„Zyskiwała łaskę w oczach każdego, kto ją ujrzał”

Estera znalazła się w świecie zupełnie dla niej nowym i obcym. Z całego imperium perskiego „zebrano wiele młodych kobiet”. Mówiły różnymi językami, miały różne zwyczaje i przekonania. Powierzone opiece urzędnika Hegaja, przez rok były poddawane licznym zabiegom upiększającym, na przykład masażom wonnymi olejkami (Estery 2:8, 12). W takim środowisku nietrudno popaść w obsesję na punkcie własnego wyglądu czy rozbudzić w sobie próżność i ducha rywalizacji. A jak ten styl życia wpłynął na Esterę?

Mardocheusz bardzo przejmował się jej losem. Biblia podaje, że dzień w dzień podchodził jak najbliżej domu kobiet i próbował dowiedzieć się czegoś o przybranej córce (Estery 2:11). Gdy docierały do niego strzępy informacji — przypuszczalnie przez życzliwych służących — musiała go rozpierać iście ojcowska duma. Dlaczego?

Estera wzbudziła w Hegaju taki podziw, że obdarzył ją szczególnymi względami — przydzielił jej siedem służebnych dziewcząt i najlepsze miejsce w domu kobiet. Biblia mówi: „Przez cały ten czas Estera zyskiwała łaskę w oczach każdego, kto ją ujrzał” (Estery 2:9, 15). Czy takie silne wrażenie robiła tylko jej uroda? Nie, w grę wchodziło coś znacznie cenniejszego.

Nadszedł czas, kiedy Estera miała stawić się przed królem. Mogła zażyczyć sobie, czego tylko chciała, żeby wyglądać jeszcze atrakcyjniej. Ale „nie prosiła o nic oprócz tego, o czym wspomniał Hegaj” (Estery 2:15). Być może uznała, że sama uroda nie zrobi na władcy wrażenia — że na jego dworze znacznie trudniej jest o skromność i pokorę. Jak zareagował król?

Słowo Boże donosi: „Król pokochał Esterę bardziej niż wszystkie inne kobiety, tak iż zyskała u niego więcej łaski oraz lojalnej życzliwości niż wszystkie pozostałe dziewice. I włożył na jej głowę królewskie nakrycie głowy, i uczynił ją królową w miejsce Waszti” (Estery 2:17).