnażamy ziarno zasiane w naszym sercu za każdym razem, kiedy w jakiś sposób dzielimy się z innymi dobrą nowiną (Łuk. 6:45; 8:1). Tak więc ‛przynoszenie plonu z wytrwałością’ polega na tym, że dalej głosimy o Królestwie.

12. (a) Czego się uczymy z przykładów o winorośli i o siewcy? (b) Jak wpływa na ciebie to, czego się nauczyliśmy z tych przykładów?

¹² Czego się uczymy z przykładów o winorośli i o siewcy? Pomagają nam one zrozumieć, że przynoszenie plonu nie zależy od reakcji mieszkańców naszego terenu, tylko od tego, czy jesteśmy wierni. Na tę samą zależność wskazał Paweł, kiedy powiedział: „Każdy otrzyma swoją zapłatę według swego trudu” (1 Kor. 3:8). Czyli nagroda zależy od naszego „trudu”, a nie od rezultatów. Matilda, która jest pionierką od 20 lat, mówi: „Bardzo się cieszę, że Jehowa nagradza nas za wysiłki”.

CO NAM POMOŻE WYTRWALE PRZYNOSIĆ PLON?

13, 14. Jakie powody, żeby dalej głosić osobom, które reagują negatywnie, podał Paweł w Rzymian 10:1, 2?

¹³ Co nam pomoże ‛przynosić plon z wytrwałością’? Jak już powiedzieliśmy, Paweł poczuł się zniechęcony negatywną reakcją Żydów. Ale nie przestał im głosić. Zwróć uwagę, co o swoich uczuciach napisał w Liście do Rzymian: „Dobra wola mego serca oraz moje błaganie, które za nimi zanoszę do Boga, są doprawdy ku ich wybawieniu. Zaświadczam im bowiem, że mają gorliwość dla Boga, ale nie według dokładnego poznania” (Rzym. 10:1, 2). Apostoł wymienił tu kilka rzeczy, dzięki którym nie przestał głosić. Jakich?

¹⁴ Najpierw Paweł napisał, że do dalszego głoszenia Żydom pobudzała go ‛dobra wola jego serca’. Bardzo chciał, żeby chociaż niektórzy z nich zostali wybawieni (Rzym. 11:13, 14). Później wspomniał o ‛błaganiu, które za nimi zanosił do Boga’, inaczej mówiąc, w modlitwach upraszał Go, żeby pomógł szczerym osobom z tego narodu przyjąć dobrą nowinę. Paweł napisał jeszcze: „Mają gorliwość dla Boga”. Widział w ludziach potencjał. Dobrze wiedział, że gorliwość — jeśli zostanie odpowiednio ukierunkowana — może pomóc szczerym osobom stać się uczniami Chrystusa.

15. Jak możemy naśladować Pawła? Podaj przykłady.

¹⁵ Jak możemy naśladować Pawła? Po pierwsze, staramy się pielęgnować szczere pragnienie odnalezienia wszystkich osób „odpowiednio usposobionych do życia wiecznego”. Po drugie, prosimy Jehowę w modlitwie, żeby otworzył serca szczerych ludzi (Dzieje 13:48; 16:14). Silvana, która jest pionierką od prawie 30 lat, mówi: „Zanim podejdę do jakiegoś domu na swoim terenie, modlę się do Jehowy i proszę Go o pozytywne nastawienie”. Prosimy Jehowę również o to, żeby aniołowie kierowali nas do osób o szczerym sercu (Mat. 10:11-13; Obj. 14:6). Robert, pionier od ponad 30 lat, zauważa: „Współpraca z aniołami, którzy wiedzą, co się dzieje w życiu domowników, jest fascynująca”. Po trzecie, staramy się dostrzegać w ludziach ich potencjał. Carl — starszy, który przyjął chrzest przeszło 50 lat temu — mówi: „Szukam u ludzi choćby maleńkich dowodów szczerości, takich jak uśmiech, życzliwe spojrzenie albo szczere pytanie”. A zatem tak jak Paweł, my też możemy ‛przynosić plon z wytrwałością’.

„NIE POZWÓL SPOCZĄĆ SWEJ RĘCE”

16, 17. (a) Czego uczymy się z polecenia zawartego w Kaznodziei 11:6? (b) Wyjaśnij za pomocą przykładu, jak nasza służba może wpłynąć na ludzi.

¹⁶ Nawet jeśli się wydaje, że dobra nowina o Królestwie nie dociera do serc ludzi, nie powinniśmy pomniejszać znaczenia rozsiewania ziaren prawdy (odczytaj Kaznodziei 11:6). Chociaż ludzie często nie chcą nas słuchać, nie zmienia to faktu, że nas obserwują. Zauważają nasz schludny wygląd, uprzejme gesty i ciepły uśmiech. Z czasem nasze zachowanie może pomóc niektórym zrozumieć, że mylili się, myśląc o nas negatywnie. Przekonali się o tym wspomniani wcześniej Olinda i Sergio.

¹⁷ Sergio opowiada: „Byliśmy chorzy i przez jakiś czas nie chodziliśmy na nasz plac. Kiedy tam wróciliśmy, przechodnie pytali: ‚Co się stało? Brakowało was’”. Olinda z uśmiechem dodaje: „Kierowcy autobusów machali do nas. Niektórzy wychylali się przez okno i krzyczeli: ‚Dobra robota!’, a nawet prosili o publikacje”. Olinda i Sergio byli też bardzo zaskoczeni, kiedy pewien mężczyzna zatrzymał się przy wózku z literaturą, żeby dać im bukiet kwiatów i podziękować za to, co robią.

18. Dlaczego jesteśmy zdecydowani ‛z wytrwałością przynosić plon’?

¹⁸ Tak długo, jak ‛nie pozwalamy swej ręce spocząć’, mamy cenny udział w dawaniu „świadectwa wszystkim narodom” (Mat. 24:14). A przede wszystkim odczuwamy głęboką radość, bo wiemy, że Bóg patrzy na nas z uznaniem — On kocha wszystkich, którzy „z wytrwałością przynoszą plon”.

1, 2. (a) Co Jezus powiedział uczniom krótko przed swoją śmiercią? (Zobacz ilustrację tytułową). (b) Dlaczego powinniśmy pamiętać, z jakich powodów głosimy? (c) Co przeanalizujemy?

WIECZOREM przed swoją śmiercią Jezus długo rozmawiał z apostołami. Zapewnił ich o swojej miłości. Opowiedział im też przykład o winorośli, który omówiliśmy w poprzednim artykule. Chciał ich w ten sposób zachęcić, żeby wciąż ‛wydawali wiele owocu’, czyli wytrwale głosili o Królestwie (Jana 15:8).

² Jednak Jezus powiedział uczniom nie tylko, co mają robić, ale też dlaczego. Podał powody do kontynuowania głoszenia. Dlaczego my też powinniśmy je przeanalizować? Jeśli o nich pamiętamy, motywują nas do wytrwałości w dawaniu „świadectwa wszystkim narodom” (Mat. 24:13, 14). Omówmy więc cztery powody do głoszenia, na które wskazuje Biblia. Poza tym wspomnimy o czterech darach od Jehowy, które pomagają nam wciąż ‛wydawać wiele owocu’.

PRZYNOSIMY CHWAŁĘ JEHOWIE

3. (a) Na jaki powód do głoszenia wskazują słowa z Jana 15:8? (b) Co w przykładzie Jezusa wyobrażają winogrona i dlaczego jest to dobre porównanie?

³ Jaki jest najważniejszy powód do głoszenia? W ten sposób przynosimy chwałę Jehowie i uświęcamy Jego imię (odczytaj Jana 15:1, 8). Zwróćmy uwagę, że Jezus przyrównał Jehowę do hodowcy, siebie do winorośli, a uczniów do gałęzi (Jana 15:5). Dlatego winogrona trafnie wyobrażają wydawane przez uczniów owoce, czyli głoszenie. Jezus powiedział apostołom: „Mój Ojciec przez to zostaje otoczony chwałą, że wydajecie wiele owocu”. Winorośl, która daje dorodne owoce, dobrze świadczy o hodowcy. Tak samo my przynosimy chwałę Jehowie, kiedy w służbie dajemy z siebie wszystko (Mat. 25:20-23).

4. (a) Jak możemy uświęcać imię Boże? (b) Co myślisz o zaszczycie uświęcania imienia Bożego?

⁴ W jaki sposób głoszenie uświęca imię Boga? Nie możemy sprawić, żeby było ono jeszcze bardziej święte, bo już takie jest w sensie absolutnym. Ale zauważmy, co powiedział prorok Izajasz: „Jehowa Zastępów — to jego macie uważać za świętego” (Izaj. 8:13). Uświęcamy imię Boże, między innymi jeśli uważamy je za najważniejsze ze wszystkich imion i pomagamy innym tak na nie patrzeć (Mat. 6:9). Na przykład kiedy głosimy ludziom prawdę o wspaniałych przymiotach Jehowy i Jego niezmiennym zamierzeniu, pokazujemy im, że zarzuty Szatana to kłamstwa (Rodz. 3:1-5). Imię Boże uświęcamy też wtedy, kiedy staramy się pomóc mieszkańcom naszego terenu zrozumieć, że Jehowa jest godny „przyjąć chwałę i szacunek, i moc” (Obj. 4:11). Brat o imieniu Rune, który od 16 lat jest pionierem, mówi: „Czuję ogromną wdzięczność za to, że mam możliwość być świadkiem Stwórcy całego wszechświata. Dlatego pragnę nadal głosić”.

KOCHAMY JEHOWĘ I JEGO SYNA

5. (a) O jakim powodzie do głoszenia wspomniano w Jana 15:9, 10? (b) Jak Jezus wskazał na znaczenie wytrwałości?

⁵ Odczytaj Jana 15:9, 10. Do głoszenia pobudza nas też miłość do Jehowy i Jezusa (Marka 12:30; Jana 14:15). Jezus powiedział uczniom, żeby ‛pozostawali w jego miłości’. Dlaczego? Ponieważ bycie jego prawdziwym naśladowcą dzień po dniu i rok po roku wymaga wytrwałości. Żeby to podkreślić, w krótkiej wypowiedzi zanotowanej w Ewangelii według Jana 15:4-10 Jezus wielokrotnie użył różnych form słowa „pozostawać”.

6. Jak możemy pokazać, że chcemy ‛pozostawać w miłości’ Chrystusa?

⁶ Jak możemy pokazać, że chcemy ‛pozostawać w miłości’ Chrystusa i cieszyć się jego uznaniem? Przestrzegając jego przykazań. Jezus prosi nas, żebyśmy byli mu posłuszni. Ale tak naprawdę chce jedynie, żebyśmy robili to, co on sam robi. Świadczą o tym jego słowa: „Tak jak ja przestrzegałem przykazań Ojca i pozostaję w jego miłości”. Jezus dał nam naprawdę świetny przykład (Jana 13:15).

7. Jaki jest związek między posłuszeństwem i miłością?

⁷ Jezus już wcześniej wyjaśnił uczniom, że posłuszeństwo i miłość są ze sobą powiązane. Powiedział: „Kto ma moje przykazania i przestrzega ich, ten mnie miłuje” (Jana 14:21). Kiedy wypełniamy polecenie Jezusa, żeby głosić, pokazujemy, że kochamy też Jehowę, ponieważ przykazania Jezusa odzwierciedlają sposób myślenia jego Ojca (Mat. 17:5; Jana 8:28). Jak Jehowa i Jezus reagują na naszą miłość? Odwzajemniają ją.

OSTRZEGAMY LUDZI

8, 9. (a) Jaki jest kolejny powód, żeby głosić? (b) Jak słowa Jehowy z Ezechiela 3:18, 19 i 18:23 motywują nas do dalszego głoszenia?

⁸ Mamy jeszcze inny powód do głoszenia — chcemy ostrzec ludzi. W Biblii głosicielem nazwano Noego (odczytaj 2 Piotra 2:5). Jego zadanie przed potopem najwyraźniej obejmowało zapowiadanie nadchodzącej zagłady. Skąd możemy wyciągnąć taki wniosek? Zauważmy, że Jezus powiedział: „Bo jacy byli w owych dniach przed potopem — jedli i pili, mężczyźni się żenili, a kobiety wydawano za mąż, aż do dnia, gdy Noe wszedł do arki, i nie zwrócili na nic uwagi, aż przyszedł potop i zmiótł ich wszystkich — tak będzie z obecnością Syna Człowieczego” (Mat. 24:38, 39). Mimo że ludzie nie zwracali uwagi na ostrzeżenie przekazywane przez Noego, on wiernie głosił.

⁹ Obecnie głosimy o Królestwie, żeby umożliwić ludziom poznanie woli Jehowy. Tak jak On, bardzo chcemy, żeby zareagowali pozytywnie i żyli wiecznie (Ezech. 18:23). Ale oprócz tego kiedy głosimy od domu do domu i w miejscach publicznych, ostrzegamy jak największą liczbę osób, że Królestwo Boże zniszczy ten niegodziwy świat (Ezech. 3:18, 19; Dan. 2:44; Obj. 14:6, 7).

KOCHAMY LUDZI

10. (a) O jakim powodzie do głoszenia czytamy w Mateusza 22:39? (b) Opowiedz, jak Paweł i Sylas pomogli strażnikowi więziennemu w Filippi.

¹⁰ Kolejny ważny powód do głoszenia to miłość do ludzi (Mat. 22:39). Kierując się nią, okazujemy wytrwałość w służbie, bo zdajemy sobie sprawę, że ludzie pod wpływem nowych okoliczności mogą zmienić nastawienie. Zobaczmy, co przeżył apostoł Paweł i jego współpracownik Sylas, kiedy byli w Filippi. Przeciwnicy wtrącili ich do więzienia. Nagle, w środku nocy, nastąpiło trzęsienie ziemi i drzwi więzienia się otworzyły. Strażnik myślał, że wszyscy uciekli, dlatego chciał popełnić samobójstwo. Wtedy Paweł zawołał: „Nie czyń sobie krzywdy!”. Kiedy przejęty strażnik zapytał: „Co mam czynić, by dostąpić wybawienia?”, Paweł i Sylas wyjaśnili mu: „Wierz w Pana Jezusa, a zostaniesz wybawiony” (Dzieje 16:25-34).

11, 12. (a) Jaki związek z naszą służbą ma relacja o strażniku więziennym? (b) Dlaczego chcemy wytrwale głosić?

¹¹ Jaki związek z naszą służbą ma relacja o strażniku więziennym? Zwróćmy uwagę, że człowiek ten zmienił nastawienie i poprosił o pomoc dopiero po trzęsieniu ziemi. Tak samo ludzie, którzy wcześniej nie chcieli nas słuchać, mogą zmienić podejście i zacząć szukać pomocy, kiedy coś wstrząśnie ich życiem. Na przykład niektórzy mieszkańcy naszego terenu niespodziewanie tracą wykonywaną od lat pracę. Inni mogą być zdruzgotani po rozpadzie małżeństwa. Są też tacy, u których niedawno wykryto poważną chorobę albo którzy cierpią po śmierci kogoś bliskiego. Pod wpływem takich ciężkich przeżyć ktoś może zacząć zadawać sobie pytania, nad którymi się wcześniej nie zastanawiał — na przykład o sens życia. Taka osoba może nawet pomyśli coś w rodzaju: „Co mam czynić, by dostąpić wybawienia?” i po raz pierwszy w życiu zdecyduje się posłuchać o nadziei z Biblii.

¹² Jeśli wytrwale głosimy, będziemy mogli pokrzepić ludzi dokładnie wtedy, kiedy będą gotowi nas wysłuchać (Izaj. 61:1). Charlotte, pionierka od 38 lat, mówi: „Ludzie są zagubieni. Muszą mieć możliwość usłyszeć dobrą nowinę”. A pionierka o imieniu Ejvor, która pełni służbę od 34 lat, zauważa: „Dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek wcześniej ludzie są wyczerpani emocjonalnie. Naprawdę chcę im pomóc. To moja motywacja do głoszenia”. Miłość do ludzi to rzeczywiście wspaniały powód, żeby dalej głosić.

DARY, KTÓRE POMAGAJĄ NAM WCIĄŻ GŁOSIĆ

13, 14. (a) O jakim darze wspomniano w Jana 15:11? (b) Co trzeba robić, żeby odczuwać tę samą radość co Jezus? (c) Jak radość wpływa na naszą służbę?

¹³ W noc przed swoją śmiercią Jezus powiedział apostołom o kilku darach, które miały im pomóc wytrwale wydawać owoc. O jakie dary chodzi i jaką korzyść z nich odnosimy?

¹⁴ Radość. Czy spełnianie polecenia Jezusa, żeby głosić, miało być uciążliwe? Nie, wręcz przeciwnie. Po tym, jak Jezus podał przykład o winorośli, powiedział, że głosiciele Królestwa będą odczuwać radość (odczytaj Jana 15:11). Właściwie dał do zrozumienia, że zaznamy tej samej radości co on. Ale jak to możliwe? Wcześniej wspomnieliśmy, że Jezus porównał siebie do winorośli, a uczniów do gałęzi. Gałęzie wyrastają z winorośli. Dopóki nie zostaną odcięte od pnia, czerpią z niego wodę i składniki odżywcze. Podobnie jest z nami, jeśli podążamy dokładnie śladami Jezusa i pozostajemy z nim w jedności. Odczuwamy tę samą radość, którą on odczuwa, kiedy wykonuje wolę Ojca (Jana 4:34; 17:13; 1 Piotra 2:21). Hanne, pionierka od ponad 40 lat, mówi: „Po służbie zawsze wracam do domu radosna i to pobudza mnie do dalszego głoszenia”. Taka radość dodaje sił do pełnienia służby nawet na trudnym terenie (Mat. 5:10-12).

15. (a) O jakim darze wspomniano w Jana 14:27? (b) Jak pokój pomaga nam dalej głosić?

¹⁵ Pokój (odczytaj Jana 14:27). Nieco wcześniej tej samej nocy Jezus powiedział apostołom: „Daję wam mój pokój”. Jak ten dar pomaga nam dalej wydawać owoc? Jeśli wytrwale głosimy, odczuwamy w sercach spokój, bo wiemy, że Jehowa i Jezus patrzą na nas z uznaniem (Ps. 149:4; Rzym. 5:3, 4; Kol. 3:15). Ulf, który jest pionierem od 45 lat, mówi: „Chociaż po służbie jestem zmęczony, to sprawia mi ona ogromną satysfakcję i nadaje mojemu życiu sens”. Jesteśmy bardzo wdzięczni za ten wewnętrzny spokój.

16. (a) O jakim darze wspomniano w Jana 15:15? (b) Co apostołowie musieli robić, żeby nie utracić przyjaźni Jezusa?

¹⁶ Przyjaźń z Jezusem. Po tym, jak Jezus powiedział, że chciałby, żeby radość apostołów „osiągnęła pełnię”, wyjaśnił im znaczenie przejawiania ofiarnej miłości (Jana 15:11-13). Następnie dodał: „Nazwałem was przyjaciółmi”. Przyjaźń samego Jezusa to naprawdę cenny dar! Co apostołowie musieli robić, żeby jej nie utracić? Wciąż ‛wydawać owoc’ (odczytaj Jana 15:14-16). Już jakieś dwa lata wcześniej Jezus polecił apostołom: „Głoście, mówiąc: ‚Przybliżyło się królestwo niebios’” (Mat. 10:7). Tak więc w tę ostatnią noc Jezus zachęcił ich do kontynuowania działalności, którą zajmowali się już od jakiegoś czasu (Mat. 24:13; Marka 3:14). Nie było to łatwe, ale możliwe, i dzięki temu apostołowie mogli pozostać przyjaciółmi Jezusa. Miał im w tym pomóc jeszcze inny dar. Jaki?

17, 18. (a) O jakim darze wspomniano w Jana 15:16? (b) Jak ten dar miał pomóc uczniom Jezusa? (c) Jakie dary dodają nam sił?

¹⁷ Odpowiedzi na nasze modlitwy. Jezus powiedział: ‛Wszystko, o cokolwiek poprosicie Ojca w imię moje, On wam da’ (Jana 15:16). Ta obietnica na pewno bardzo wzmocniła apostołówa. Chociaż nie do końca to rozumieli, ich Wódz miał niedługo umrzeć. Ale nie mieli być pozostawieni sami sobie. Jehowa był gotowy odpowiadać na ich modlitwy o pomoc w wywiązywaniu się z zadania głoszenia. I rzeczywiście, wkrótce potem się o tym przekonali (Dzieje 4:29, 31).

¹⁸ Jest tak również obecnie. Jeśli wytrwale wydajemy owoc, możemy być przyjaciółmi Jezusa. Poza tym mamy pewność, że Jehowa chętnie wysłuchuje naszych modlitw o pomoc w pokonaniu przeszkód, które napotykamy w służbie (Filip. 4:13). Jesteśmy bardzo wdzięczni za to, że Jehowa nas wysłuchuje i że cieszymy się przyjaźnią z Jezusem. Te dary od Jehowy dodają nam sił, żebyśmy mogli wciąż wydawać owoc (Jak. 1:17).

19. (a) Dlaczego wytrwale głosimy? (b) Dzięki czemu możemy się wywiązywać z zadania głoszenia?

¹⁹ Jak wyjaśniono w tym artykule, wytrwale głosimy, żeby przynosić chwałę Jehowie i uświęcać Jego imię. Robimy to również z miłości do Niego i do Jezusa. Kochamy też ludzi i chcemy ich ostrzec. W wywiązywaniu się z zadania głoszenia pomagają nam cztery dary: pokój, radość, przyjaźń z Jezusem i pewność, że Bóg odpowiada na nasze modlitwy. Bez wątpienia Jehowa jest bardzo szczęśliwy, kiedy widzi nasze szczere wysiłki, żeby wciąż ‛wydawać wiele owocu’.