Zanieśli drogocenną prawdę do rodzinnych krajów

Odczuwając gorące pragnienie przekazywania innym doniosłych prawd biblijnych, wielu postanowiło wrócić do ojczystego kraju i tam podjąć działalność ewangelizacyjną. Tak samo uczynili w roku 33 n.e. cudzoziemcy przebywający w Jeruzalem, którzy uwierzyli, gdy duch święty pobudził apostołów oraz ich współpracowników do mówienia w wielu językach o „wspaniałych rzeczach Bożych” (Dzieje 2:1-11). W I wieku te okazujące wiarę osoby zaniosły prawdę do swych rodzinnych krajów i podobnie postąpili nowi uczniowie w czasach nowożytnych.

Mężczyźni i kobiety, którzy poznali prawdę na obczyźnie, wrócili do Włoch. Przyjechali z Belgii, Francji i USA i zaczęli z zapałem szerzyć orędzie Królestwa w miejscu zamieszkania. Prócz tego do Włoch przenieśli się w celu kontynuowania działalności kolporterzy ze szwajcarskiego kantonu Ticino, gdzie mówi się po włosku. Chociaż ich grono było nieduże, wspólnymi siłami wkrótce dotarli z orędziem niemal do wszystkich głównych miast i do wielu wiosek. Nie liczyli czasu poświęcanego na to dzieło. Przekonani, iż zwiastują prawdy, z którymi Bóg pragnie zapoznać ludzi, często głosili od rana do nocy, by usłyszało ich jak najwięcej osób.

O rodzinny kraj zatroszczyli się także Grecy, którzy zostali Badaczami Pisma Świętego w sąsiedniej Albanii oraz w odległej Ameryce. Byli wprost zachwyceni, gdy się dowiedzieli, że kult obrazów nie ma oparcia w Biblii (2 Mojż. 20:4, 5; 1 Jana 5:21), że grzesznicy nie są dręczeni w piekle (Kazn. 9:5, 10; Ezech. 18:4, Bg; Obj. 21:8) i że jedyną rzeczywistą nadzieją dla ludzkości jest Królestwo Boże (Dan. 2:44; Mat. 6:9, 10). Skwapliwie przekazywali owe prawdy — osobiście lub listownie — swym ziomkom, wskutek czego w samej Grecji oraz na należących do niej wyspach zaczęły powstawać grupy Świadków Jehowy.

Po pierwszej wojnie światowej do Francji napłynęło tysiące Polaków, aby podjąć pracę w kopalniach węgla. Chociaż nie znali miejscowego języka, członkowie zborów francuskich nie pomijali ich w służbie kaznodziejskiej. Starali się na różne sposoby zapoznawać owych górników oraz ich rodziny z prawdą biblijną; reagowali oni tak przychylnie, że wkrótce polscy Świadkowie przewyższali liczebnie francuskich. W roku 1935 władze zarządziły deportację, wskutek czego 280 osób z tego grona musiało wrócić do Polski, ale dzięki temu wsparli dzieło krzewienia orędzia Królestwa w kraju. Tym sposobem w owym roku dawaniem świadectwa w Polsce zajmowało się 1090 głosicieli.

[Mapa na stronie 428]

[Patrz publikacja]

Kiedy emigranci z krajów zaznaczonych na mapie poznali cudowne zamierzenie Boże co do obdarzenia ludzkości błogosławieństwami, odczuli potrzebę, by wieści te zanieść mieszkańcom swych rodzinnych stron

AMERYKA

↓ ↓

AUSTRIA

BUŁGARIA

CYPR

CZECHOSŁOWACJA

DANIA

FINLANDIA

NIEMCY

GRECJA

WĘGRY

WŁOCHY

HOLANDIA

NORWEGIA

POLSKA

PORTUGALIA

RUMUNIA

HISZPANIA

SZWECJA

SZWAJCARIA

TURCJA

JUGOSŁAWIA