Wśród Hebrajczyków narzeczeni byli traktowani jak małżeństwo, choć do chwili dopełnienia obrzędów weselnych nie współżyli ze sobą (Rdz 19:8, 14; Sdz 14:15, 16, 20).

Zaręczyny były dla Żydów wiążącym zobowiązaniem, jeśli więc nie doszło do małżeństwa — ponieważ pan młody zmienił zdanie lub uzasadniała to jakaś ważna przyczyna — młoda kobieta nie mogła nikogo poślubić, dopóki nie została prawnie uwolniona przez wręczenie jej świadectwa rozwodowego (Mt 1:19). Jeżeli w okresie narzeczeństwa dopuściła się rozpusty z innym mężczyzną, uznawano ją za cudzołożnicę i skazywano na śmierć (Pwt 22:23, 24). Natomiast jeśli doszło do współżycia między mężczyzną i niewolnicą przeznaczoną dla innego, ale nie wykupioną, oboje uznawano za winnych i wymierzano im karę. Ponieważ jednak kobieta nie została jeszcze wyzwolona, nie miała to być kara śmierci (Kpł 19:20-22).

Chrześcijanin powinien dotrzymywać słowa, a w wypadku zaręczyn postępować zgodnie z zasadą podaną przez Jezusa: „Niechże wasze słowo Tak znaczy Tak, wasze Nie — Nie; gdyż co jest ponad to, jest od niegodziwca” (Mt 5:37). Podobnie wyraził się Jakub: „Niech wasze Tak znaczy Tak, a wasze Nie — Nie, abyście nie popadli pod sąd” (Jak 5:12).